7090996869

rozpuszczalność i przyswajalnosc składników pokarmowych. Duża ilosc gatunków bakterii może rozwijać się w zakresie pH od 4 do 9, natomiast grzyby preferują kwaśny odczyn środowiska (pH 4-6). Organizmy glebowe różnią się od siebie termotolerancją oraz zapotrzebowaniem na tlen, dlatego procesy biodegradacyjne mogą zachodzić zarówno w warunkach tlenowych, jak i beztlenowych[5-15].

W celu przyspieszenia rozkładu można aplikować do gleby odpowiednie szczepy mikroorganizmów. Duży wpływ na szybkość procesu biodegradacji mają również właściwości rozkładanego materiału: struktura jego powierzchni, grubość i kształt, obecność wiązań sieciujących, masa cząsteczkowa, długość łańcuchów, hydrofobowość, hydrofilowość, krystaliczność itp. Procesy biodegradacji można również w znacznym stopniu przyspieszyć poprzez zwiększenie przyswajalności niepożądanych substancji. Przykładowo, bardziej podatne na biodegradację są polimery zawierające w swoim łańcuchu głównym grupy wrażliwe na hydrolityczny atak mikroorganizmów, tj. grupy estrowe, karboksylowe, hydroksylowe, eterowe.

Aby proces biodegradacji przebiegał możliwie szybko, materiał polimerowy musi:

•    mieć duży stosunek powierzchni do objętości

•    być jak najbardziej rozdrobniony i mieć jak największą powierzchnię styku z otoczeniem

•    silnie absorbować wodę, ponieważ enzymy są głównie transportowane przez wodę

•    mieć grupy chemiczne podatne na działanie danych enzymów

•    mieć niski stopień krystaliczności

•    mieć małą masę molową

•    być nieusieciowany

Materiały polimerowe ze względu na podatność na proces biodegradacji możemy podzielić na trzy klasy (rys.2), które odpowiadają kolejnym stopniom rozwoju tych materiałów: polimery naturalne, na przykład polisacharydy, białka oraz lipidy; polimery syntetyczne biodegradowalne i polimery najnowszej generacji, powstałe w procesach biotechnologicznych, w których wykorzystano naturalne procesy syntezy polimerów, takie jak synteza kwasu polihydroksymasłowego (PHB).

ll