988046929

362 Tadeusz WILGAT

też parki: Gór Stołowych, Wigierski i Babiogórski. W pozostałych parkach współczynniki wynoszą od 2,5 do 4,3, tylko Magurski odznacza się bardzo dużą wartością - 7,7.

Ryc. 4. Rozwinięcie granic parków narodowych National parks ordered with the increasing Gravelius coefficient

Rozwinięcie granic 17 parków narodowych obliczyli wcześniej Andrzejewski i Lubczyński (1992). Dość znaczne różnice między poprzednimi i obecnymi wynikami mogą być konsekwencją zmian, jakie zaszły w powierzchniach parków w ciągu ostatniego 10-lecia, jak również z przyjęcia w obliczeniach innej długości granic (np. tylko kompleksu głównego).

Nieregularność kształtu parków można ocenić za pomocą tzw. prostokąta równoważnego, zastosowanego przez Roche'a (1963) do porównania zlewni rzecznych. Założeniem metody jest, że prostokąt równoważny ma tę samą powierzchnię i taki sam obwód, co badany obiekt. Boki prostokąta oblicza się z wzoru:

l,i = {# [i WT^TWl

gdzie jest współczynnikiem Graveliusa, zaś A powierzchnią obiektu.

Na nieregularność kształtu wskazuje wydłużenie prostokąta równoważnego. Im większa jest różnica długości boków, tym bardziej skomplikowany