8416073257

3. Teoretyczne podstawy programu

Każdy z wirów swobodnych („spływających” z końców płata) indukuje pole prędkości. Suma prędkości, wytworzona przez te wiry, na linii osobliwej zastępującej płat nośny nazywana jest prędkością indukowaną i w przyjętym układzie współrzędnych ma kierunek osi z (jest normalna do płaszczyzny wirowej). Zgodnie z przyjętymi w Rozdziale 1 konwencjami prędkość indukowana oznaczana jest symbolem V„ natomiast kąt zawarty pomiędzy prędkością strumienia niezaburzonego, a prędkością indukowaną nazywany jest indukowanym kątem natarcia [14] i oznaczany symbolem a,, kąt ten mierzony zgodnie z obrotem osi z do osi x. Wypadkowa prędkości indukowanej i prędkości strumienia niezaburzonego w funkcji współrzędnej rozpiętości oznaczona jest V(y), gdzie:

v(y)=v,(y)+r„    (3.3.i)

oraz:

I V A V_i

a,=arctanl——(3.3.2)

Na Rysunku 3.3.2 przedstawiony jest trójkąt prędkości oraz kąta natarcia indukowany kąt natarcia.

Wartość modułu prędkości dV_h indukowanej w dowolnym punkcie linii nośnej nie będącym jej punktem końcowym poprzez elementarny wir swobodny wyraża się na mocy prawa Biota i Savarta [16] następującą zależnością:

dV =

dT\ dr|

(3.3.3)