plik


Zasady żywienia człowieka mgr inż. Magdalena Krystowska 1. Składniki pokarmowe Węglowodany Węglowodany (cukrowce) sš składnikami, które dostarczajš około połowy energii niezbędnej człowiekowi (energia zużywana jest np. na pracę mięœni, pracę mózgu). Druga połowa energii pochodzi z tłuszczów. Węglowodany zawarte w pożywieniu sš substancjami prawie wyłšcznie pochodzenia roœlinnego. Powstajš w roœlinach w wyniku procesu fotosyntezy warunkujšcego istnienie życia na Ziemi. Ze względu na budowę węglowodany dzieli się na cukry proste i złożone. Ze względu na możliwoœć przyswajania ich przez organizm cukrowce dzieli się na przyswajalne i nieprzyswajalne. Podział ten przedstawia rysunek 1. Cukrowcami przyswajalnymi sš: jednocukry, dwucukry i skrobia należšca do wielocukrów. Cukry proste: Glukoza – jest najważniejszym cukrem prostym z punktu widzenia żywienia, jest zwana cukrem gronowym i występuje w owocach np. winogronach, miodzie (razem z fruktozš), a także we krwi zwierzšt i człowieka. Fruktoza, czyli cukier owocowy znajduje się w większych iloœciach w owocach i miodzie. Galaktoza nie występuje w stanie wolnym, a tylko w połšczeniu z glukozš tworzšc cukier mleczny – laktozę. Rys.1. Podział węglowodanów [opracowanie własne] Dwucukry: Do dwucukrów należy sacharoza zwana potocznie cukrem (cukier buraczany lub trzcinowy), używana powszechnie jako œrodek słodzšcy oraz laktoza, czyli cukier mleczny, występujšcy prawie wyłšcznie w mleku. Wielocukry: Do polisacharydów, czyli cukrów złożonych należy skrobia – wielocukier występujšcy wyłšcznie w produktach roœlinnych. W dużych iloœciach znajduje się w produktach zbożowych takich jak: mška, kasze, pieczywo, makarony; roœlinach stršczkowych suchych i ziemniakach. Mało rozpowszechnionym polisacharydem jest glikogen, który proste . glukoza . fruktoza . galaktoza . mannoza przyswajalne . skrobia . glikogen . inulina dwucukry . sacharoza . laktoza . maltoza wielocukry złożone nieprzyswajalne . błonnik węglowodany (cukrowce) występuje wyłšcznie w mięœniach i nie ma znaczenia w żywieniu, lecz spełnia istotnš rolę w procesie dojrzewania mięsa. Rola cukrowców przyswajalnych w żywieniu polega głównie na tym, że sš one Ÿródłem energii. W wyniku spalenia 1 g węglowodanów powstaje w ustroju 4 kcal energii. W pożywieniu człowieka węglowodany powinny dostarczać 50-65% całodziennej energii. Najkorzystniejszym z punktu widzenia żywienia węglowodanem jest skrobia. Bardzo szkodliwe jest nadmierne spożycie sacharozy, która dostarcza tzw. pustych kalorii, a jej zbyt duża iloœć w jadłospisie prowadzi do wielu chorób – głównie otyłoœci i próchnicy zębów oraz cukrzycy insulinoniezależnej. Dlatego też norma spożycia ogranicza dziennš iloœć sacharozy do 10% całodziennej energii. Glukoza jest jedynym Ÿródłem energii dla układu nerwowego. Laktoza może u niektórych osób (1/3 populacji osób dorosłych w Polsce) wywoływać zaburzenia czynnoœci jelit połšczone z biegunkami zwane nietolerancjš laktozy. Nadmierne spożycie wszystkich cukrowców przyswajalnych prowadzi do otyłoœci. Błonnik. Cukrowce nieprzyswajalne okreœlane sš wspólnym mianem błonnika lub włókna pokarmowego. Do błonnika zaliczane sš: celuloza, hemicelulozy, pektyny, gumy i œluzy roœlinne a także lignina, (która nie jest węglowodanem). Zwišzki te występujš wyłšcznie w roœlinach, gdzie stanowiš materiał podporowy, wchodzšc w skład łodyg, pestek, skórek. Dlatego też najlepsze Ÿródło błonnika stanowiš: pieczywo razowe, grube kasze, warzywa korzeniowe, stršczkowe, kapustne i niektóre owoce np. maliny, agrest, porzeczki, truskawki. Błonnik nie jest trawiony w przewodzie pokarmowym, jednak jest niezbędny dla zachowania zdrowia. Wpływa dodatnio na ruchy robaczkowe - perystaltykę jelit (zapobiega obstrukcjom), zwiększa objętoœć pokarmu, przez co wypełnia żołšdek likwidujšc uczucie głodu (znaczenie w dietach odchudzajšcych), obniża poziom cholesterolu we krwi (zapobiega miażdżycy), obniża poziom cukru we krwi (zapobiega cukrzycy), obniża zawartoœć substancji toksycznych w niestrawionych resztkach pożywienia (zapobiega rakowi jelita grubego). Dzienne zalecane spożycie błonnika wynosi 25-40 g. Tłuszcze Tłuszcze to potoczna nazwa grupy zwišzków zwanych tłuszczowcami lub lipidami. Tłuszcze sš drugš po węglowodanach grupš składników żywnoœci dostarczajšcych dużych iloœci energii – ok. 1 do . całodziennej energii pochodzi z tłuszczów. Tłuszcze występujš w produktach roœlinnych – w nasionach (soja, słonecznik, mak, len, rzepak) i owocach (oliwki, awokado, orzechy) oraz w większych iloœciach w produktach zwierzęcych – w tkance tłuszczowej i wštrobie. Budowa tłuszczów: Tłuszcze występujšce w produktach żywnoœciowych to przede wszystkim tłuszcze właœciwe (trójglicerydy). Sš one estrami glicerolu i kwasów tłuszczowych. Rodzaj kwasów tłuszczowych w czšsteczce tłuszczu zależy od jego pochodzenia i ma wpływ na jego właœciwoœci żywieniowe i technologiczne (funkcjonalne). Kwasy tłuszczowe wchodzšce w skład czšsteczki tłuszczu to kwasy: . nasycone - kwasy posiadajšce tylko wišzania pojedyncze - np. palmitynowy, stearynowy, masłowy; . nienasycone – kwasy, które posiadajš, oprócz wišzań pojedynczych, jedno lub więcej wišzań podwójnych - np. oleinowy(1=), linolowy(2=), linolenowy(3=), arachidonowy(4=),(= oznacza wišzanie podwójne) Tłuszcze zawierajšce kwasy nienasycone sš zdrowsze z punktu widzenia higieny żywienia. Jeżeli w tłuszczu występujš w przewadze kwasy nasycone, to jego konsystencja jest stała, a jeżeli ma on przewagę kwasów nienasyconych wówczas jego konsystencja jest płynna. Tłuszczami o konsystencji stałej sš tłuszcze pochodzenia zwierzęcego – masło, smalec, sadło i łój; a tłuszczami o konsystencji płynnej sš tłuszcze roœlinne – oleje (słonecznikowy, sojowy, arachidowy, kukurydziany, winogronowy, rzepakowy) i oliwa z oliwek. Z praktycznego punktu widzenia higieny żywienia tłuszcze dzieli się na: . widoczne – wydzielone (masło, smalec, sadło, łój oleje, margaryny); . niewidoczne – niewydzielone – znajdujšce w produktach tłuszczowych o dużej zawartoœci tłuszczu jak np.: tłuste mięsa, wędliny, ryby, drób, sery, mleko, orzechy, migdały, nasiona roœlin. Rola tłuszczu w organizmie: . Tłuszcze dostarczajš dużych iloœci energii – 1 g tłuszczu daje przy spaleniu 9 kcal. . Tłuszcze sš Ÿródłem witamin w nich rozpuszczalnych – A, D, E i K, przy czym witaminy A i D występujš w tłuszczach pochodzenia zwierzęcego (masło), a witaminy E i K w tłuszczach roœlinnych. . Tłuszcze sš Ÿródłem wielonienasyconych kwasów tłuszczowych tzw. niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, które w skrócie oznaczane sš jako NNKT. Kwasy te nie mogš być wytwarzane przez organizm, dlatego należy dostarczać je z pożywieniem. Do kwasów tych należš kwasy: linolowy, linolenowy i arachidonowy. Pełniš one w organizmie bardzo ważne funkcje: sš istotnym składnikiem fosfolipidów błon komórkowych, regulujš czynnoœć układu sercowo-naczyniowego, ciœnienie tętnicze krwi, wpływajš na czynnoœć hormonów i neurotransmitterów, wpływajš na stan skóry i włosów. Działanie zdrowotne NNKT polega przede wszystkim na zapobieganiu miażdżycy naczyń krwionoœnych. Najbogatszym Ÿródłem NNKT sš oleje roœlinne: kukurydziany, słonecznikowy, sojowy, arachidowy; ziarna słonecznika i soi, orzechy arachidowe, włoskie i laskowe oraz ryby morskie (jako jedyny produkt zwierzęcy). Bardzo małe iloœci NNKT znajdujš się w oleju rzepakowym i oliwie z oliwek, w których przeważa kwas oleinowy – jednonienasycony. . Tłuszcze mogš być Ÿródłem cholesterolu. Cholesterol należy do grupy zwišzków zaliczanych do tłuszczów zwanych sterolami i wykazuje niekorzystne działanie na organizm. Jego nadmiar może przyczyniać się do powstawania miażdżycy. Jednak trzeba pamiętać, że około . cholesterolu znajdujšcego się w organizmie jest syntetyzowane w jelitach i wštrobie. Cholesterol jest w okreœlonych iloœciach niezbędny do produkcji kwasów żółciowych, hormonów, a także do wytwarzania witaminy D3. Zbyt duże spożycie cholesterolu przyczynia się do podniesienia jego stężenia we krwi, które nie powinno przekraczać 200 mg/100 ml krwi. Z tego powodu okreœlono jego dzienne dopuszczalne spożycie na 300 mg. ródłami cholesterolu sš wyłšcznie produkty pochodzenia zwierzęcego: podroby (zwłaszcza mózg i wštroba), żółtka jaj, tłuszcz mleczny – a więc mleko tłuste i tłuste przetwory mleczne np. sery podpuszczkowe. Norma spożycia tłuszczu okreœla, że tłuszcz powinien pokrywać nie więcej niż 25-30% całodziennej energii, co w dużym przybliżeniu stanowi od 60 – 100 g na dobę, w tym powinno znaleŸć się nie mniej niż 10 g NNKT (3-10% całodziennej energii). Trzeba koniecznie pamiętać, że tłuszcze bardzo łatwo ulegajš zepsuciu (jełczeniu) i mogš być wtedy szkodliwe dla zdrowia. Dlatego nie należy spożywać tłuszczów zjełczałych, długo przechowywanych lub silnie ogrzewanych i przypalonych. Białka Białka (proteiny) sš składnikiem każdej żywej komórki, wchodzš w skład organizmów roœlin, zwierzšt i człowieka. W żywieniu człowieka nie mogš być zastšpione przez jakikolwiek inny składnik. Białka zbudowane sš z aminokwasów, których iloœć w przyrodzie wynosi około 20. Tylko te 20 aminokwasów buduje wszystkie białka pochodzenia roœlinnego i zwierzęcego, a także białka ludzkie. W skład jednej czšsteczki białka mogš wchodzić setki, a nawet tysišce aminokwasów połšczone wišzaniami peptydowymi na najróżniejsze kombinacje. Spoœród 20 aminokwasów budujšcych białka 8 to tzw. aminokwasy egzogenne, czyli niezbędne. Zalicza się do nich: walinę, leucynę, izoleucynę, fenyloalaninę, metioninę, treoninę, tryptofan i lizynę. Pozostałe aminokwasy sš endogenne, czyli organizm może je wytwarzać np. z glukozy. Wartoœć odżywcza białka Rodzaj i iloœć występujšcych w białku aminokwasów decyduje o wartoœci odżywczej białka (zwanej też wartoœciš biologicznš). Białka ze względu na wartoœć odżywczš dzieli się na pełnowartoœciowe i niepełnowartoœciowe. Białka, które posiadajš w swoim składzie wszystkie aminokwasy egzogenne w odpowiednich iloœciach i proporcjach w porównaniu z białkiem wzorcowym (białko jaja kurzego lub wzorzec FAO) i odpowiadajšcych zapotrzebowaniu człowieka nazywane sš białkami pełnowartoœciowymi. Do białek tych należš białka pochodzenia zwierzęcego: jaj, ryb, mięsa (z wyjštkiem kolagenu), mleka i przetworów mlecznych. Białkami niepełnowartoœciowymi sš białka pochodzenia roœlinnego z takich produktów jak: produkty zbożowe, warzywa stršczkowe suche, orzechy, nasiona roœlin. Spoœród tych białek największš wartoœć odżywczš ma białko soi, które często zastępuje białko mięsa (np. w jadłospisach wegetariańskich). W racjonalnym żywieniu należy stosować w jadłospisach uzupełnianie wartoœci odżywczej białka, które polega na równoczesnym podawaniu białek roœlinnych i zwierzęcych, przy czym iloœć produktu dostarczajšcego białka zwierzęcego może być dużo mniejsza niż iloœć produktu roœlinnego. Pozwala to na uzyskanie posiłku pełnowartoœciowego, a jednoczeœnie o niższym koszcie. Jako przykład można podać w tym przypadku potrawy jarskie z dodatkiem jaj, mleka i jego przetworów oraz potrawy półmięsne. Planujšc jadłospisy należy więc koniecznie uwzględniać w całodziennej racji pokarmowej takie produkty pochodzenia zwierzęcego jak: mleko i przetwory mleczne, mięso i przetwory mięsne, ryby i jaja. Pewnš iloœć tych produktów można zastšpić warzywami stršczkowymi suchymi, zwłaszcza sojš. Natomiast droższe produkty pochodzenia zwierzęcego można zastšpić tańszymi np. podrobami, serami - zwłaszcza chudymi twarogami (dla osób dorosłych), mlekiem i maœlankš, tańszymi gatunkami ryb. Rola białka w organizmie Białko pełni w organizmie głównie rolę budulcowš – wchodzi w skład wszystkich komórek i tkanek; mięœni, koœci, zębów, skóry, włosów, paznokci, narzšdów wewnętrznych, naczyń krwionoœnych. Inna rola białka polega na tym, że: reguluje przemianę materii (jako składnik enzymów), trawienie pokarmów (składnik enzymów trawiennych) i procesy odpornoœciowe (składnik przeciwciał). Bierze także udział w procesie krzepnięcia krwi, regulacji gospodarki wodnej, utrzymywaniu równowagi kwasowo - zasadowej. Białko jest składnikiem odżywczym, który spożyty w nadmiarze jest spalany z wydzieleniem energii – z 1g powstajš 4 kcal. Dłuższy niedobór białka w racji pokarmowej może doprowadzić do zahamowania wzrostu i rozwoju u dzieci, zmniejszenia wydolnoœci fizycznej u osób dorosłych; zaburzeń rozwoju płodu u kobiet ciężarnych. Ponadto może stać się przyczynš osłabienia odpornoœci na infekcje czy niedokrwistoœci u osób ze wszystkich grup ludnoœci. Ujemny w skutkach jest też nadmiar spożytego białka, który może spowodować zbytnie obcišżenie pracš nerek i wštroby. Normy spożycia białka okreœlajš, że powinno ono pokrywać 10-14% całodziennego zapotrzebowania energetycznego. Białko zwierzęce jako pełnowartoœciowe ma stanowić . ogólnej iloœci tego składnika dla osób dorosłych, 1 dla młodzieży i ludzi starszych, a dla dzieci 3. W przybliżeniu można przyjšć, że ludzie doroœli dziennie potrzebujš 1g białka na 1 kg należnej masy ciała, dzieci i młodzież 2 g/1 kg masy ciała, a niemowlęta 3 g/ 1 kg masy ciała. 4.2.2. Pytania sprawdzajšce 1. Jakie węglowodany należš do przyswajalnych i jaka jest ich rola? 2. Jaka jest norma spożycia węglowodanów przyswajalnych? 3. Dlaczego norma spożycia sacharozy jest ograniczona do 10% całodziennej zapotrzebowania energetycznego? 4. Jaka jest rola, Ÿródła i zalecane dzienne spożycie błonnika? 5. Jakie sš Ÿródła tłuszczów zwierzęcych i roœlinnych, wydzielonych i niewydzielonych? 6. Jakš rolę w organizmie pełniš NNKT i jakie sš ich Ÿródła? 7. Jakie sš skutki nadmiernego spożycia tłuszczów? 8. Jakie produkty dostarczajš w dużych iloœciach cholesterol? 9. Jakie produkty sš Ÿródłem białka i jaka jest norma spożycia białka? 10. Na czym polega uzupełnianie wartoœci odżywczej białka? Składniki mineralne Do prawidłowego stanu organizmu człowieka potrzebnych jest około 15 różnych składników mineralnych. W organizmie występuje ich kilkadziesišt, co stanowi około 4% masy ciała – u dorosłego człowieka wynosi to koło 3 kg. Niewielka iloœć soli mineralnych tracona jest nieustannie z moczem, potem i podczas krwawień. Dlatego muszš być systematycznie uzupełniane, a ponieważ nie mogš być wytwarzane w organizmie trzeba je dostarczyć z pożywieniem. Składniki mineralne pełniš w organizmie człowieka bardzo różne funkcje: . sš materiałem budulcowym np. koœci, zębów, skóry, włosów (wapń, fosfor, magnez, fluor, siarka); . sš niezbędne do produkcji hemoglobiny krwi i mioglobiny mięœni (żelazo, miedŸ, kobalt); . warunkujš gospodarkę wodno – elektrolitowš (sód, potas, chlor, wapń, magnez); . utrzymujš równowagę kwasowo – zasadowš i osmotycznš (sód, potas, wapń, magnez, siarka, chlor, fosfor); . biorš udział w przemianach białek, tłuszczów i węglowodanów oraz w procesach utleniania komórkowego (sš składnikami enzymów). Ze względu na dzienne zapotrzebowanie organizmu składniki mineralne dzieli się na dwie grupy: makroelementy (ponad 100 mg) i mikroelementy (znacznie mniej niż 100 mg). Do makroelementów należš: wapń, fosfor, magnez, sód, potas, chlor, siarka. Do mikroelementów należš: żelazo, miedŸ, kobalt, cynk, jod, fluor, mangan, selen, chrom. Równowaga kwasowo – zasadowa Składniki mineralne pożywienia wpływajš w istotny sposób na utrzymanie równowagi kwasowo – zasadowej organizmu. Fosfor, siarka i chlor działajš zakwaszajšco, a wapń, potas, sód i magnez odkwaszajšco (alkalizujšco). Produkty żywnoœciowe działajš zależnie od swojego składu pierwiastkowego: produkty zwierzęce, z wyjštkiem mleka i sera twarogowego, oraz produkty zbożowe majš działanie zakwaszajšce; a wszystkie produkty roœlinne, z wyjštkiem zbożowych, oraz mleko działajš odkwaszajšco. Planujšc jadłospisy trzeba pamiętać o zachowaniu równowagi kwasowo – zasadowej: tak więc w każdym posiłku powinny znaleŸć się warzywa, owoce i/lub mleko. Tabela 1. Charakterystyka niektórych makroelementów [opracowanie własne] Pierwiastek Rola w organizmie i norma spożycia Podstawowe Ÿródła Wapń Istotny składnik koœci i zębów. Niezbędny do prawidłowego funkcjonowania układu mięœniowego i nerwowego. Antyalergiczny. Norma spożycia 1 g. Mleko i przetwory mleczne – sery podpuszczkowe, sery twarogowe, jogurty, kefiry. Fosfor Ważny składnik koœci. Składnik ATP oraz DNA i RNA. Norma spożycia: 0,8 g. Ryby, mięso, jaja, sery podpuszczkowe, warzywa stršczkowe, produkty zbożowe z pełnego ziarna. Magnez Wpływa na biosyntezę białek, wchodzi w skład enzymów. Niezbędny do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i mięœniowego. Norma spożycia: 350 mg. Warzywa zielone, soja, kukurydza, orzechy, kakao, czekolada Siarka Składnik niektórych aminokwasów – składnik wielu białek. Mięso, warzywa stršczkowe, orzechy. Potas Sód Chlor Wpływajš na pobudliwoœć komórek nerwowych i mięœniowych, na równowagę kwasowo – zasadowš, sód i chlor na gospodarkę wodno – mineralnš. Sód, chlor – głównie sól kuchenna. Potas – rozpowszechniony szeroko w produktach żywnoœciowych. Tabela 2. Charakterystyka niektórych mikroelementów [opracowanie własne] Pierwiastek Rola w organizmie, norma spożycia Podstawowe Ÿródła Żelazo Składnik hemoglobiny (czerwony barwnik krwi) i mioglobiny (barwnik mięœni), uczestniczy w transporcie tlenu do komórek. Niedobór powoduje anemię. Norma spożycia: 15-18 mg. Mięso, wštroba, żółtka jaj, warzywa stršczkowe, orzechy. Jod Składnik hormonów tarczycy regulujšcych tempo metabolizmu. Niedobór – wole endemiczne. Ryby morskie, sól kuchenna jodowana. Fluor Składnik zębów i koœci. Zębom nadaje odpornoœć na próchnicę. Woda pitna, ryby, warzywa, herbata. Witaminy Witaminy sš składnikami egzogennymi pożywienia. Mogš występować w produktach jako właœciwe witaminy (w formie aktywnej) lub jako prowitaminy (zwišzki, które w organizmie człowieka sš przekształcane w witaminy) – np. beta–karoten – prowitamina witaminy A. Sš zwišzkami organicznymi, które nie sš Ÿródłem energii ani materiałem budulcowym. Działajš jako biokatalizatory – regulujš procesy życiowe. Brak lub niedobór witamin daje charakterystyczne objawy zwane awitaminozami (brak całkowity) lub hipowitaminozami (brak częœciowy). Niebezpieczne sš także hiperwitaminozy - nadmiary niektórych witamin np. witaminy A czy D. Podział witamin: . rozpuszczalne w tłuszczu: A, D, E i K; . rozpuszczalne w wodzie: witamina C i grupa witamin B: B1, B2, B6, B12, B9 (folacyna, kwas foliowy), B5 (kwas pantotenowy), PP, H. Witaminy rozpuszczalne w tłuszczach regulujš szereg procesów zachodzšcych w organizmie, majš zdolnoœć gromadzenia się w tkance tłuszczowej i w narzšdach, a ich nadmiar może być szkodliwy. Przyswajalnoœć tych witamin zależy od obecnoœci tłuszczu w pożywieniu i od jego wchłaniania. Witamina A – retinol, jej prowitaminš jest beta-karoten. Wpływa na procesy widzenia, na wzrost młodych organizmów, na odpornoœć organizmu, zapewnia prawidłowy stan błon œluzowych i skóry, jako antyoksydant ma działanie przeciwnowotworowe. Objawy niedoboru: upoœledzenie widzenia o zmierzchu tzw. kurza œlepota, zanikanie nabłonków i łuszczenie się skóry. Nadmiar prowadzi do swędzenia i zmian zabarwienia skóry oraz wypadania włosów. ródła witaminy A: produkty zwierzęce: ryby, wštroba, jaja, masło, mleko, sery. ródła beta-karotenu: produkty roœlinne: marchew, dynia, warzywa ciemnozielone. Norma spożycia wynosi 800 – 1000 ľg. Witamina D – to wszystkie zwišzki wykazujšce działanie przeciwkrzywicze. Prowitaminš jej jest cholesterol, który (obecny w skórze człowieka) pod wpływem promieni ultrafioletowych przekształca się w witaminę. Witamina D jest niezbędna do prawidłowego rozwoju i utrzymania stanu koœćca. Jej niedobór u niemowlšt i małych dzieci prowadzi do krzywicy (deformacje koœci). ródła: produkty zwierzęce – wštroba, mleko pełne, masło, jaja, ryby morskie. Norma spożycia wynosi 5 do 10 ľg. Witamina E – tokoferol. Jest biologicznym przeciwutleniaczem – hamuje utlenianie lipidów błon komórkowych i witaminy A. Jej wykorzystanie z pożywienia zależy od obecnoœci w diecie NNKT. Wykazuje działanie przeciwnowotworowe (razem z witaminš A) i przeciwmiażdżycowe, zapobiega procesom starzenia, niedobór prowadzi do osłabienia mięœni. ródła: produkty roœlinne – oleje (zwłaszcza sojowy, słonecznikowy), orzechy, kiełki pszenicy, kukurydza, niektóre warzywa (sałata, rzeżucha). Witamina K – filochinon. Odgrywa ważnš rolę w procesie krzepnięcia krwi. Jest produkowana przez mikroflorę jelit i jej zapotrzebowanie jest zwykle przez tę syntezę pokrywane. ródła żywieniowe tej witaminy: zielone częœci roœlin – warzywa liœciowe. Witaminy rozpuszczalne w wodzie: nie gromadzš się w organizmie i w zwišzku z tym muszš być codziennie dostarczane z pożywieniem. Witamina C – kwas askorbinowy – to bardzo ważna witamina o wielostronnym działaniu. Jest niezbędna w syntezie kolagenu (przyspiesza gojenie się ran), ułatwia wchłanianie żelaza (zapobiega anemii), podnosi odpornoœć organizmu (zwiększa odpornoœć na przeziębienia), wykazuje działanie antyoksydacyjne, czyli przeciwutleniajšce, przez co zapobiega nowotworom. ródła: wyłšcznie produkty roœlinne – owoce jagodowe i cytrusowe, warzywa kapustne, zielone, owocowe (papryka, pomidory), ziemniaki. Norma spożycia: 60 mg, rozważa się zwiększenie do 200 mg. Witaminy z grupy B: Jest to kilkanaœcie zwišzków, często o podobnym działaniu: wpływajš na prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego i mięœniowego, na stan skóry i włosów. Witaminy z grupy B występujš w większych iloœciach w drożdżach, wštrobie, mięsie, mleku, warzywach stršczkowych, produktach zbożowych z pełnego ziarna. Sš w pewnych iloœciach produkowane przez florę bakteryjnš jelit. Skutki niedoboru tych witamin sš następujšce: Witamina B1 – choroba beri – beri objawiajšca się bólami ršk i nóg, drżeniem i osłabieniem mięœni i niewydolnoœciš układu kršżenia. Norma spożycia wynosi 1,4 mg. Witamina B2 – zapalenie skóry, zmiany zapalne języka, pękanie kšcików ust (zajady),œwiatłowstręt, łzawienie, przy znacznych niedoborach obniżenie sprawnoœci umysłowej. Norma spożycia: 1-2 mg. Witamina B6 – niedobór rzadki, a sš to zmiany zapalne skóry, wypadanie włosów, nadmierna pobudliwoœć. Norma spożycia: 2-2,2 mg. Witamina B12 – anemia złoœliwa, niedobory stwierdza się często u wegetarian. Norma spożycia: 3 ľg. Witamina PP – pelagra – choroba objawiajšca się zmianami skórnymi (na twarzy, szyi, języku i rękach) oraz zaburzeniami nerwowymi, psychicznymi i trawiennymi. Obecnie niedobór witaminy PP jest rzadko stwierdzany. Norma spożycia: 20 mg. Witamina B9 – folacyna, kwas foliowy – niedobór zakłóca procesy krwiotwórcze, co prowadzi do anemii; zaœ niedobór u kobiet w wieku rozrodczym i kobiet ciężarnych zwiększa ryzyko wrodzonych wad cewy nerwowej (rozszczep kręgosłupa, bezmózgowie) u noworodków. Norma spożycia: 0,3-0,4 mg. Gospodarka wodna organizmu Zawartoœć wody w organizmie człowieka zmienia się z wiekiem i różni się w zależnoœci od płci i zawartoœci tkanki tłuszczowej. U noworodka woda stanowi 75% masy ciała. Po ukończeniu 1 roku życia 65%, u dorosłego nieotyłego mężczyzny 60%, a u dorosłej nieotyłej kobiety 54%. Po 60 roku życia następuje spadek zawartoœci wody do 54% u mężczyzn i 46% u kobiet. Jest ona składnikiem wszystkich tkanek i cieczy ustrojowych: krwi, limfy, soków trawiennych. Woda spełnia w organizmie wiele ważnych funkcji: . jest niezbędna do zachowania odpowiedniej objętoœci i ciœnienia krwi; . jako składnik krwi transportuje składniki odżywcze do wszystkich komórek ciała; . odgrywa ważnš rolę w oczyszczaniu organizmu ze szkodliwych produktów przemiany materii; . bierze udział w regulacji temperatury ciała – w wyniku pocenia organizm pozbywa się nadmiaru ciepła; . bierze udział w procesach trawiennych i pozwala na lepsze przyswojenie składników odżywczych przez organizm; . nawilża stawy, gałki oczne, ułatwia przełykanie kęsów pożywienia oraz w przenoszeniu dŸwięków przez ucho œrodkowe; . utrzymujšc cišgłe nawilżenie płuc, pozwala nam również oddychać. W cišgu doby zapotrzebowanie na wodę wynosi od 1,5 - 3 litrów i zależy od różnych czynników np. pory roku, aktywnoœci fizycznej, przemiany materii, przyzwyczajeń, strefy klimatycznej. ródłem wody dla organizmu sš napoje, woda z produktów żywnoœciowych stałych oraz tzw. woda metaboliczna. Wydalanie wody zachodzi wraz z moczem, przez skórę z potem, z wydychanym powietrzem i z kałem. W warunkach wyjštkowo wysokich temperatur otoczenia człowiek traci przez skórę nawet do 1 litra wody na godzinę. Sygnałem, że organizm się odwadnia jest uczucie pragnienia. Przychód Rozchód pożywienie stałe 1000 ml przez płuca 550 ml woda metaboliczna 300 ml napoje 1500 ml przez skórę 600 ml z moczem i kałem 1650 ml Rys. 2. Bilans wodny dorosłego człowieka [opracowanie własne] Bilans wodny to zestawienie iloœci wody wydalanej i pobieranej. U zdrowego dorosłego człowieka powinien mieć wartoœć 0. Czasami bilans może być ujemny: spowodowany stratami wody wskutek nadmiernego pocenia się czy biegunek. Straty te muszš być uzupełniane przez podawanie większej iloœci płynów. Zdarza się również, że bilans wodny jest dodatni - z powodu zatrzymywania wody w ustroju, spowodowanego niektórymi chorobami nerek. Objawem dodatniego bilansu wodnego sš obrzęki. Wymaga to ograniczenia spożycia płynów. Aby utrzymać prawidłowy bilans wodny organizmu w naszym klimacie człowiek o umiarkowanej aktywnoœci fizycznej powinien wypijać dziennie nie mniej niż 2 litry płynów (w upały nawet 3-4 litry), w tym 1-2 l wody mineralnej. Odwodnienie jest bardzo groŸne dla organizmu. 4.3.2. Pytania sprawdzajšce 1. Jaki jest podział składników mineralnych ze względu na zawartoœć organizmie? 2. Jaka jest rola i najlepsze Ÿródła wapnia? 3. Jaka jest rola i najlepsze Ÿródła żelaza? 4. Jakie sš objawy niedoboru magnezu? 5. Które produkty działajš na organizm zakwaszajšco, a które odkwaszajšco? 6. Jakie sš Ÿródła i rola witaminy A? 7. Jaka jest rola i Ÿródła witaminy C w organizmie? 8. Co to jest bilans wodny i jakie sš skutki bilansu ujemnego? 2. Gospodarka energetyczna organizmu W organizmie człowieka zachodzš bezustannie różnorodne przemiany. Sš to przemiany o charakterze chemicznym, ale zawsze towarzyszš im przemiany energetyczne. Energia potrzebna jest człowiekowi do wszystkich czynnoœci życiowych jak np. oddychanie, bicie serca, kršżenie krwi, a także do wykonywania wszystkich, poczynajšc od najdrobniejszych, czynnoœci, a kończšc na pracy fizycznej. Jedynym Ÿródłem energii dla człowieka jest energia chemiczna zawarta w pożywieniu. Składnikami energetycznymi pożywienia sš białka, tłuszcze i węglowodany. Metabolizm, czyli przemiana materii, to wszystkie przemiany zachodzšce w organizmie. Na metabolizm składajš się dwa równolegle przebiegajšce procesy: anabolizm i katabolizm. Anabolizm to reakcje w wyniku których ze zwišzków prostych powstajš zwišzki o budowie złożonej, reakcje syntezy. Przebiegajš one z pobieraniem energii. Katabolizm to reakcje w wyniku których ze zwišzków złożonych powstajš zwišzki proste – to reakcje rozkładu (spalania). Procesom tym towarzyszy wydzielanie energii. Kalorymetria to nauka zajmujšca się przemianami energetycznymi. Jednostkš energii jest kilokaloria = kcal; 1 kcal = 1000 cal Według układu SI energię wyraża się w megadżulach (MJ): 1 MJ= 1000 kJ (kilodżuli) 1 kcal= 4,18 kJ Razem: 2800 ml Razem: 2800 ml Podstawowa przemiana materii (PPM) Podstawowa przemiana materii (PPM) to najniższy poziom przemian anabolicznych i katabolicznych, jakie zachodzš u człowieka bezustannie. Można je zmierzyć u człowieka pozostajšcego w całkowitym spoczynku, który jest na czczo i w optymalnych warunkach mikroklimatycznych. Energia w tym czasie wytworzona jest zużywana na podstawowe funkcje życiowe: bicie serca, kršżenie krwi, oddychanie, pracę nerek, napięcie mięœni i inne. Czynniki wpływajšce na podstawowš przemianę materii: wiek, płeć, masa ciała i œciœle z niš zwišzana powierzchnia skóry, działanie gruczołów wydzielania wewnętrznego, klimat, napięcie układu nerwowego. Podstawowš przemianę materii można obliczyć na podstawie założenia, że u dorosłego, zdrowego człowieka wynosi ona: 1 kcal/1kg masy ciała/1 godzinę. Stšd dla człowieka o masie 70 kg PPM wynosi: 1 kcal×70kg×24 godziny = 1680 kcal. Całkowita przemiana materii (CPM) W normalnych warunkach życia człowiek potrzebuje większej iloœci energii niż tylko zużywanej na przemianę podstawowš. Potrzebna jest mu bowiem energia na wykonywanie różnych czynnoœci jak: poruszanie się, praca, czynnoœci codzienne np. spożywanie posiłków, mycie się, ubieranie itp. Energia potrzebna na wykonywanie tych czynnoœci, powiększona dodatkowo o energię zużywanš na procesy trawienne (tzw. swoiœcie dynamiczne działanie pożywienia) to ponadpodstawowa przemiana materii (PPPM). Całkowita przemiana materii to wszystkie wydatki energetyczne zwišzane z normalnym funkcjonowaniem człowieka – w jej skład wchodzi podstawowa przemiana materii (PPM) i ponadpodstawowa przemiana materii (PPPM). CPM = PPM + PPPM Czynnikami decydujšcymi o wysokoœci ponadpodstawowej przemiany materii sš przede wszystkim: stopień aktywnoœci fizycznej (ruch, praca mięœni) oraz tzw. swoiœcie dynamiczne działanie pożywienia (SDDzP). Obliczanie całkowitej przemiany materii: Przykład obliczenia całkowitej przemiany materii osoby o masie ciała 70 kg i o umiarkowanej aktywnoœci fizycznej przedstawia tabela 5. Tabela 5. Obliczanie całkowitej przemiany materii dla osoby o masie ciała 70 kg i umiarkowanej aktywnoœci fizycznej [opracowanie własne na podst.10,s.28] lp. Częœć składowa CPM Wysokoœć [kcal] 1. PPM 1680 2. SDDzP 168 3. Aktywnoœć fizyczna 1200 4. Codzienne czynnoœci 360 Całkowita przemiana materii 3408 Największy wpływ na zwiększenie wydatków energetycznych ma praca mięœniowa (fizyczna), natomiast praca umysłowa praktycznie nie wpływa na iloœć zużywanej energii. W zwišzku z tym na wydatki energetyczne człowieka znaczšcy wpływ ma wykonywanie pracy zawodowej – praca siedzšca tylko nieznacznie zwiększa te wydatki, natomiast przy pracy zwišzanej ze znacznym wysiłkiem fizycznym wydatek energii może być bardzo wysoki. Wydatki energetyczne zależnie od rodzaju wykonywanej czynnoœci przedstawia tabela 6. W zwišzku z różnym zapotrzebowaniem energetycznym ludzi zostały opracowane normy na energię dla ludnoœci w Polsce. Dla potrzeb opracowania norm ludnoœć została podzielona na 19 grup o trzech poziomach aktywnoœci fizycznej: małej, umiarkowanej i dużej. Tabela 6. Całkowite wydatki energetyczne w kcal/godz. i w kJ/godz. dorosłego mężczyzny o masie 70 kg, zależnie od rodzaju wykonywanej czynnoœci [opracowanie własne na podst.4,s.120-121;7,s.14] Wydatki energetyczne Rodzaj czynnoœci kcal/godzinę kJ/godzinę Sen 65 272 Siedzenie spokojne 100 419 Czytanie głoœne 105 440 Zmywanie naczyń 144 603 Lekkie ćwiczenia fizyczne 170 712 Powolny spacer 200 838 Doœć forsowne ćwiczenia fizyczne 290 1215 Marsz doœć szybki 300 1257 Jazda na rowerze 308 1290 Gra w piłkę nożnš 550 2301 Bieganie 570 2388 Tańczenie rumby 425 1784 Wchodzenie na schody 1100 4609 Bieganie (sprint) 2316 9705 Bilans energetyczny organizmu Najproœciej można powiedzieć, że bilans to zestawienie zysków i strat. W tym przypadku chodzi o zestawienie iloœci energii pobranej przez człowieka z pokarmem i iloœci energii zużywanej przez organizm. = Bilans energetyczny w organizmie dorosłego zdrowego człowieka powinien przyjmować wartoœć zerowš, a więc iloœć energii dostarczonej z pożywieniem powinna być równa iloœci energii zużytkowanej przez organizm. Często jednak zdarzajš się odstępstwa od równowagi energetycznej w organizmie i wtedy bilans może stać się dodatni lub ujemny. Bilans dodatni ma miejsce wtedy, gdy iloœć energii dostarczonej w pokarmach jest większa niż wynosi zapotrzebowanie organizmu. Prowadzi to do nadwagi, a gdy trwa przez czas dłuższy może stać się przyczynš otyłoœci. Bilans ujemny powstaje wtedy, gdy wartoœć energetyczna pożywienia jest mniejsza niż potrzeby organizmu. Utrzymujšcy się przez dłuższy czas ujemny bilans jest przyczynš spadku masy ciała. Z tego też powodu jedynym racjonalnym sposobem schudnięcia jest doprowadzenie i utrzymywanie przez okreœlony czas ujemnego bilansu energetycznego. Można to uzyskać tylko przez zmniejszenie iloœci pożywienia i jednoczesne zwiększenie aktywnoœci fizycznej. 20% Polaków ma nadwagę lub jest otyłych. Co drugi z nich jest zagrożony chorobami serca, a co trzeci cukrzycš. Z tego względu konieczne jest systematyczne kontrolowanie swojej masy ciała. Zapobieganie nadwadze i otyłoœci ma nie tylko aspekt estetyczny, ale przede wszystkim zdrowotny, tym bardziej, że zachorowalnoœć na w.w. choroby wykazuje systematycznš tendencję zwyżkowš. Należnš masę ciała okreœla się obliczajšc tzw. wskaŸnik masy ciała ze wzoru: iloœć energii pobranej iloœć energii zużywanej 2 ]) [ ( ] [ a m wzrost kg ciał masa BMI . Interpretacja wskaŸników BMI: poniżej 18,5 - niedowaga 18,5-24,9 - masa ciała prawidłowa 25-29,9 - nadwaga powyżej 30 - otyłoœć Wartoœć energetyczna pożywienia Składnikami energetycznymi pożywienia sš białka, tłuszcze i węglowodany. Podczas spalania tych składników w organizmie powstaje energia. Doœwiadczalnie zostało ustalone, że iloœci energii ze spalania składników odżywczych sš następujšce: Rys.4. Równoważniki energetyczne Atwatera [opracowanie własne] Wartoœci te to tzw. wskaŸniki energetyczne Atwatera. Mogš one służyć do obliczania wartoœci energetycznej pożywienia na podstawie składu chemicznego produktu. Przykład: Obliczyć wartoœć energetycznš 100 g mleka pełnego o składzie: 3 g białka, 3,2 g tłuszczu i 4,8 g węglowodanów: białko 3 g × 4 kcal + tłuszcz 3,2 g × 9 kcal + węglowodany 4,8 g ×4 kcal =60 kcal Wartoœci energetyczne różnych produktów spożywczych, a również wielu gotowych potraw sš zebrane w tabelach składu i wartoœci odżywczej produktów żywnoœciowych. Korzystajšc z danych zawartych w tabelach można obliczać wartoœci energetyczne różnych potraw, a także całych jadłospisów. 4.5.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) wyjaœnić pojęcia: metabolizm, anabolizm, katabolizm? . . 2) wymienić czynniki wpływajšce na PPM? . . 3) obliczyć PPM i CPM dla wskazanej osoby? . . 4) obliczyć, czy dana osoba ma należnš masę ciała? . . 5) obliczyć wartoœć energetycznš jadłospisu? . . Energia ze spalania 1 g białka – 4 kcal 1 g węglowodanów – 4 kcal 1 g tłuszczu – 9 kcal 6) obliczyć i dokonać oceny bilansu energetycznego? . . 7) zaproponować zestaw produktów niskoenergetycznych? . . 8) sformułować zalecenia żywieniowe dla osoby otyłej lub z nadwagš? . . 3. Wartoœć odżywcza pożywienia. Normy żywienia i racje pokarmowe Pojęcie wartoœci odżywczej produktów żywnoœciowych Wartoœć odżywcza produktów żywnoœciowych zależy od iloœci i rodzaju składników odżywczych w tych produktach oraz od ich strawnoœci i przyswajalnoœci, co przedstawia rysunek 5. Rys.5. Wartoœć odżywcza produktów żywnoœciowych [opracowanie własne] W wartoœci odżywczej różnych produktów występować mogš duże różnice. Niektóre produkty majš dużš wartoœć odżywczš, ponieważ zawierajš bardzo różnorodne składniki i w dużych iloœciach np. mleko, ryby; a wartoœć odżywcza innych jest minimalna np. ogórki. Sš też produkty, które zawierajš tylko jeden, dwa lub co najwyżej kilka ważnych składników, lecz w dużej iloœci i z tego względu sš uznawane za produkty o dużej wartoœci odżywczej np. warzywa czy owoce. Niektóre produkty nie dostarczajš do organizmu żadnych składników odżywczych, albo bardzo niewielkie ich iloœci – sš jedynie Ÿródłem energii. Mówimy wtedy o nich, że sš Ÿródłem pustych kalorii – do nich należy np. cukier, smalec. Wartoœć odżywcza potraw jest sumš wartoœci odżywczych produktów wchodzšcych w ich skład, a wartoœć odżywcza posiłków jest sumš wartoœci odżywczych potraw składajšcych się na nie. Podział produktów na grupy Wartoœć odżywcza produktów żywnoœciowych jest podstawš ich podziału dla potrzeb racjonalnego żywienia i planowania jadłospisów. W Polsce dla potrzeb planowania jadłospisów został przyjęty podział produktów na 12 grup: I. Produkty zbożowe II. Mleko i przetwory mleczne III. Jaja IV. Mięso, wędliny, ryby, drób wartoœć energetyczna strawnoœć, przyswajalnoœć składniki odżywcze . białka . tłuszcze . węglowodany . witaminy . składniki mineralne Wartoœć odżywcza V. Masło VI. Inne tłuszcze VII. Ziemniaki VIII. Warzywa i owoce bogate w witaminę C IX. Warzywa i owoce bogate w karoten X. Warzywa i owoce inne XI. Suche nasiona roœlin stršczkowych XII. Cukier i słodycze Natomiast dla celów praktycznych do planowania codziennych, prawidłowych jadłospisów stosuje się podział produktów na 5 grup: I. Przetwory zbożowe i suche nasiona roœlin stršczkowych. II. Warzywa i owoce. III. Mleko i przetwory mleczne. IV. Mięso, wędliny, drób, ryby, jaja. V. Tłuszcze jadalne. Podział ten najlepiej jest zobrazowany przez piramidę żywieniowš. Piramida obrazuje ponadto jakie iloœci produktów z poszczególnych grup należy w cišgu dnia spożywać – rysunek 6. Rys.6 Piramida żywienia [opracowanie własne na podst. 3,s. 301] Według piramidy podstawš wyżywienia (podstawa piramidy) powinny być produkty zbożowe i suche nasiona roœlin stršczkowych czy ziemniaki, których dziennie zaleca się spożywać 5-6 porcji. Warzywa i owoce należy spożywać tylko w minimalnie mniejszych iloœciach - 3-5 porcji dziennie. Mleko i jego przetwory powinny być dodatkiem do produktów podstawowych, lecz doœć znacznym – 3-4 porcji w cišgu dnia. Znacznie mniejszym dodatkiem ma być mięso, wędliny, drób i ryby oraz jaja i suche nasiona roœlin stršczkowych - łšcznie powinno ich być 1-2 porcji na dzień. Szczyt piramidy zajmujš tłuszcze i słodycze, tłuszcze należy spożywać umiarkowanie, a słodycze co najwyżej okazjonalnie. Porcja jest to iloœć produktu zawierajšca okreœlone iloœci składników odżywczych. Porcje produktów z tej samej grupy sš sobie równoważne pod względem zawartoœci składników. Orientacyjne wielkoœci porcji różnych produktów podano w tabeli 7. Tabela 7. Przykładowe wielkoœci porcji wybranych produktów [opracowanie własne na podst. 13,s.9] Grupa produktów Porcja Wielkoœć [g] Produkty zbożowe i ziemniaki (5-6 porcji dziennie) 1 kromka chleba o gruboœci 1,5 cm ryż - 5 łyżek (gotowany) makaron - 6 łyżek (gotowany) ziemniaki 2-3 œredniej wielkoœci (gotowane) 50 100 200 300 Warzywa (3-4 porcje dziennie) pomidor - 1 œredni kapusta - 6 łyżek (gotowana) marchew - 5 łyżek (gotowana) fasolka szparagowa - 3 łyżki (gotowana) 100 190 140 50 Owoce (2-3 porcje dziennie) jabłko, gruszka - 1 duże(a) truskawki - 10 sztuk œrednich pomarańcza - 1 sztuka duża soki owocowe - 1 szklanka 150 100 250 200 cm3 Mleko i przetwory (3-4 porcje dziennie) mleko, maœlanka - 1 szklanka jogurt, kefir - 3 szklanki ser biały - plaster 9×3×3 cm ser żółty - 2 plasterki 200 cm3 150 cm3 80 30 Mięso, drób, wędliny, ryby, jaja, nasiona stršczkowe (1-2 porcje dziennie) kurczak udko - 1 sztuka wołowina - 1 kawałek (gotowana) wędlina drobiowa - 2 plasterki filet z ryby - 1 kawałek (gotowany) jaja - 1 sztuka 90 70 20 85 50 Tłuszcz (2 porcje dziennie) olej - 1 łyżka stołowa margaryna - 1 płaska łyżka stołowa masło - 1 płaska łyżka stołowa 10 10 10 Charakterystyka 5 grup produktów żywnoœciowych Grupa I: Przetwory zbożowe i suche nasiona roœlin stršczkowych. Przetwory zbożowe to mški, pieczywo, kasze, makarony, a także płatki kukurydziane, muesli, ryż dmuchany, chrupki. Powinny być i zazwyczaj sš podstawš naszego wyżywienia. Sš one Ÿródłem: . węglowodanów złożonych: skrobi (60-70%) oraz błonnika pokarmowego (pieczywo z mški razowej, kasze gruboziarniste); . białka (8-13%) – jest to białko niepełnowartoœciowe, aminokwasy ograniczajšce to lizyna i tryptofan, dlatego w jadłospisach produkty zbożowe powinny być łšczone z mlekiem i jego przetworami; . witamin z grupy B (B1, B2 i PP) oraz witaminy E (produkty z pełnego ziarna); . składników mineralnych (fosfor, żelazo, magnez, cynk, miedŸ). Ze względu na rodzaj składników mineralnych produkty zbożowe działajš na organizm zakwaszajšco. Iloœć tłuszczu w produktach zbożowych jest bardzo mała i wynosi ok. 2-3%. Produkty zbożowe majš doœć wysokš wartoœć energetycznš: 250 do 350 kcal na 100 g. Wartoœć odżywcza produktów zbożowych zależy od stopnia przemiału: najwyższš majš produkty z całego ziarna – kasze gruboziarniste i razowe pieczywo. Dzienna racja pokarmowa produktów zbożowych powinna wynosić 5-6 porcji, co stanowi równoważnoœć 360 - 440 g (odpowiednio dla kobiet i mężczyzn o umiarkowanej aktywnoœci fizycznej). Suche nasiona roœlin stršczkowych. Należš do nich: groch, fasola, soja, soczewica, ciecierzyca. Wartoœć odżywcza tych produktów jest bardzo wysoka, ponieważ zawierajš: . białko - w bardzo dużej iloœci (24-40%), lecz niepełnowartoœciowe, z wyjštkiem soi, gdyż posiada ona białko o wartoœci odżywczej, zbliżonej do białka mięsa; . węglowodany złożone: skrobię (60%) i błonnik; . tłuszcz (większš iloœć tylko soja – ok. 18%) z dużš zawartoœciš NNKT; . składniki mineralne: żelazo, fosfor, wapń; . witaminy z grupy B. Wartoœć energetyczna tych warzyw jest wysoka i wynosi dla grochu i fasoli 350 kcal/100g, a dla soi 450 kcal/100g. Zawartoœć warzyw stršczkowych suchych w dziennej racji pokarmowej dla kobiet i dla mężczyzn o umiarkowanej aktywnoœci fizycznej wynosi 10 g. Suche nasiona stršczkowe sš trudno strawne i działajš wzdymajšco. Zawierajš także różne substancje antyodżywcze. Z tych powodów potrawy z warzyw stršczkowych suchych nie powinny być stosowane w żywieniu małych dzieci i ludzi chorych. Grupa II: Warzywa i owoce. Warzywa i owoce odznaczajš się w większoœci niskš wartoœciš energetycznš (od 11 kcal/100g – ogórek, do 100 kcal/100 g – banan), sš doskonałym Ÿródłem witaminy C i karotenu (prowitaminy A), składników mineralnych (wapnia, potasu, sodu, magnezu, żelaza, miedzi) oraz błonnika pokarmowego. Warzywa i owoce można podzielić w zależnoœci od ich wartoœci odżywczej na 3 grupy: . Warzywa i owoce bogate w karoten - warzywa zielone: szpinak, szczaw, sałata, brokuły, jarmuż (majš one dużo karotenu, żelaza, magnezu, folacyny oraz witaminy C), a także marchew, dynia, zielony groszek, fasolka szparagowa. Z owoców: morele, brzoskwinie, wiœnie, arbuzy i melony. . Warzywa i owoce bogate w witaminę C – warzywa kapustne: kapusta biała, czerwona, włoska, brukselka, kalafior, kalarepa, a także pomidory, papryka, zielona pietruszka, szczypiorek, koperek – te warzywa sš, oprócz karotenu, Ÿródłem witaminy C. Owoce bogate w witaminę C to: porzeczki czarne, czerwone i białe, agrest, maliny, truskawki, poziomki, pomarańcze, mandarynki, grejpfruty, cytryny, kiwi. . Warzywa i owoce inne – nie zawierajš żadnej z witamin w dużej iloœci, ale majš także duże znaczenie w żywieniu choćby ze względu na zawartoœć składników mineralnych (działanie odkwaszajšce na organizm), błonnika i witamin z grupy B. Do tej grupy należš: buraki, selery, pory, cebula, ogórki, jabłka, gruszki, œliwki, winogrona. Zawartoœć warzyw w dziennej racji pokarmowej wynosi 1100 g (kobiety o umiarkowanej aktywnoœci) do 1200 g (mężczyŸni o umiarkowanej aktywnoœci). Grupa III: Mleko i przetwory mleczne. Do tej grupy produktów należš oprócz mleka: sery podpuszczkowe i twarogowe oraz napoje mleczne fermentowane: mleko kwaœne, jogurty, kefiry, mleko acidofilne, maœlanka. Mleko jest produktem o wyjštkowo wysokiej wartoœci odżywczej, bo dostarcza: . białka (3%) - jest to białko pełnowartoœciowe, bardzo łatwo strawne i łatwo przyswajalne; . wapnia - mleko jest jego niezastšpionym Ÿródłem; w mleku znajdujš się także inne składniki mineralne z wyjštkiem żelaza; . witaminy z grupy B - zwłaszcza B2, witaminę A i D (głównie w produktach nieodtłuszczonych); . tłuszcz (0-3,2%) - w postaci emulsji, łatwostrawny i łatwoprzyswajalny; . cukier mleczny - laktozę (4,8%) – u niektórych osób będšcej przyczynš dolegliwoœci przewodu pokarmowego (wzdęcia, bóle brzucha, biegunki) tzw. nietolerancji laktozy. Osoby takie powinny zamiast mleka słodkiego spożywać napoje mleczne fermentowane. Mleko i jego przetwory (z wyjštkiem serów podpuszczkowych) jako jedyne produkty zwierzęce wykazujš działanie odkwaszajšce na organizm. Wartoœć energetyczna mleka zależy od zawartoœci tłuszczu i waha się od 40 kcal/100g (mleko o zawartoœci tłuszczu 0,5%) do 62 kcal/100 g (mleko o zawartoœci tłuszczu 3,2%). Sery podpuszczkowe i twarogowe, twarożki i serki topione sš bardzo dobrym Ÿródłem pełnowartoœciowego białka (ponad 20%), wapnia, witamin A i D oraz grupy B. Dostarczajš także tłuszczu w zróżnicowanych iloœciach - sery twarogowe chude zawierajš około 0,5% tłuszczu, a podpuszczkowe pełnotłuste nawet 30%. Sery podpuszczkowe sš wyjštkowo dobrym Ÿródłem wapnia – zawierajš go około dziesięciokrotnie więcej niż twarogi. Wartoœć energetyczna serów zależy od zawartoœci tłuszczu i wynosi od 100 kcal/100 g (twarogowy chudy) do 356 kcal/100 g (tylżycki pełnotłusty). Dzienna racja pokarmowa mleka wynosi od 800 g (kobieta i mężczyzna o umiarkowanej aktywnoœci) do 1200 g (dzieci i młodzież). Grupa IV – mięso, wędliny, drób, ryby, jaja. Mięso, wędliny, drób, ryby. Produkty należšce do tej grupy dostarczajš następujšcych składników odżywczych: . białko pełnowartoœciowe (œrednio 18%) . żelazo i inne składniki mineralne: fosfor, wapń, siarka, chlor; . witaminy z grupy B – B1, B12 i PP; ryby posiadajš dodatkowo witaminę A i D; . tłuszcz – zróżnicowane iloœci od 0,3% (dorsz œwieży, cielęcina, młoda wołowina, większoœć ryb słodkowodnych) do 25-50 % (tłusta wieprzowina i baranina, tłuste gatunki wędlin, kaczka, gęœ, ryby – halibut, makrela, węgorz). Tłuszcz zwierzšt rzeŸnych obfituje w nasycone kwasy tłuszczowe i cholesterol, natomiast tłuszcz rybi, zwłaszcza ryb morskich jest bogatym Ÿródłem NNKT. Z tego względu ryby morskie powinny być spożywane przez wszystkie grupy wiekowe 2-3 razy w tygodniu. Zalecane jest spożywanie ryb morskich zamiast mięsa zwierzšt rzeŸnych. Wartoœć energetyczna produktów z tej grupy zależy od zawartoœci tłuszczu i wynosi przykładowo 85 kcal dla piersi indyka i 249 kcal dla kiełbasy podwawelskiej oraz 514 kcal dla boczku wieprzowego. Racja pokarmowa produktów z tej grupy wynosi 170 g (kobieta i mężczyzna o umiarkowanej aktywnoœci). Jaja. Jaja sš Ÿródłem różnorodnych składników zgromadzonych głównie w żółtku: . białka pełnowartoœciowego (12%) – ma najwyższš wartoœć odżywczš spoœród wszystkich produktów żywnoœciowych; . witamin A i D oraz z grupy B; . składników mineralnych: żelaza, wapnia, fosforu, chloru, siarki; . tłuszczu o dużej zawartoœci cholesterolu (żółtko); co ogranicza wartoœć odżywczš jaj i sprawia, że ich stosowanie w żywieniu osób dorosłych trzeba ograniczać do 2-3 sztuk na tydzień. Wartoœć energetyczna jaj wynosi 140 kcal/100 g. Dzienna racja pokarmowa dla kobiet i mężczyzn o aktywnoœci umiarkowanej 0,5 sztuki. Grupa V: Tłuszcze jadalne. Słodycze. Do tej grupy zaliczane sš tłuszcze pochodzenia zwierzęcego i roœlinnego. W zależnoœci od pochodzenia wykazujš one różnš wartoœć odżywczš zdecydowanie wyższš w przypadku tłuszczów roœlinnych. Tłuszcze zwierzęce: masło i œmietana oraz słonina, smalec, sadło i łój. Tłuszcze zwierzęce zawierajš duże iloœci nasyconych kwasów tłuszczowych i cholesterolu. Masło i œmietana odznaczajš się zawartoœciš tłuszczu wyjštkowo łatwostrawnego i przyswajalnego oraz dużš iloœciš witamin A i D. Jednak zwłaszcza masło zawiera dużo cholesterolu i z tego względu jego spożycie powinno być ograniczane przez osoby dorosłe, a szczególnie w wieku starszym (zagrożenie miażdżycš!). Spożycie masła jest natomiast zalecane dla dzieci i młodzieży. Tłuszcze roœlinne: oleje, oliwa i margaryny. . Oleje: słonecznikowy, sojowy, kukurydziany, arachidowy, rzepakowy zawierajš duże iloœci NNKT oraz witamin E i K; oleje te powinny być spożywane najlepiej w postaci surowej; Oliwa z oliwek i olej rzepakowy zawierajš głównie kwas oleinowy (nie zaliczany do NNKT), ale działajš także przeciwmiażdżycowo; polecane sš do spożywania na surowo oraz do smażenia; . Margaryna jest emulsjš tłuszczów roœlinnych z wodš lub mlekiem oraz dodatkami, które polepszajš cechy organoleptyczne i wartoœć odżywczš. Podstawowymi surowcami do produkcji margaryn sš utwardzone oleje roœlinne oraz ciekłe oleje rafinowane. Utwardzanie może być przeprowadzone przez uwodornienie olejów - otrzymuje się wtedy margaryny twarde tzw. kostkowe. Zawierajš one duże iloœci izomerów trans tłuszczowych, działajšcych podobnie jak cholesterol. W wyniku utwardzania przez przeestryfikowanie otrzymuje się margaryny miękkie – tzw. kubkowe, nie zawierajšce izomerów trans. Margaryny zawierajš mniejsze niż oleje iloœci NNKT (zwłaszcza margaryny twarde), ale posiadajš witaminy A i D, a czasami także E (dodawane w toku produkcji). Margaryny miękkie sš zalecane do smarowania pieczywa (zamiast masła) dla osób dorosłych. Wartoœć energetyczna tłuszczów jest bardzo wysoka i może wynosić nawet 900 kcal/100g (oleje). Niższš kalorycznoœć majš margaryny o obniżonej zawartoœci tłuszczu, które mogš dostarczać 401 kcal/100g. Dzienna racja pokarmowa tłuszczu wynosi 35 g dla masła i œmietany i 35 g dla innych tłuszczów (kobiety i mężczyŸni o umiarkowanej aktywnoœci). Cukier i słodycze Do tej grupy zalicza się wszystkie produkty z dużš iloœciš cukru: cukierki, wyroby z ziarna kakaowego, pieczywo cukiernicze oraz miód. Słodycze zawierajš duże iloœci sacharozy i często także tłuszczu, dlatego majš bardzo wysokš wartoœć energetycznš. Jedynym produktem o dodatnim działaniu na organizm jest miód. Spożycie słodyczy powinno być zminimalizowane, ponieważ ich nadmiar może prowadzić do otyłoœci, miażdżycy (zawierajš dużo tłuszczu) i cukrzycy typu II. Zamiennoœć produktów w jadłospisach W jadłospisach czasami zachodzi koniecznoœć zamiany jednych produktów na inne. Może to być spowodowane różnymi względami np. uwarunkowaniami materialnymi, preferencjami konsumenckimi, brakiem okreœlonych produktów, zaleceniami dietetycznymi. Zamieniać można tylko produkty o zbliżonej wartoœci odżywczej i w iloœciach równoważnych w zakresie zawartoœci składników odżywczych. Na przykład mięso można zastšpić tylko innym produktem dostarczajšcym białka zwierzęcego. Mleko można zastšpić tylko innym produktem, który dostarczy białka zwierzęcego i wapnia. Owoce bogate w witaminę C można zastšpić jedynie innymi owocami lub warzywami zawierajšcymi tę witaminę. Z tych powodów można zamieniać produkty w obrębie jednej grupy np. mięso zastępować rybami lub drobiem, mleko jogurtem, kefirem lub serami. Rzadziej zamienia się produkty pomiędzy grupami – mięso można zastšpić mlekiem (jednak mleka mięsem nie – bo mięso nie jest Ÿródłem wapnia), serem, jajami. Możliwoœci wzajemnej zamiany produktów z podaniem ich iloœci zostały zestawione w tabelach produktów zamiennych. Wpływ procesów technologicznych na wartoœć odżywczš pożywienia Na wartoœć odżywczš pożywienia bardzo duży wpływ majš procesy technologiczne przygotowania potraw. Zarówno pod wpływem procesów obróbki wstępnej, jak i cieplnej następuje, nieraz bardzo znaczne, obniżenie wartoœci odżywczej. Białka ulegajš denaturacji (œcinaniu), co zwiększa ich strawnoœć, jednak zbyt długie działanie wysokiej temperatury prowadzi do powstania wišzań odpornych na działanie enzymów trawiennych. Pewne straty białek mogš mieć miejsce wskutek ich rozpuszczania się w wodzie. Tłuszcze ulegajš rozkładowi wskutek długotrwałego smażenia, a także podczas procesu jełczenia (psucia się tłuszczu), który jest przyspieszany przez œwiatło. Węglowodany (jednocukry i dwucukry) ulegajš niewielkim stratom spowodowanym rozpuszczaniem się w wodzie. Składniki mineralne łatwo rozpuszczajš się w wodzie, stšd ich duże straty podczas procesów płukania, rozdrabniania oraz gotowania. Witaminy sš składnikami najbardziej wrażliwymi na działanie różnych czynników jak: temperatura czy tlen, a także ulegajš stratom wskutek rozpuszczania się w wodzie. Najbardziej wrażliwa i ulegajšca największym stratom jest witamina C. Zmiany białek, tłuszczów węglowodanów, składników mineralnych oraz wybranych witamin w czasie procesów technologicznych przedstawia rysunek 7. Składniki odżywcze obieranie moczenie rozdrabnianie długie gotowanie długie smażenie odlewanie wywaru przechowywanie w cieple œwiatło Białko Węglowodany Tłuszcze Składniki mineralne Witamina C bardzo duże straty, duże straty, niewielkie straty. Rys. 7. Zmiany składników odżywczych pod wpływem œwiatła i procesów technologicznych [opracowanie własne na podst. 11,s.102] Normy żywienia Norma żywienia okreœla ile energii i niezbędnych składników odżywczych należy dostarczyć człowiekowi z pożywieniem w cišgu dnia. Ta iloœć składników zależy od wieku, płci, aktywnoœci fizycznej (w tym rodzaju wykonywanej pracy) oraz stanu fizjologicznego (cišża, karmienie). Obecnie w Polsce obowišzujš normy żywienia opracowane przez Instytut Żywienia i Żywnoœci w 1994 roku dla 19 podstawowych grup ludnoœci W normach tych podano zapotrzebowanie na energię i następujšce składniki odżywcze: białko, tłuszcz, węglowodany, wapń, żelazo, fosfor, magnez, cynk, jod oraz na witaminy: A, C, D, E, B1, B2, B6, B12, PP i kwas foliowy (folacyna). Normy żywienia sš podstawš do ustalenia norm wyżywienia, czyli racji pokarmowych. Normy wyżywienia Norma wyżywienia, czyli racja pokarmowa jest to zestaw produktów żywnoœciowych w gramach, jakie powinna spożyć jedna osoba w cišgu dnia. Produkty te powinny pokryć zapotrzebowanie na energię i wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Produkty te powinny pochodzić ze wszystkich grup produktów żywnoœciowych. Racje pokarmowe zostały ustalone na 4 poziomach. Sš to poziomy ekonomiczne, czyli poziomy kosztów wyżywienia: . Racja pokarmowa A – o najniższym koszcie, warunkowo dostateczna w zakresie zawartoœci składników odżywczych. Zawiera małš iloœć tanich produktów pochodzenia zwierzęcego, a pokrycie zapotrzebowania energetycznego zapewnia duża iloœć tanich produktów zbożowych (zwykły chleb, kasze) oraz ziemniaków. Racja ta jest niewystarczajšca dla dzieci, młodzieży oraz kobiet ciężarnych i karmišcych. . Racja pokarmowa B – o umiarkowanym koszcie, dostateczna. Zestaw produktów w tej racji zawiera mniej chleba i ziemniaków, a więcej wartoœciowych produktów jak mleko, mięso, warzywa. Racja ta może być stosowana w żywieniu wszystkich grup. . Racja pokarmowa C – o œrednio wysokim koszcie, pełnowartoœciowa. Zawiera więcej produktów o wyższym koszcie np. droższe gatunki mięs i wędlin, napoje mleczne typu jogurty, droższe gatunki warzyw i owoców. Pokrywa w pełni zapotrzebowanie na niezbędne składniki odżywcze. . Racja pokarmowa D- o najwyższym koszcie, tzw. racja docelowa. Zawiera duże iloœci drogich produktów (wymienionych przy racji C). Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) wyjaœnić, co to jest wartoœć odżywcza produktów, potraw i posiłków? . . 2) wyjaœnić znaczenie piramidy żywnoœci w planowaniu żywienia? . . 3) przedstawić wartoœć odżywczš produktów zbożowych? . . 4) uzasadnić wysokš wartoœć odżywczš mleka i jego przetworów? . . 5) porównać wartoœć odżywczš mięsa i ryb? . . 6) uzasadnić koniecznoœć spożywania 800-1000 g warzyw i owoców dziennie? . . 7) uzasadnić, że tłuszcze powinno się spożywać tylko w iloœci 1-2 porcji dziennie? . . 8) wymienić przykładowe produkty z różnych grup, które będš przeważały w jadłospisie racji pokarmowej B i D? . . 4. Zasady planowania i oceny jadłospisów Zasady planowania jadłospisów Planujšc jadłospisy trzeba pamiętać o następujšcych zasadach: 1. Jadłospis powinien być planowany na dłuższy okres czasu: na 10,14 lub 21 dni. 2. Jadłospis musi być dostosowany do potrzeb organizmu – do wieku, płci, rodzaju wykonywanej pracy i stanu fizjologicznego. 3. Iloœć posiłków w cišgu dnia powinna wynosić od 3 do 5 zależnie od grupy ludnoœci: Tabela 8. Liczba posiłków w cišgu dnia [opracowanie własne] Iloœć posiłków Grupa ludnoœci 3 doroœli 4 młodzież, ludzie starsi, niektórzy doroœli 5 dzieci, kobiety ciężarne i karmišce, ludzie ciężko pracujšcy 4. Racja pokarmowa powinna być rozdzielona proporcjonalnie na wszystkie posiłki, co przedstawia rysunek 8. . Rys. 8. Rozdział całodziennej racji pokarmowej na poszczególne posiłki [3,s.300] 5. Posiłki powinny być urozmaicone. Urozmaicenie ma dotyczyć: . różnorodnoœci produktów – całodzienny jadłospis powinien zawierać produkty ze wszystkich grup produktów żywnoœciowych (rys. 9); . nie powtarzania się tych samych produktów w jednym posiłku; . wartoœci odżywczej: w każdym posiłku należy uwzględnić pieczywo lub inny produkt zbożowy, w każdym posiłku powinno być warzywo lub owoc, w każdym posiłku powinien wystšpić produkt dostarczajšcy białka zwierzęcego, mleko lub przetwory mleczne należy zaplanować co najmniej w dwóch posiłkach w cišgu dnia; . barwy, smaku, zapachu i konsystencji potraw i produktów (wskazana jest kontrastowoœć kompozycji); . sposobów obróbki termicznej (powinny być różne). 6. Posiłki należy dostosować do pory roku i uwzględnić sezonowoœć produktów. 7. Należy wzišć pod uwagę upodobania żywieniowe i smakowe konsumentów (ważne w przypadku dzieci), ale równoczeœnie przyzwyczajać do spożywania nowych produktów. 8. Jadłospis należy dostosować do możliwoœci finansowych. Rys. 9. Różnorodnoœć produktów w posiłkach – planowanie zgodnie z poziomami piramidy żywieniowej. [opracowanie własne] Charakterystyka posiłków: I œniadanie – powinno dostarczać 25 – 30% całodziennej energii i składać się z następujšcych potraw i produktów: . zupy mlecznej z dodatkiem zbożowym (makaron, ryż, płatki) lub napoju mlecznego; . pieczywa mieszanego (białe i ciemne) z masłem lub margarynš miękkš; . białkowego dodatku do pieczywa np. twarogu, sera podpuszczkowego, jaj, wędliny; . warzywa do kanapki (sałata, pomidor, rzodkiewki, szczypiorek, ogórek itp.) i/ lub owocu; . napoju: herbaty, kawy, soku owocowego. II œniadanie – ma dostarczyć 5 – 10% całodziennej energii i zawierać: . pieczywo mieszane (ciemne i jasne) z masłem lub miękkš margarynš; . produkt białkowy (wędlina, ryba, ser, twaróg, jajo); . dodatek warzywny do kanapki i/lub owoc; . napój – napój mleczny, sok owocowy lub warzywny, herbata, kawa. Obiad – ma dostarczać 35 – 40% całodziennej energii. Typowy obiad powinien składać się z trzech dań: . zupy czystej lub podprawianej; . podstawowego dania obiadowego, w którym muszš znaleŸć się: produkt dostarczajšcy białka zwierzęcego (mięso, drób, ryby, jaja, ser); produkt skrobiowy (ziemniaki, kasza, kluski, makaron) i dwa dodatki warzywne (co najmniej jednego w postaci surowej); . deseru (owoce surowe, przetwory owocowe, desery mleczne). Podstawowym daniem obiadowym mogš być także potrawy półmięsne z ciast, kasz oraz warzyw i mięsa, a także różne rodzaje potraw jarskich. Wszystkie te potrawy powinny być podawane z odpowiednimi dodatkami warzywnymi, najlepiej surówkami. Podwieczorek – może dostarczyć 5-10% całodziennej energii i składać się z: . deseru: mlecznego (twarożek z owocami), z kaszy (legumina), z ciasta (naleœniki z serem) i/lub owoców; . napoju. Kolacja – powinna dostarczyć 15-30% całodziennej energii. Może składać się z następujšcych potraw i produktów: . potraw ciepłych jak zapiekanki, potrawy półmięsne lub jarskie z kasz, makaronów; . pieczywa mieszanego z masłem lub margarynš miękkš i dodatku białkowego; . sałatek jarzynowych z różnymi dodatkami białkowymi i innych przekšsek; . warzyw i owoców surowych lub przetwarzanych; . napoju. Ocena jadłospisów W celu oceny prawidłowoœci jadłospisów stosowane mogš być metody jakoœciowe oraz iloœciowe. Do metod jakoœciowych należy ocena punktowa polegajšca na przyznaniu punktów za okreœlone wyróżniki dotyczšce zazwyczaj obecnoœci w jadłospisie tzw. produktów ochronnych (zawierajšcych białko zwierzęce, wapń, żelazo i witaminę C) oraz częstotliwoœci podawania posiłków. Do metod iloœciowych zalicza się: . metodę bezpoœredniš – ocena jadłospisu tš metodš polega na obliczeniu iloœci składników pokarmowych oraz wartoœci energetycznej jadłospisu. Pod uwagę bierze się jadłospisy okresowe, zazwyczaj 7 lub 10 dniowe. Otrzymany wynik porównuje się z normami, uwzględniajšc straty tj. od obliczonych iloœci energii, białka, tłuszczów i węglowodanów, błonnika pokarmowego, cholesterolu, wapnia i żelaza należy odjšć 10%, a od witaminy C 55%, witaminy A 30%, witaminy B1 25%, B2 20%; . porównanie na podstawie raportów magazynowych iloœci produktów zużytych do przygotowania posiłków z iloœciami jakie sš przewidziane przez dziennš rację pokarmowš; . metody fizykochemiczne – polegajšce na zbadaniu metodami laboratoryjnymi składu chemicznego i wartoœci energetycznej posiłków w jadłospisie. Żywienie w różnych okresach życia Żywienie małych dzieci (od 1 do 3 i od 4 do 6 roku życia). . cechy okresu: bardzo szybki wzrost i rozwój; . iloœć posiłków w cišgu dnia: 5; należy dbać o ich regularnoœć; . ważne składniki: białko pełnowartoœciowe, wapń, żelazo, witaminy; . zalecane produkty: mleko i przetwory, jaja, chude gatunki mięsa, drobiu, ryb; warzywa i owoce łatwostrawne; przyzwyczajać do spożywania nowych potraw; . należy unikać: potraw zbyt słonych, kwaœnych, ostrych; smażonych i duszonych, tłustych, słodyczy. Œrednie zapotrzebowanie energetyczne dla dzieci 1-3 lat wynosi 1300 kcal, a dla dzieci 4- 6 lat 1700 kcal. Żywienie dzieci i młodzieży w wieku szkolnym (7-9, 10-12 i 13-15 lat). . nadal szybki wzrost i rozwój, zwiększona aktywnoœć fizyczna; . liczba posiłków 4-5; dbać o regularnoœć – do szkoły koniecznie zabierać II œniadanie; . ważne składniki: białko pełnowartoœciowe, wapń, żelazo, witaminy C, A i z grupy B; . zalecane produkty: mleko i jego przetwory, sery, jaja, chude mięso, drób, ryby, warzywa i owoce, produkty zbożowe; . należy ograniczyć: potrawy tłuste, smażone, ostre przyprawy, frytki, prażynki, chipsy itp.; . œrednie zapotrzebowanie na energię wynosi dla: dzieci 7-9 lat 2000 kcal, dziewczšt 10-12 lat 2000 kcal, chłopców 10-12 lat 2300 kcal; dziewczšt 13-15 lat 2300 kcal, chłopców 13-15 lat 2600 kcal. Trzeba zwrócić uwagę na możliwoœć wystšpienia objawów anoreksji. . Żywienie młodzieży (16-18 lat). . zróżnicowane zapotrzebowanie na energię - u dziewczšt zmniejsza się (2300 kcal), u chłopców zwiększa (3000 kcal) w porównaniu z okresem poprzednim. Niebezpieczeństwo anoreksji! . liczba posiłków w cišgu dnia: 4-5; dbać o regularnoœć; II œniadanie do szkoły!; . składniki, o których spożycie trzeba szczególnie dbać sš takie same jak dla poprzedniej grupy wiekowej, należy jeszcze dodać dla dziewczšt folacynę; zalecane produkty sš takie, jak dla poprzedniej grupy, ograniczenia dla tych samych produktów. Żywienie osób dorosłych - zależy od płci i aktywnoœci fizycznej, w tym głównie rodzaju wykonywanej pracy: . Osoby o małej aktywnoœci (praca siedzšca): Zapotrzebowanie energetyczne kobiet 1800 kcal, mężczyzn 2400 kcal. Liczba posiłków 3-4. Zaleca się spożywanie chudych produktów: mleka i przetworów, mięsa, drobiu i ryb; dużej iloœci warzyw i owoców ze względu na wpływ błonnika na perystaltykę jelit. Należy ograniczać produkty zbożowe, pamiętajšc o spożywaniu w przewadze razowego pieczywa i grubych kasz. Ograniczeniu muszš ulec także tłuszcze, których większoœć powinny stanowić oleje. Posiłki powinny być lekkostrawne. . Osoby o dużej aktywnoœci fizycznej (praca ciężka lub bardzo ciężka): Zapotrzebowanie energetyczne kobiet ok. 2600 – 2700 kcal, mężczyzn 3500 kcal. Liczba posiłków 4, w tym jeden tzw. regeneracyjny – jedno danie goršce np. zupa zawierajšca mięso czy ryby z dodatkiem chleba, lub potrawa z fasoli, soi, grochu oraz jarzyny) spożywany w czasie pracy. Osoby te powinny spożywać więcej tłustych gatunków mięsa, drobiu i ryb oraz mleka i produktów mlecznych, a także więcej produktów zbożowych. Należy dostarczać dużych iloœci warzyw i owoców. Żywienie kobiet ciężarnych i karmišcych. . w pierwszej połowie cišży iloœć pożywienia nie zmienia się (wartoœć energetyczna taka sama jak przed cišżš), w drugiej połowie jest o 20% wyższa, co daje około 400-500 kcal); . iloœć posiłków – 5; posiłki powinny być łatwostrawne, nie wzdymajšce i mało słone; . szczególnej dbałoœci wymaga jakoœć pożywienia – zawartoœć składników odżywczych; . ważne składniki: białko pełnowartoœciowe, wapń, żelazo, witaminy ze szczególnym uwzględnieniem kwasu foliowego; . najważniejsze produkty: chude mleko i przetwory, chude mięso, drób, ryby; warzywa i owoce. Żywienie osób starszych. . uwzględnić zmiany zwišzane z naturalnym starzeniem się organizmu, liczba posiłków 4- 5; . zapotrzebowanie energetyczne: kobiety – 1650 - 2350 kcal, mężczyŸni – 2000 -2900 kcal; . ważne składniki: białko pełnowartoœciowe, wapń, żelazo, NNKT, witaminy C, A, D i z grupy B; . uwzględniać produkty: chude mleko i jego przetwory, zwłaszcza napoje mleczne fermentowane i twarogi, chude mięsa, drób, ryby, ciemne pieczywo oraz warzywa i owoce; . ograniczyć: sól, tłuszcze zwierzęce, jaja, słodycze, produkty ciężkostrawne, wzdymajšce, ostre przyprawy. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) przedstawić zasady planowania jadłospisów? . . 2) scharakteryzować posiłki spożywane w cišgu dnia? . . 3) ocenić jadłospisy metodš poœredniš i bezpoœredniš? . . 4) wymienić składniki odżywcze ważne w żywieniu dzieci, młodzieży, dorosłych i starszych oraz kobiet w cišży? . . 5) zaplanować jadłospis okresowy dla okreœlonej grupy ludnoœci? . . 6) dokonać poprawy ocenionego jadłospisu? . . 5. Podstawy żywienia dietetycznego Żywienie dietetyczne to sposób odżywiania człowieka chorego. Powinno ono stanowić jedynie modyfikację żywienia człowieka zdrowego. Celem żywienia dietetycznego jest dostarczenie organizmowi wszystkich niezbędnych składników odżywczych i energii. Żywienie dietetyczne ma oszczędzić chory narzšd i pomóc w wyzdrowieniu, powinno także wykluczyć czynniki alergizujšce. Ogólne zasady żywienia dietetycznego: . jadłospisy muszš być opracowane starannie, zgodnie z zasadami obowišzujšcymi przy danej chorobie, . posiłki powinny być sporzšdzane i podawane z bezwzględnym przestrzeganiem przepisów sanitarno – higienicznych, . produkty do sporzšdzania potraw muszš być wysokiej jakoœci, . posiłki muszš być podawane regularnie, najlepiej o tej samej porze, co 3-4 godziny, . posiłki powinny być niezbyt obfite oraz w miarę możliwoœci urozmaicone, . potrawy powinny być estetycznie podane, . potrawy powinny być sporzšdzane z zachowaniem dozwolonych technik kulinarnych. Metody obróbki cieplnej dozwolone w żywieniu dietetycznym: gotowanie w wodzie i w parze, pieczenie w folii aluminiowej i pergaminie, smażenie na parze, duszenie bez uprzedniego obsmażania. Podział diet leczniczych: . Dieta podstawowa lekkostrawna . Dieta wysokobiałkowa . Dieta niskobiałkowa . Dieta niskotłuszczowa z ograniczeniem błonnika . Dieta niskowęglowodanowa . Dieta niskoenergetyczna . Dieta oszczędzajšca z ograniczeniem substancji pobudzajšcych wydzielanie soku żołšdkowego . Dieta z modyfikacjami zawartoœci składników mineralnych: z ograniczeniem chlorku sodu i wysokopotasowa . Dieta z modyfikacjami konsystencji Dobór produktów w żywieniu dietetycznym: Produkty zbożowe: . dozwolone: pieczywo pszenne czerstwe białe lub typu Graham, makarony drobne, kasze drobne, jeżeli grube to przecierane (kleiki), kluski lane, półfrancuskie i francuskie; . zabronione: pieczywo œwieże, razowe, grube kasze, makarony, pierogi, kluski kładzione, ziemniaczane, naleœniki. Mleko i przetwory mleczne . dozwolone: mleko słodkie, napoje fermentowane, sery twarogowe, desery mleczne; . zabronione: sery podpuszczkowe. Jaja . dozwolone: jaja na miękko, w koszulkach, desery z dodatkiem jaj – suflety, musy, budynie; jajecznica na parze, omlet na parze; . zabronione: jaja na twardo, smażone potrawy z jaj, żółtka (przy miażdżycy). Mięso, wędliny, drób, ryby: . dozwolone: cielęcina, chuda wołowina, królik, chudy drób, chude ryby, szynka lub polędwica wieprzowa; . zabronione: wieprzowina, baranina, tłusty drób, tłuste ryby, wszelkie konserwy. Tłuszcze: . dozwolone: masło, œmietanka, oleje roœlinne; . zabronione: smalec, słonina, margaryny. Ziemniaki: . dozwolone: gotowane purée, „z wody”, pieczone w łupinach; . zabronione: smażone, odsmażane, placki ziemniaczane. Warzywa: . dozwolone: marchew, dynia, buraki, szpinak, sałaty, fasolka szparagowa, brokuły, kalafiory, pomidory (bez skórki); . zabronione: stršczkowe suche, ogórki, papryka, rzodkiewki, rzepa, wszystkie odmiany kapusty, cebula, czosnek, warzywa stare z dużš iloœciš błonnika, grzyby. Owoce: . dozwolone: jabłka, morele, brzoskwinie (bez skórki), banany, pomarańcze, cytryny, grejpfruty, truskawki; . zabronione: gruszki, œliwki, porzeczki, agrest, czereœnie, wiœnie, orzechy, migdały. Przyprawy: . dozwolone: sól, koperek, zielona pietruszka, liœć laurowy, cynamon, wanilia, kminek, majeranek, anyż, sok z cytryny; . zabronione: pieprz, papryka, musztarda, chrzan, ocet, maggi. Słodycze: . dozwolone: cukier, miód, dżemy, marmolady; . zabronione: czekolada, cukierki czekoladowe, chałwa. Desery i ciasta: . dozwolone: kompoty, kisiele, budynie, musy, suflety, mleczka, galaretki, biszkopty, herbatniki; . zabronione: desery tłuste, z alkoholem, torty i ciasta z kremem, pšczki, faworki, ciasta francuskie i półfrancuskie. Napoje: . dozwolone: mleko, bawarka, herbata, kawa zbożowa, soki warzywne i owocowe, wody mineralne niegazowane; . zabronione: mocna herbata, kawa naturalna, kakao, napoje gazowane, alkoholowe. Zupy: . dozwolone: kleiki, krupniki z kasz, zupy mleczne, przetarte zupy owocowe, zupy warzywne czyste lub podprawiane œmietankš z masłem (bez zasmażania) lub œmietankš, zupy na wywarach mięsnych; . zabronione: kapuœniaki, fasolowa, grochowa, zupy podprawiane zasmażkami. Sosy: . dozwolone: sosy podprawiane mškš i œmietankš (bez zasmażki) – koperkowy, cytrynowy, potrawkowy, beszamelowy; sosy owocowe ze œmietankš, majonez domowy œwieżo przygotowany z oleju sojowego, słonecznikowego, arachidowego, oliwy z oliwek z dodatkiem soku z cytryny (bez musztardy); . zabronione: sosy na zasmażkach, sosy ostre sosy na mocnych wywarach mięsnych. Dieta łatwostrawna Jest podstawowš dietš w żywieniu dietetycznym. Różni się od żywienia normalnego tym, że wyklucza się z niej produkty trudno strawne, a przy sporzšdzaniu potraw stosuje się techniki ułatwiajšce trawienie. Zasady diety łatwostrawnej: . powinna zawierać produkty z każdej grupy produktów żywnoœciowych, . powinna być zgodna z normami żywienia, . potrawy muszš być przygotowywane ze szczególnym uwzględnieniem warunków higieny, . produkty do sporzšdzania potraw muszš być zawsze œwieże i wysokiej jakoœci, . potrawy powinny być dobrze ugotowane, miękkie, smaczne, nie mogš być zbyt słone, kwaœne, pikantne, nie mogš być odgrzewane, . posiłki muszš mieć małš objętoœć – należy podawać je częœciej i w małych iloœciach – zaleca się najczęœciej 5 posiłków na dobę, zawsze o tej samej porze. Założenia diety łatwostrawnej: Tabela 9. Dzienna norma składników odżywczych w diecie łatwostrawnej [1,s.24;10,s.138] Nazwa składnika Zalecana iloœć Białko ogółem Białko zwierzęce Tłuszcz Cukrowce Wapń Żelazo Witamina A i karoten przeliczony na witaminę A Witamina B1 Witamina B2 Witamina C 70-75 g 40 g 75 - 80 g 300-380 g 0,8-1 g 15-18 mg 800-1000 ľg 1,5 mg 1,5 mg 75 mg Przykładowy jadłospis dla diety łatwostrawnej: I œniadanie: pieczywo pszenne czerstwe, masło, szynka z indyka, pomidor bez skórki, kawa zbożowa z mlekiem. II œniadanie: bułka pszenna, masło, twaróg, herbata malinowa. Obiad: zupa jarzynowa, pieczeń cielęca (pieczona w pergaminie), ziemniaki purée, szpinak, surówka z marchwi, jabłko pieczone. Kolacja: jajecznica na parze, pieczywo białe i Graham czerstwe, masło, sałata, bawarka. Inne diety lecznicze Wszystkie pozostałe diety sš oparte na diecie łatwostrawnej, przy ich planowaniu dokonuje się tylko modyfikacji odnoœnie ograniczenia lub zwiększenia zawartoœci okreœlonego składnika, co przedstawia tabela nr 10. Tabela 10. Modyfikacje diety łatwostrawnej [opracowanie własne] Rodzaj diety Modyfikowany składnik – iloœć na dobę Zastosowanie Wysokobiałkowa białko 100-120 g wyniszczenie organizmu, rozległe oparzenia lub zranienia, długotrwałe choroby goršczkowe. Niskobiałkowa białko 20-50 g, (75% białko pełnowartoœciowe) niewydolnoœć nerek, niewydolnoœć wštroby. Niskotłuszczowa z ograniczeniem błonnika tłuszcz 40-50 g choroby wštroby i dróg żółciowych, stany zapalne trzustki Niskotłuszczowa z ograniczeniem cukrów prostych tłuszcz 40-50 g, cukry rafinowane do 30 g miażdżyca, nadciœnienie tętnicze Niskowęglowodanowa węglowodany ogółem 150 g, rafinowane do 30 g cukrzyca Niskoenergetyczna energia 1000-1500 kcal otyłoœć, miażdżyca, nadciœnienie tętnicze. 4.8.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) wyjaœnić pojęcie diety? . . 2) przedstawić podział diet leczniczych? . . 3) zaplanować dietę łatwostrawnš? . . 4) okreœlić modyfikacje składników dla różnych diet? . . 5) wskazać produkty i potrawy dozwolone w danej chorobie? . . 6) wskazać produkty i potrawy zabronione w danej chorobie? . . 7) zaplanować jadłospis dla osoby chorej na wskazanš chorobę? . . 8) ocenić prawidłowoœć diety dla danej choroby? . .

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
zasady zywienia
Żywienie Człowieka
Zasadypielęgnacji i rodzaje zabiegów dla cery dojrzałej i naczynkowej
wykłd 3 podstswowe zasady żywienia
Zasady i plan laboratorium dla kierunku BIOTECHNOLOGIA
Podstawowe zasady tworzenia projektu dla STM32F4 w środowisku uVision 4 czesc I
ŝYWIENIE CZŁOWIEKA
kacheksja nowotworowa zasady Ĺźywienia psa
Podstawowe zasady tworzenia projektu dla STM32F4 w środowisku uVision 4 czesc II
Zasady Ĺźywienia ryb by DOMINO178
Anatomia człowieka dla Poczatkujacych Dr Gunther von Hagens

więcej podobnych podstron