988046936

Polskie parki narodowe w liczbach 369

Kflfkoio&ni Park Narodowy

BiesucriKi/ki Park Narcdcwy

t _In

"\ . 3

Ryc. 6f. Zarysy granic parków narodowych: Karkonoski, Bieszczadzki Shapes of the following national parks: Karkonoski, Bieszczadzki

Do wyciągniętych w jednym kierunku należy też Świętokrzyski Park Narodowy, który odznacza sie jeszcze większa nieregularnościa kształtu (współczynnik Graveliusa 4,3). Główny kompleks ciągnie sie na długości 22 km, a w największym zwężeniu odległość granic wynosi 0,5 km. Nieregularność zwiększają odrębne „wyspy” należące do parku. Najbardziej nieregularny kształt ma Magurski Park, którego skomplikowane granice ustalono w wyniku uzgodnień sprzecznych interesów ochrony i miejscowej ludności (Borek, Jędry-chowski 1999). O jego wyjątkowo wysokim współczynniku Graveliusa decyduje - oprócz krętości granic - głęboka zatoka terenu niechronionego, niemal rozcinająca główny kompleks oraz oddzielone od niego należące do parku liczne wysepki. Z racji tych nieregularności dwa wymienione parki można uważać za majace najbardziej niekorzystne kształty powierzchni (ryc. 6g).

Pięć pozostałych parków stanowi grupę, której jedyna wspólna cecha jest duża nieregularność kształtów. Sa to według rosnącej wartości współczynnika Graveliusa parki: Roztoczański - 2,7, Wielkopolski - 3,1, Drawieński - 3,2, Ojcowski - 3,6 i Poleski - 3,8 (ryc. 6h). Roztoczański Park stanowi jeden kompleks, ale składający się jakby z trzech części, połączonych dwoma zwężeniami. Maksymalna odległość skrajnych punktów wynosi w linii prostej 17 km, a jedno z przewężeń ma 1,2 km. W drugim, nieco szerszym, park przecięty jest torowiskami, będącymi w zarządzie PKP. W Wielkopolskim Parku granica kręci, omijając tereny osiedli. We wschodniej części fragment parku jest niemal