7819762756

R. X

GAZ 1 W O D A

Nr. 1

cych w czasie gazowania i ustalenie warunków najbardziej sprzyjających pozwoli nam uzyskać maksimum wydajności i ułatwi zorjentowanie sio, jakie ewentualne zmiany będą potrzebne do przeprowadzenia. Pierwszy kierunek daje nam tylko możność postawienia przypuszczeń. To też przypuszczenia. jakie na jx)dstawie dotychczasowych prób można zrobić, są następujące: górna warstwa koksu drobnego, w pierwszym okresie, kiedy wywiązują się większe ilości węglowodorów, pochłania je. Potem, po rozgrzaniu się, oddaje je i staje się katalizatorem, na którym następuje krakowanie węglowodorów. Tern tłumaczy się wyższa wydajność gazu z równoczesnem zachowaniem wartości kalorycznej, a często nawet z podniesieniem jej. W dawnych piecach poziomych wydatek był znacznie mniejszy, ponieważ retorty hvJy krótkie, gaz szedł górą i krakowanie nie miało miejsca.

Tabela I przedstawia warunki i wyniki obecnie przeprowadzanych badań, tabela II warunki i wyniki przy dawnem postępowaniu.

Ważniejsze dane z tych tablic ująłem w wykresy, jako łatwiejsze do zobrazowania przebiegu (rys. 1, 2, 3). Mamy więc trzy rodzaje prób :

IG godzinne gazowanie, 21 i 24 godzinne.

nia, postanowiłem badać j^okolei wszystkie frakcje smoły. Do tego celu przedestylowałem smołę surową, rozdzielając ją na frakcje:

1)    oleju lekkiego do 170°,

2)    oleju karbolowego do 230°,

3)    oleju ciężkiego do 270° i

4)    oleju antracenowego do 350°.

WYDQTEJL 0BZUI PIDPBL PRZY 1£jon₇ GAZOWANIA,

2.3^----PonMt

Rys. 1.

Przy porównaniu tablic I i II widzimy, że:

1 ) ciężar właściwy gazu obniżył się ściowo była wina jednego pieca, co później zostało usunięte, 2) wartość opałowa podniosła się pomimo

riości, 3) pod-musi być większy, po-

tu cze-

stosunkowo dużego wzrostu wy

pał

rzecz naturalna

nieważ dłuższe parowanie pochłania więcej ciepła.

Przez dwa dni zrobiłem

godzinna

O    w

przerwę

WYDATEK GAZU i PODPAL PRZY 21 a ’ ^rAZ0WńNIU.

37** ~ - p ^w

¹ ł^Ł—^    ---

w parowaniu, ale temperatura pieców bardziej tylko opadła, a nic przez to nie zvskałem.

Na rysunku 1, 2 i 3 widzimy, że przy 16 godzinach gazowania zyskujemy przy nowym sposobie 6 0 m³ gazu na 100 kg węgla, przy zwiększeniu opału o 2*3 kg koksu. Przy 21 rodzinach gazowania 8*6 m³ gazu na 100 kg wę< la, podpał

Przy

A zysk wynosi 7-8 m³ gazu

*    w¹    O

8j5_' T*

Rys. 2.

w tym wypadku wzrasta o 3*7 kg koksu. 24* godzinach gazów;'

o    O

WYDATEK GAZU / PODPAŁ PP7V 24c< - GAZÓW AM¹¹¹

ypA 7 r

łpał

Tłnnł wzrasta o 3*9 kg koksu. Z tych trzech czasów gazowania n°be^>ze

^    O    *    *

na 100 kg węgla, a

rt id ta ty otrzymuje się przy 21 godzinach. Jakie są tego dokładne przyczyny, wskaże nam dopiero kierunek naukowych badań.

Według przypuszczeń pow" :ej nadmienionych, warstwa koksu służy jako katalizator do rozkładu złożonych par smołowych wy; ^"ych na niższe. Wobec tego, chcąc p ow'^J_: : dokładne bada

ł"J.