8416073256

3. Teoretyczne podstawy programu

Każda z linii wirowych, które tworzą powierzchnię wirową, wspomnianą powyżej, może być traktowana jak wir podkowiasty, składający się z wiru związanego (pokrywającego się z linią osobliwą zastępującą płat nośny) oraz dwu wirów swobodnych (rozciągających się do nieskończoności za płatem).

W takim ujęciu linia nośna jest superpozycją nieskończonej ilości wirów związanych odpowiadających profilom przekrojów poprzecznych płata nośnego.

3.3. Teoria linii nośnej Prandtla

Teoria linii nośnej Prandtla (zwana czasem, zwłaszcza w anglojęzycznej literaturze, teorią Prandtla-Lanchestera, lub nawet teorią Lanchestera [11]) została opublikowana w języku niemieckim w latach 1918-1919 przez Ludwika Prandtla, a w 1921 roku National Advisory Committee for Aeronautics wydała angielskojęzyczny dokument (NACA Report No. 116) przygotowany przez Prandtla na temat m.in. teorii linii nośnej.

Na Rysunku 3.3.1 przedstawiony jest układ współrzędnych xyz, w którym oś x jest równoległa to kierunku prędkości strumienia niezaburzonego, oś y pokrywa się z linią osobliwą zastępująca w modelu wirowym płat nośny, a oś z jest ortogonalna do płaszczyzny utworzonej przez osie x i y. W takim układzie składowe siły aerodynamicznej, działającej na płat, równoległe do osi x i z są równe odpowiednio sile oporu aerodynamicznego i sile nośnej płata [13],