Charakterystyka Młodej Polski.

Epoka ta rozpoczyna się około roku 1890. Ogólnie uznaje się za jej początek rok
1891 a dokładnie debiut trzech młodych poetów, między innymi Kazimierza Przerwy
Tetmajera. W tym okresie utrwala się nowy układ prądów literackich.
Nazwa tej epoki wywodzi się z tytułu artykułów Artura Górskiego w "życiu
krakowskim". Nazwa ta była Kopią "Młodej Skamandrii". Słowo "młoda" miało
świadczyć o nowych tendencjach i innych spojrzeniu epoki. Epoka ta miała
jeszcze inne nazwy takie jak:
Neoromantyzm - w tych latach odrodziły się pewne tendencje romantyzmu
Modernizm - od francuskiego słowa moderne czyli współczesny, nowatorski,
nowoczesny
Symbolizm - jeden z kierunków artystycznych charakteryzujących się ogromną
różnorodnością
Dekadentyzm - od francuskiego słowa dekadance czyli schyłek, upadek. Chodzi tu
o upadek ducha ludzkiego
Jest to wyraz postawy filozoficznej wobec świata (pesymizm, niewiara w sens
życia i działania, apatia, bierność, pragnienie śmierci, nirwana).
Szczególny rozwój młodej polski miał miejsce w Krakowie i we Lwowie, ponieważ
tam Były największe swobody polityczne i obywatelskie. Także w Warszawie
wydawano czasopismo o charakterze literackim np.: "życie" warszawskie (1887 -
90) zamieszczające utwory lub fragmenty utworów europejskich. Innym czasopismem
była warszawska "Chimera", która drukowała różne utwory młodych literatów.
Zdaniem Przesmyckiego wielka sztuka zawsze miała charakter symboliczny. Autor
przyznaje rację Maeterlinckowi, że nasza wiedza o świecie jest ograniczona, że
istnieje wiele zjawisk tajemniczych, które można tylko przybliżyć poprzez
symbole dające się indywidualnie i wieloznacznie interpretować. Poza tym należy
skupić uwagę na wewnętrznych przeżyciach człowieka i stanie jego ducha, do
czego doskonale nadają się symbole.
Podobnie sądził Artur Górski w swoim cyklu artykułów "Młoda Polska". Uważał on,
że należy zainteresować się jednostką a nie ogółem. Rozważania autora są
przejawem opozycji wobec pozytywistów, którzy zajmowali się przeważnie
zbiorowością ludzką: społeczeństwem lub różnymi jego warstwami, opisywał
procesy społeczne w sposób realistyczny lub naturalistyczny. Górski jest
rzecznikiem zainteresowania się indywidualnością ludzką, a przede wszystkim
ludzką duszą tj. wewnętrznymi przeżyciami człowieka. Poza tym, autor tych
rozważań domaga się niezależności twórcy, nie narzucania mu żadnych zadań,
zaufania jego intuicji twórczej i zdolnościom artystycznym. Cykl tych artykułów
to przejaw walki o nową literaturę i sztukę u schyłku pozytywizmu. Innym
literatem był Stanisław Przybyszewski. Pochodził on z Kujaw, studiował w
Niemczech, gdzie swoimi pierwszymi utworami zyskał sobie uznanie. W 1898r.
zdecydował się wyjechać z Niemiec i zamieszkać w Krakowie. Został tam
redaktorem naczelnym "życia". Wzbudzał zainteresowanie swoim postępowaniem i
życiem na luzie. Uważał on, że sztuka powinna dostarczać tylko wrażeń
estetycznych - sztuka dla sztuki.
Artur Schopenhauer twierdził, że człowiek dąży do szczęścia, ale nigdy go nie
osiągnie. Świat jest jedyną wielką zagadką zaś to co wiemy to tylko
wyobrażenia. żeby złagodzić ból istnienia proponował wyzbycie się pożądań i
potrzeb oraz przejście w stan nirwany. Według niego pomagało też wzbudzenie w
sobie współczucia dla innych oraz tworzenie lub kontemplowanie sztuki. Fryderyk
Nietzsche sądził, że świat powinien należeć do ludzi silnych, natomiast ludzie
słabi powinni być eliminowani. Silnym Nietzsche przypisywał specjalne prawa,
proponował życie poza dobrem i złem. Pewien wpływ na świadomość ludzi wywarła
filozofia Henryka Bergsona, twórcy intuizmu. W pewnym stopniu do kształtowania
epoki przyczynił się skok demograficzny, szybki wzrost liczby ludzi w końcu
wieku zaczął frustrować ludzi, oraz intensywny rozwój przemysłu unifikujący
rzeczy. W większym stopniu epoka ta kształtowała się pod wpływem odkryć
naukowych takich jak: prawo zachowania energii, teoria Darwina, wynalezienie
telefonu i telegrafu. Wskutek tych wszystkich zjawisk pojawił się katastrofizm,
oraz w społeczeństwie pojawiło się przeświadczenie, że światem rządzi szatan.
Umowną datą zakończenia tej epoki był rok 1918.