1492316416

Na rysunku tym pojawia się trzeci rodzaj działań: naprawa (ang. remediation), która nie prowadzi do odbudowy pierwotnego ekosystemu, ale do budowy nowego ekosystemu. Jest ważne, aby zauważyć ten problem, który znajduje i znajdować będzie w przyszłości rozwiązanie w obszarach silnie zurbanizowanych - miejskich. Zagadnienie to dotyczy dwóch kategorii strumieni:

-    naturalnych, w przeszłości zdegradowanych i obecnie „przywracanych do życia”

-    rowów w przeszłości pełniących funkcję odpływów burzowych i częściowo ściekowych, a obecnie traktowanych często jako naturalne, po wprowadzeniu nowych - zamkniętych systemów kanalizacji miejskiej.

Problem ten wymaga odrębnego potraktowania i nie jest przedmiotem niniejszego opracowania.

W naszym kraju, ustawiając hierarchicznie te typy działań ze względu na zasięg obszarowy prac, należy je uszeregować w następującej kolejności:

1)    rehabilitacja rzek i potoków,

2)    ochrona wód

3)    odbudowa warunków strumieni.

Są one przedmiotem działali w obrębie komponentu utrzymanie rzek i potoków. Jak wspomniano wyżej, poprawna realizacja tych działań wymaga jasno określonych metod, sposobów oraz procedur technicznych. Aby do nich doprowadzić należy w pierwszej kolejności zbudować ramy koncepcyjne, które sformułują zasady postępowania w dwóch zasadniczych grapach:

a)    oceny aktualnego stanu, dostosowanej do wymagań RDW oraz do polskich uwarunkowań i ograniczeń wynikających zarówno z dostępności danych, jak i kontekstu historycznego i kulturowego;

b)    zasad postępowania dla uzyskania odbudowy tych cech ekosystemu, które decydują o jego zdolności do zachowania ciągłości oraz o jego głównych charakterystykach składających się na wartość jakości ekologicznej.

Dopiero po sformułowaniu tej koncepcji i zasad należy opracować standardy szczegółowe, które pozwolą metodycznie, technicznie i technologicznie zapewnić realizacje odpowiednich rozwiązań.

Rola „Zasad dobrej praktyki w utrzymaniu rzek i potoków” w procesie dochodzenia do docelowych rozwiązań

Opracowanie pt. „Zasady dobrej praktyki w utrzymaniu rzek i potoków” (zwane dalej w skrócie ZASADAMI), autorstwa A. Bojarskiego, J. Jeleńskiego, M. Jelonka, T. Litewki, B. Wyżgi i J. Zalewskiego, jest zgodne z europejskimi i światowymi wymaganiami w zakresie polityki wodnej, ukierunkowanej na zintegrowane działanie w realizacji podstawowych celów gospodarki wodnej, czyli: