6878602042

nych, bądź zróżnicowaną w przekroju podłużnym strumienia prędkością ruchu osadu (por. A. Jahn 1970).

Na podstawie danych dotyczących pozycji stratygraficznej omawianej gliny, jej sytuacji paleomorfologicznej, stosunków miąższości, ułożenia dłuższych osi głazików, jak również różnic skadu petrograficznego i uziarnienia w stosunku do moreny ablacyjnej subakwatycznej, można ją określić jako morenę ablacyjno-soliflukcyjną, tzn. morenę ab-lacyjną (subaeralną), przemieszczoną soliflukcyjnie na stokach martwej i rozczłonkowanej już czaszy lodowej.

Właściwości strukturalne podścielających tę glinę piasków oraz charakter kontaktu między tymi dwoma różnogenetycznymi typami utworów pozwalają na próbę bardziej szczegółowej rekonstrukcji panujących wówczas stosunków paleomorfologicznych i paleoklimatycznych. Glina

Ryc. 26. Nowe Marzy. Skład petrograficzny glin morenowych

Nw — numer kolejny warstwy w odkrywce (ryc. 24), objaśnienie pozostałych symboli przy ryc. 5

Nowe Marzy. Petrographic composition of tills

Nw — successive number af layer in the exposure (fig. 24); explanation of other symbols to be found with fig. 5 ablacyjno-soliflukcyjna leży na osadach piaszczystych, warstwowanych zgodnie z nachyleniem zbocza kopalnego zagłębienia (fot. 9). Duży kąt upadu warstewek, przekraczający miejscami naturalny kąt zsypu osadów piaszczystych (35—52°), jak też występujące miejscami zaburzenia typu spływowego pozwalają interpretować te osady jako akumulowane in situ utwory ablacyjne. Powstanie ich należałoby wiązać ze spływami wytopionego z lodu i rozmytego przez wodę materiału skalnego na zboczach zagłębienia międzylodowego.

Glina ablacyjno-soliflukcyjna, która rejestruje już dalszy etap zaniku czaszy lodowej, została osadzona prawdopodobnie na powierzchni