7090997018

3. Analiza strukturalna mechanizmów

3.1. Podstawy teoretyczne

Mechanizmem nazywamy układ mechaniczny przeznaczony do przekształcania ruchu jednego albo kilku członów w zadany ruch innych członów. W każdym mechanizmie możemy wyodrębnić człony i pary kinematyczne.

Członem nazywamy jeden lub kilka sztywno połączonych ciał. Człon nieruchomy nazywamy ostoją. Prostą parą kinematyczną nazywamy ruchowe połączenie 2 członów. Główną cechą par kinematycznych jest ograniczenie liczby stopni swobody mchu względnego każdego z członów. Ze względu na liczbę więzów nałożonych na względny mch członów, pary kinematyczne można podzielić na klasy. Klasa kinematycznej pary odpowiada liczbie więzów nałożonych na względny mch członów wchodzących w tę parę.

W zależności od sposobu połączenia członów ilość więzów może przyjmować liczby od 1 do 5 i dlatego wszystkie pary kinematyczne dzielimy na 5 klas (tabl. 3.1). Wewnątrz każdej klasy - w zależności od rodzaju wykluczonego mchu członów - pary kinematyczne dzielimy na postacie. Pary kinematyczne ze względu na rodzaj mchu względnego można podzielić na przestrzenne i płaskie, a względu na sposób połączenia na pary niższe i wyższe. Niższymi nazywamy takie pary, których człony stykają się powierzchnią. W wyższych parach człony posiadają punkt lub linię styczności i w przeciwieństwie do par niższych nie mogą przenosić znacznych obciążeń. W tabl. 3.2 pokazano schematy członów par kinematycznych.

Układ członów połączonych parami kinematycznymi nazywamy łańcuchem kinematycznym. Łańcuchy kinematyczne dzielimy na otwarte i zamknięte, proste i złożone, płaskie i przestrzenne.

Tabl. 3.1. Postacie par kinematycznych.

	Pli	_ I —	POSTAĆ ■-X--	3
/	5	. <i> -
n	4
iii	3	X .
IV	2	Jsh		0
V	1		"mar	4-imC

Tabl. 3.2. Schematy członów par kinematycznych.

18