988046932

Polskie parki narodowe w liczbach 365

Zwarta powierzchnia cechują sie jeszcze trzy parki - Gór Stołowych, Wigierski i Babiogórski - ale ich kształty sa bardziej urozmaicone (ryc. 6b). Wskazuje na to współczynnik Graveliusa, który jednak w żadnym z parków nie przekracza 2,2. Park Narodowy Gór Stołowych ma najbardziej krete granice, ale poza kompleksem głównym nie występują „wyspy” chronionego obszaru. Obejmuje natomiast w swych granicach dwie enklawy. W Wigierskim Parku od głównego trzonu ciągnie się ku północy wąski półwysep o długości ok. 6 km, zwiększający rozciągłość południkowa parku do 22 km. W Babiogórskim przebieg linii granicznej jest - z małymi wyjątkami - nieskomplikowany, ale poza głównym kompleksem istnieją małe „wysepki” należące do parku.

Ryc. 6b. Zarysy granic parków narodowych: Gór Stołowych, Wigierski, Babiogórski Shapes of the following national parks: Góry Stołowe, Wigierski, Babiogórski

Do mało rozczłonkowanych można jeszcze zaliczyć cztery parki: Kampinoski, Tatrzański, Pieniński i Gorczański (ryc. 6c). Pierwszy z nich jest wyraźnie rozciągnięty w kierunku równoleżnikowym. Jego długość wynosi ok. 40 km i jest znacznie większa od rozciągłości południkowej, która nie przekracza 16 km. Granica głównego kompleksu jest na długich odcinkach mało skomplikowana, ale poza nią leżą „wyspy” parkowe, wpływające na wielkość współczynnika Graveliusa. Tatrzański jest również wyciągnięty równoleżnikowo (najkrótsza odległość południkowa jest ponad pięciokrotnie mniejsza od równoleżnikowej). Jego nieco większy współczynnik Graveliusa wynika z wię-