8097134115

Dokładna analiza powyżej zamieszczonego diagramu wskazuje, że „specyficzne trudności w nauce czytania i pisania” i „dysleksja rozwojowa” to terminy, które mogą być używane zamiennie.

Dysleksja rozwojowa to określenie oznaczające specyficzne trudności w nauce czyli trudności, które nie wynikają z zaniedbania środowiskowego ani istotnych wad narządów zmysłów, ale są wynikiem deficytów rozwojowych występujących u uczniów z co najmniej przeciętną sprawnością intelektualną.

Słowo „rozwojowy” wskazuje na to, że trudności w nauce utrzymują się w przypadku dysleksji przez cały okres rozwoju dziecka (objawy są obserwowalne już u małych dzieci). Nie można więc „stać się” dyslektykiem nagle np. tuż przed maturą lub egzaminem gimnazjalnym. W trakcie diagnozy należy więc m. in. potwierdzić, że trudności w nauce występowały u dziecka od początku edukacji.

Przedstawiony powyżej diagram pokazuje również wyraźnie, że termin dysleksja jest używany w znaczeniu węższym i szerszym. W szerokim znaczeniu (najczęściej z dodatkiem słowa „rozwojowy”) dysleksja oznacza zarówno trudności w czytaniu, jak i pisaniu. W wąskim znaczeniu termin „dysleksja” oznacza wyłącznie trudności w czytaniu.

Uczniowie z dysleksją mylą litery, sylaby, wyrazy; przestawiają je, opuszczają lub nawet nie mogą zapamiętać. W badaniach klinicznych stwierdza się wówczas tzw. dysharmonie rozwojowe, które powodują określone trudności - deficyt językowy, słuchowy, deficyt organizacji przestrzennej, pamięci uwagi, a także zdolności społecznych.

Dlatego każde dziecko może mieć nieco inne objawy zaburzeń i problemy szkolne, co wskazuje, na potrzebę udzielania mu pomocy z uwzględnieniem jego indywidualnych, specjalnych potrzeb edukacyjnych.

Należy dużą wagę przywiązać do poprawnej terminologii stosowanej w dziedzinie wiedzy

0    specyficznych trudnościach w czytaniu i pisaniu. Dzieci mające ten problem określamy jako:

-    uczniów ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu,

-    uczniów z dysleksją rozwojową,

-    uczniów z dysleksją,

-    uczniów dyslektycznych,

-    dzieci z ryzykiem dysleksji.

Nie powinniśmy używać określenia-etykiety: [,dyslektyk"|. W języku polskim ta nazwa, podobnie jak i inne kończące się na -yk, -ik nabiera znaczenia pejoratywnego (np. paralityk, epileptyk, alkoholik, gruźlik).

Polskie Towarzystwo Dysleksji zwraca też uwagę na niestosowność używania określenia |"reedukacja | - powinno być: „terapia pedagogiczna w zakresie specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu" - zgodnie z terminologią stosowana w prawie oświatowym

1    odpowiednio: [,reedukator"| - powinno być „nauczyciel terapeuta”.

Objawy dysleksji występują u mniej więcej 10% uczniów, pięciokrotnie częściej u chłopców. Dysleksja może być sprzężona z chromosomem Y decydującym o płci męskiej i dlatego jest przekazywana po linii męskiej z pokolenia na pokolenie. Niektórzy wskazują na rolę hormonu męskiego - testosteronu. Jego nadprodukcja u chłopców, jeszcze w okresie prenatalnym modeluje rozwój mózgu, wywołując dysleksję. Są i tacy badacze, którzy przewagę chłopców w grupie dzieci dyslektycznych wyjaśniają mniejszą zdolnością osób płci męskiej do adaptacji i wyrównywania deficytów rozwojowych powstałych wskutek nieprawidłowego przebiegu okresu okołoporodowego. Niektórzy też wskazują na nadpobudliwość psychoruchową, agresywność i trudności wychowawcze, które powodują, że