988046935

368 Tadeusz WILGAT

Znacznie większe wartości współczynnika maja parki ciągnące sie wzdłuż rzek (ryc. 6e). Narwiański Park (współczynnik Graveliusa 3,4) kształtem przypomina meandrująca rzekę. Odległość skrajnych punktów wynosi w linii prostej 22,5 km, a szerokość od 1,5 do 4 km, zaś w najwęższym miejscu tylko 0,7 km. W znacznie większym Biebrzańskim Parku najdalsze punkty oddalone sa od siebie o 92 km w linii prostej, a szerokość - bardzo zróżnicowana -w najwęższym miejscu wynosi zaledwie 0,6 km. Wydłużony kształt i nieregularne granice sprawiają, że współczynnik Graveliusa (4,2) należy do największych wśród polskich parków. W parku istnieją liczne enklawy, których granice nie zostały uwzględnione przy obliczaniu współczynnika.

hiatralmT ,    7

Nśi* Part hUibKtrr

Ryc. 6e. Zarysy granic parków narodowych: Narwiański, Biebrzański Shapes of the following national parks: Narwiański, Biebrzański

Bardzo wydłużone kształty maja dwa parki górskie: Karkonoski i Bieszczadzki (ryc. 6f). Pierwszy ciągnie się wzdłuż granicy państwowej pasem o długości 63 km i o zmiennej szerokości od prawie 9 km do mniej niż 1,5 km. Bardzo nieregularny jego kształt i dwie „wyspy” niezwiazane z głównym kompleksem znajdują wyraz w wysokim współczynniku Graveliusa - 3,4. W Bieszczadzkim Parku, długim na 40 km, szerokość wynosi od 12,5 do 3,5 km. Park obejmuje oprócz głównego kompleksu niezwiazana z nim duża „wyspę”, oddalona o kilka kilometrów. Mimo tej „nieregularności” współczynnik Graveliusa (3,1) jest niższy niż w poprzednim parku, gdyż granice nie maja tak skomplikowanego przebiegu.