106095735

Wprowadzenie

oddziałują one bądź bezpośrednio na studenta bądź za pośrednictwem nauczyciela akademickiego. Efekt zależny jest od właściwego, harmonijnego współdziałania wszystkich elementów układu. Kierowanie wysiłków na modernizację jednego z elementów jest więc często nieskuteczne. Doskonalenie pracy dydaktycznej musi uwzględniać nie tylko czynności nauczyciela akademickiego, lecz również jego oddziaływania na pozostałe elementy systemu.

Dążenie do wysokiej jakości procesu kształcenia jest działaniem optymalizacyjnym, w którym zabiega się o uzyskanie najbardziej sprzyjającego układu elementów ze względu na sformułowane cele. Cele kształcenia są więc kryteriami rozwiązywania szeregu problemów szczegółowych i wraz z treściami stanowią wyjściowe pole analizy. Analiza celów kształcenia ekonomisty pozwala na określenie szeregu cech, którym powinna odpowiadać ogólna koncepcja kształcenia, wyrażająca się w konstrukcji planów i programów studiów.

W rozdziale pierwszym podjęto próbę przedstawienia najważniejszych problemów modelowania systemu na przykładzie jednego z możliwych rozwiązań. Mimo, iż jest to konstrukcja teoretyczna, posiada szereg walorów praktycznych. Daje bowiem podstawowe wskazówki dydaktyczne w dziedzinie formułowania zadań poszczególnych przedmiotów nauczania, jak również opracowywania i rozszerzania interpretacji metodycznej programów /treści/. Na tym tle poddano analizie eksperyment dydaktyczny, jakim jest modularny system kształcenia.

W bezpośrednim związku z realizacją planów i programów studiów pozostają formy organizacyjne procesu kształcenia. Formułowane cele wymagają stosowania takich form organizacyjnych, które umożliwiają zwiększenie się samodzielności i aktywności poznawczej studenta. Chodzi tu przede wszystkim o formy ćwiczeniowe i seminaryjne. Można sądzić, iż w wykładach w coraz większym stopniu odchodzić się będzie od podawania informacji na rzecz prezentacji struktury problemów dyscypliny naukowej. Jednocześnie wydaje się, iż rola ćwiczeń w przedmiotach ogólnozawodowych i teoretycznych zmniejsza się, i że formy te zbliżają się coraz bardziej do zajęć seminaryjnych i proseminaryjnych. Ważnym problemem jest również różnicowanie funkcji i, co za tym idzie, metodyki poszczególnych form ze względu na specyfikę grup przedmiotów.

Pojawienie się nowej formy, którą jest seminarium kursowe, spowodowało, iż poświęcono jej szczególną uwagę. Jest to podyktowane także tym, iż obecnie w praktyce dydaktycznej występuje wiele różnych koncepqi jej realizacji nawet w obrębie jednej uczelni. W tej sytuacji konieczne jest określenie jednolitej koncepcji metodycznej, która formułowałaby zasadnicze zadania seminarium kursowego.

Jednym z najbardziej bezpośrednich czynników warunkujących osiąganie zamierzonych celów kształcenia są metody dydaktyczne. W wyższym szkolnictwie

13