Strona: 80 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
CZ
ŚĆ II. OSNOWA SZCZEGÓA
OWA III KLASY
ROZDZIAA
XVIII. ZAA
OŻENIA OGÓLNE
ż 47
Charakterystyka szczegółowej osnowy poziomej III klasy
1. Osnowę III klasy stanowi zbiór punktów będących rozwinięciem osnowy I i II klasy, służących do nawiązania
osnowy pomiarowej i wykonywania szczegółowych pomiarów geodezyjnych.
2. Osnowę III klasy zakłada się zgodnie z instrukcją techniczną "G-1 Pozioma osnowa geodezyjna".
3. Punkty osnowy poziomej III klasy mogą być wyznaczane:
a) w wyniku pomiarów sieci lub ciągów poligonowych,
b) w wyniku pomiarów wcięć punktów pojedynczych lub grup punktów,
c) metodą fotogrametryczną - aerotriangulacja analityczna,
d) innymi metodami (w tym poligonotriangulacji, powierzchniowych sieci triangulacyjnych, powierzchniowych
nieregularnych sieci kątowo-liniowych itp.).
4. Punkty poziomej osnowy szczegółowej III klasy powinny być wyznaczane w nawiązaniu do punktów I i II klasy,
przyjmowanych jako bezbłędne.
Na obszarach, gdzie sieci III klasy zostały wyrównane w nawiązaniu do punktów zmodernizowanej osnowy I i II
klasy można w uzasadnionych przypadkach jako punkty nawiązania przyjmować uprzednio wyrównane punkty
osnowy III klasy, przy czym liczba tych punktów nie powinna być większa od 30 % ogólnej liczby punktów
nawiązania sieci.
5. Do III klasy zalicza się punkty, których średni błąd położenia względem punktów nawiązania, traktowanych jako
bezbłędne, nie przekracza 0,10 m (mp d" 0,10 m).
6. Punkty osnowy poziomej III klasy powinny posiadać współrzędne obliczone w państwowym układzie współrzędnych
"1965".
7. Wysokości punktów poziomej osnowy III klasy powinny być wyznaczone (w miarę potrzeb dla danych robót
geodezyjnych) w państwowym układzie wysokości normalnych odniesionych do zera mareografu w Kronsztadzie.
8. Nowo zakładane punkty poziomej osnowy geodezyjnej III klasy należy lokalizować tak, aby były:
- równomiernie rozłożone w terenie,
- łatwo dostępne,
- stabilne,
- nie narażone na zniszczenie.
Położenie punktów powinno umożliwiać:
- nawiązanie osnów pomiarowych,
- wykonanie szczegółowych pomiarów sytuacyjnych, w tym również do celów opracowania map
wielkoskalowych.
9. Stopień zagęszczenia punktami III klasy (łącznie z punktami I i II klasy) zaleca się, aby wynosił:
Strona: 81 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
1) na terenach intensywnie zainwestowanych
- 1 punkt na 10 - 20 ha,
2) na terenach rolnych i leśnych
- 1 punkt na 20 - 50 ha przy opracowaniu mapy zasadniczej w skali 1:2 000 lub
- 1 punkt na 50 - 120 ha przy opracowaniu mapy zasadniczej w skali 1:5 000.
W przypadku gdy stabilizowaną osnowę pomiarową wyznacza się metodą aerotriangulacji, zagęszczenie
punktami III klasy powinno być odpowiednio mniejsze, lecz dostosowane do metody aerotriangulacji. tj.
zabezpieczenia punktami III klasy granicy opracowania (bloków aerotriangulacji).
10. W okresie, w którym korzysta się ze współrzędnych punktów wyznaczonych i sklasyfikowanych według uprzednio
obowiązujących przepisów technicznych przyjmuje się:
1) jako równorzędne punktom osnowy III klasy - następujące punkty osnowy poziomej wyznaczone ze
średnim błędem położenia (z dotychczasowego wyrównania) nie większym od 0,15 m:
- sieci triangulacji lokalnego znaczenia III i IV klasy,
- poligonizacji precyzyjnej I i technicznej I klasy,
- poligonizacji precyzyjnej i technicznej II klasy, której boki pomierzono z dokładnością określoną w ż
49 ust.2.
2) jako punkty nawiązania nowo zakładanych sieci III klasy
- punkty wyższych klas oraz punkty przyjęte jako równorzędne punktom zakładanym (punkt 1).
3) po zmodernizowaniu osnowy I klasy i uzyskaniu nowych współrzędnych punktów I i II klasy należy
sukcesywnie wyrównać zbiór obserwacji, na podstawie których wyznaczono dotychczasowe punkty zaliczone
do III klasy i ostatecznie je sklasyfikować.
ż 48
Zasady numeracji punktów osnowy III klasy
1. Numeracja punktów szczegółowej osnowy poziomej III klasy przyporządkowana jest arkuszom mapy topograficznej
opracowanym w państwowym układzie współrzędnych "1965" w skali 1:10 000.
2. Numer punktu składa się z dwóch członów uszeregowanych w następujący sposób
I człon II człon
Człon I jest liczbą sześciocyfrową oznaczającą numer arkusza mapy w skali 1:10 000 - instrukcja techniczna K-2.
Człon II oznacza właściwy numer punktu, jest to liczba z przedziału <1 000  1 999>.
3. Numer punktu jako główny identyfikator, powinien pozostać niezmienny począwszy od prac projektowych po
wywiadzie terenowym, poprzez rejestrację danych, przetwarzanie, aż do wyprowadzenia wyników. Dlatego też
punkty przyramkowe i leżące na granicach stref zachowują numer nadany im w fazie prac projektowych, nawet w
przypadku gdy w wykonaniu prac dalszych stwierdzono ich położenie na innym arkuszu mapy topograficznej w skali
1:10 000.
4. Na opracowaniach mapowych (mapy robocze, szkice sieci) rodzaj osnowy i klasę punktu określają odpowiednie
Strona: 82 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
4.
znaki umowne.
Każdy z punktów opisany jest liczbą, stanowiącą II człon numeru.
ż 49
Zasady oceny i adaptacji istniejących materiałów obserwacyjnych
1. Do przeprowadzenia oceny istniejących materiałów geodezyjnych należy wykorzystać dokumentację techniczną
sieci geodezyjnych.
W szczególności należy wykorzystać:
a) mapy przeglądowe punktów osnowy poziomej (1:10 000 lub 1:25 000),
b) katalogi punktów triangulacyjnych i poligonowych,
c) katalogi punktów niwelacyjnych,
d) zestawienia wyników pomiarów istniejących w terenie sieci osnowy poziomej,
e) opisy topograficzne.
2. Zestawienia kątów i długości pomierzonych w sieciach dawnych powinny być wykorzystane przy wyznaczaniu
punktów nowej sieci, jeżeli średnie błędy ich pomiaru:
- przy zakładaniu osnowy metodą poligonizacji, nie są większe od wartości podanych w ż 52, ust. 2, tablica 8,
- przy zakładaniu osnowy metodą wcięć, nie są większe od dwukrotnych wartości podanych w ż 58, ust. 1,
tablica 10
3. Znajdujące się na danym terenie znaki geodezyjne punktów z poprzednich pomiarów:
- jeżeli sposób stabilizacji, stan i położenie punktów umożliwia wykorzystanie ich jako punkty nowego pomiaru
, powinny być włączone do projektowanej sieci III klasy,
- jeżeli sposób stabilizacji i stan techniczny odbiega od zaleceń podanych w "G-1.9 Katalog Znaków
Geodezyjnych" dla znaków poziomej osnowy III klasy, a lokalizacja umożliwia ich wykorzystanie jako punkty
III klasy, znaki te powinny być włączone do projektowanej sieci III klasy, po zmianie lub ich uzupełnieniu do
stanu obowiązującego.
4. Istniejące w terenie ciągi poligonowe, których punkty są zastabilizowane znakami w sposób zgodny z
obowiązującymi przepisami należy:
1) adaptować, gdy wyniki obserwacji spełniają warunki podane w ż 55, nawet w wypadkach, gdy boki są
krótsze od 150 m.
W wypadku, gdy przeciętna długość boku w ciągu jest mniejsza od 200 m, a jednocześnie długość ciągu jest
większa od 2 km, ciągi te powinny mieć nawiązania boczne, kątowe.
2) gdy wyniki dotychczasowych obserwacji nie spełniają warunków podanych w ż 52, tablica 6, lub gdy nie
ma zestawień wyników pomiarów:
a) adaptować tylko część znaków istniejącego ciągu, tak aby długości boków spełniały warunki podane
w ż 52, ust. 1, p. 4, jeżeli warunki terenowe pozwalają na przebudowę ciągu. Punkty nie adaptowane
do osnowy III klasy, należy włączyć do osnowy pomiarowej,
b) jeżeli warunki terenowe nie pozwalają na przebudowę ciągu (np. zwarta staromiejska zabudowa),
powinno się adaptować wszystkie istniejące w terenie znaki, nawet w wypadku, gdy długości boków
Strona: 83 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
ciągu nie spełniają warunków podanych w ż 52, ust. 1 punkty 4 i 5.