6878602081

69

Cechy strukturalno-teksturalne osadów serii D wskazują na ich genezę ablacyjną. Powstały one na stoku lodowym w wyniku spływania wytopionego z lodu i rozmytego przez wodę materiału skalnego w warunkach supraglacjalnych lub intraglacjalnych.

Przytoczone fakty pozwalają interpretować obie serie C i D jako redeponowane fragmenty większych ławic usypanych niegdyś na powierzchni martwego lodu lub — co jest bardziej prawdopodobne w przypadku serii C — w kanałach lub jaskiniach wydrążonych przez wodę wewnątrz lodu. W fazie zaawansowanego rozpadu czaszy lodowej osady te ześliznęły się w formie przemarzniętych, sztywnych bloków ku powstałej szczelinie, a następnie, kurcząc się i uplastyczniając wskutek rozmarzania, osiadły pod wpływem ciężaru własnego i nacisku nadległych mas skalnych. Świadczy o tym zarówno ostra granica pomiędzy omawianymi pakietami utworów serii C i D a osadami serii B, jak i występujące przy brzegach tych pakietów odgięcia warstw ku górze.

Końcową fazę wypełniania formy erozyjnej rejestruje seria E. Składa się z gliny morenowej przechodzącej bocznie w żwiry piaszczyste z głazami (ryc. 31 — 1-4, fot. 12). Glina morenowa tej serii różni się wyraźnie od gliny osadzonej bezpośrednio przez lodowiec w serii A. W dolnej części jest zwięzła, ilasta, w górnej słabo spoista, spiaszczona, z wtrąceniami żwirów, piasków i mułków ilastych. Zawiera stosunkowo dużo chaotycznie ułożonych glazików i głazów, częstokroć całkowicie zdezintegrowanych pod wpływem mrozu.

Właściwości litologiczne osadów serii E oraz ich pozycja w przekroju geologicznym pozwalają zaliczyć je do utworów typu „crevasse fillings” (R. F. Flint 1957), osadzonych w szczelinie lodowej w drodze spływów i zsuwów w końcowym etapie deglacjacji. W osadach tych znaleziono sporą ilość stosunkowo dobrze zachowanych skorupek i fragmentów skoruipek mięczaków kopalnych.

Przedstawione fakty upoważniają do wyciągnięcia ogólnego wniosku, że procesy akumulacji osadów przebiegały w obrębie rozpatrywanej zaklęsłości podłoża lodowcowego dwuetapowo. Pierwszy etap zapoczątkowała akumulacja dwu warstw glin morenowych w pierwotnym zagłębieniu podłoża lodowcowego. Stopniowe przejście litologiczne między bieniu podłoża lodowcowego. Stopniowe przejścia litologiczne między warstwami glin morenowych i piasków oraz podobieństwo składu petro-przerywane było fazami sedymentacji wodnej podczas jednego ciągłego procesu akumulacji subglacjalnej. Podobnego typu glinę morenową z licznymi przewarstwieniami piaszczystymi opisuje R. P. Kirby (1969a) z Obszaru Midlothian w Szkocji, interpretując ją jako osad akumulo-wany w środowisku subglacjalnym topniejącego od spodu lądólodu.