6878601862

99

2.    Ablacyjne osady piaszczyst o-m u ł k o w e występują łącznie z moreną ablacyjną spływową na wschodnim zboczu Basenu Grudziądzkiego w obrębie pagórkowatych form kemowych (ryc. 37 — 4-8, ryc. 38 — 5-6). Ponadto biorą udział w budowie terasy kemowej w Rulewie (ryc. 35 — 3). Wykształcone są w postaci piasków drobno-i średnioziarnistych z domieszką mułków i żwirków, wśród których nierzadko występują głazy. Transport tych osadów odbywał się częściowo w drodze spływów i zsuwów, częściowo za pośrednictwem wody po nachylonych powierzchniach brył martwego lodu. Posiadają zazwyczaj strukturę fluidalną.

3.    Osady rzeczno-lodowcowe związane z wytapianiem się brył martwego lodu budują przede wszystkim terasy kemowe, należy jednak przypuszczać, że ich rozprzestrzenienie w obrębie Basenu Grudziądzkiego jest znacznie większe. Przemawiają za tym grube żwiry i głazy leżące miejscami bezpośrednio na piaskach drobnoziarnistych z dala od zboczy dolinnych. Nie negując możliwości rozmycia pokładów gliny morenowej nie można także wykluczyć ewentualności, że osady te wytopiły się z pogrzebanych martwych lodów w czasie rozwoju doliny dolnej Wisły. Osady rzeczno-lodowcowe budujące terasy kemowe wykształcone są w postaci przekątnie lub płasko warstwowanych piasków drobno- i średnioziarnistych z przewarstwie-niami mułków (ryc. 34 — 2-11). Ich cechą charakterystyczną są zaburzenia grawitacyjne spowodowane zanikiem podparcia lodowego.

SZCZEGÓŁOWY PODZIAŁ MORFOSTRATYGRAFICZNY OSADÓW

Zgodnie z przedstawionymi na początku niniejszego rozdziału zasadami podziału morfostratygraficznego podzielono omawiane osady na pewne, wyodrębniające się pod względem wiekowym i genetycznym (paleomorfologicznym), zespoły. Osady każdego z tych zespołów jednoczy i zarazem dzieli od osadów innych zespołów określony etap zaawansowania procesów deglacjacji.

W obrębie drugiego i pierwszego poziomu glacjalnego wydzielono po dwa tego typu zespoły wiekowo-genetyczne osadów: starsze i młodsze. Korelację tych zespołów z ogólnym schematem stratygraficznym plejstocenu, ustalonym dla obszaru dolnego Powiśla przez R. Galona (1934), przedstawia rycina 40 i tabela 1.

Starszy zespół osadów drugiego poziomu glacjalnego obejmuje glinę morenową denną (główną masę) moreny ablacyjnej subakwatycznej, ablacyjne osady żwirowo-piaszczyste wraz z moreną ablacyjną zsuwowo-spływową (subakwatyczną) oraz osady jezior lodowcowych dolnego piętra. Osady tego zespołu powstały w czasie nasunięcia i pierw-