8416074091

powoduje wiele tzw. chorób cywilizacyjnych oraz stresy, które stanowią realne i coraz większe zagrożenie dla jego zdrowia. Należy pamiętać o tym, że zdrowie to nie tylko brak choroby, ale także ogólnie dobre samopoczucie. Do turystyki zdrowotnej należy zaliczyć te formy wyjazdów, w których cele zdrowotne są dominujące lub przynajmniej równorzędne z pozostałymi. Aby można było mówić o zdrowotnych funkcjach turystyki, miejsce wypoczynku musi posiadać odpowiednie walory środowiska przyrodniczego: czyste powietrze, dobry klimat, wody mineralne itp.

Dysfunkcja zdrowotna turystyki

Klasycznym przykładem dysfunkcji zdrowotnej turystyki jest zjawisko określane mianem „choroby pourlopowej”. Występuje ona, gdy wyjazdy wypoczynkowe są źle zorganizowane. O dysfunkcjach zdrowotnych turystyki można mówić tez w przypadku aktywnych form jej uprawiania. Ma to miejsce, gdy próbują w niej uczestniczyć osoby, które nie są przygotowane do zwiększonego wysiłku, nie znają odpowiednich technik oraz nie posiadają właściwego sprzętu. Wielu turystów ginie lub traci zdrowie w górach, tonie w morzu i innych zbiornikach wodnych. Szczególna urazowość towarzyszy uprawianiu niektórych form turystyki kwalifikowanej.

Funkcja wychowawcza

Wśród funkcji społecznych turystyki, najważniejszą rolę odgrywa funkcja wychowawcza. W całym procesie wychowania, rozumianym jako całokształt wpływów i oddziaływań kształtujących rozwój człowieka oraz przygotowującego go do życia w społeczeństwie - jedną z kluczowych kwestii jest kształtowanie osobowości. W miarę dorastania, człowiek wkracza w kolejne grupy społeczne oraz przyswaja sobie określone role społeczne, które w tych grupach musi pełnić. Turystyka już ze swej istoty, stwarza wiele możliwości oddziaływania na osobowość człowieka. Z jej uprawianiem łączą się bowiem takie cechy jak: aktywność, wspólnota przeżyć, więzy koleżeństwa, odpowiedzialność, odwaga, zaradność itp. Kształtują one osobowości i postawy społecznie pożądane, czyniąc z turystyki ważny element w bardzo skomplikowanym procesie wychowania oraz przygotowania człowieka do życia w społeczeństwie.

Wychowawcza funkcja turystyki nie ogranicza się tylko do rozwoju osobowości samych turystów. Dotyczy także osób zamieszkujących odwiedzane przez nich tereny. Pod wpływem kontaktów z turystami poglądy, sposoby zachowań oraz zainteresowania ludności miejscowej ulegają istotnym przemianom.

Dysfunkcja wychowawcza turystyki

Turystyka stwarza także pewne niebezpieczeństwa w procesie wychowania. Zdarza się bowiem, że jedna z podstawowych wartości turystyki, jaką jest wolność, wkracza w czasie wyjazdów poza ramy ogólnie respektowane. Może wówczas dojść do lekceważenia norm współżycia społecznego oraz zachowań patologicznych. Dotyczy to zwłaszcza ludzi młodych. Turystyka często bywa traktowana przez nich jako okazja do wyrwania się spod kontroli rodziców. Wśród młodzieży już dawno upowszechnił się stereotyp wycieczek, połączonych z piciem alkoholu. Obecnie coraz częściej sięga się po narkotyki. Z turystyką łączona jest także postawa niechęci i lekceważenia wobec ludności terenów odwiedzanych. Opaczne rozumienie wolności w czasie wyjazdów oraz relatywizm w sferze etyki, powodują, iż niektórzy turyści czują się zwolnieni z obowiązku przestrzegania norm moralnych, lokalnych zwyczajów oraz szacunku dla wartości, które dla mieszkańców mają szczególne znaczenie.. Widać to na przykładzie turystów wchodzących w „półnegliżu” do świątyni buddyjskiej, w butach do meczetu, czy z papierosem w ustach do kaplicy na Jasnej Górze. Świątynie te dla nich są jedynie atrakcją turystyczną nie zawsze chcą oni zrozumieć, że powinni zachowywać się w sposób właściwy dla danego miejsca.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

19