1492316945

Aby temu zapobiec, opracowano technikę tzw. „suchego” wklęsłodruku (na suchym papierze), który jest bardziej wydajny, gdyż odpada proces nawilżania papieru i suszenia gotowych odbitek, a wydrukowany rysunek zachowuje identyczny wymiar, tzn. taki, jaki ma rysunek formy cylindra.

Formy do drukowania wklęsłego wykonane są z twardych, odpornych materiałów, co zapewnia im długa żywotność, a tym samym możliwe jest szybkie drukowanie dużych nakładów o wysokiej jakości odbitek z jednej formy drukowej.

Do druku wklęsłego zaliczane są następujące techniki graficzne:

-    rzemieślnicze i artystyczne: akwaforta, akwatina, heliograwiura, mezzotinta, miedzioryt,

staloryt, sucha igła, miękki werniks, tampondruk

-    przemysłowe: rotograwiura, stalodruk.

Stalodruk

Stalodruk jest pochodną miedziorytu, w której uzyskuje się druk jednotonalny z grawerowanych płyt stalowych. W celu nadania płycie odpowiedniej miękkości przed rytowaniem odhartowuje się ją. Mimo to płyta pozostaje twardsza od miedzianej. Praca w niej jest trudniejsza, a rysunek raczej konturowy i sztywny. Po wyrytowaniu rysunku poddaje się płytę ponownemu zahartowaniu. Umożliwia to odbicie z niej nawet kilku tysięcznego nakładu rycin. Obecnie staloryt stosuje się do drukowania znaczków pocztowych, papierów wartościowych, banknotów i do celów artystycznych.

Drukowanie rotograwiurowe

Drukowanie rotograwiurowe jest techniką typowo rotacyjną. Tym sposobem można zadrukować arkusze i zwoje. Jest to technika drukowania, którą można uzyskać bardzo dobre efekty jakościowe zarówno dla podłoży wsiąkliwych, jak i niewsiąkliwych.

Drukowanie tamponowe

Drukowanie tamponowe (tampondruk) jest techniką pochodną drukowania wklęsłego. Jest drukowaniem pośrednim, w którym podstawowym elementem maszyny drukującej jest miękki tampon, wykonany z gumy silikonowej. Forma drukowa jest płaska o rysunku wgłębnym, prawoczytelnym. Drukowanie polega na naniesieniu farby na powierzchnię formy, usunięciu jej za pomocą rakla z elementów niedrukujących, a następnie wciśnięciu tamponu w miejsca drukujące i pobraniu przez niego farby. Tampon z pobraną farbą zostaje przeniesiony się i dociśnięty do zadrukowanej kształtki. Następuje przeniesienie farby z tamponu. Siła nacisku musi być na tyle duża, aby tampon podczas odkształcania stykał się z całą powierzchnią formy, pobierając z niej farbę a następnie z całą powierzchnią zadrukowaną. Dzięki elastyczności tamponu możliwe jest drukowanie na nieregularnych (trójwymiarowych) powierzchniach, tzw. kształtkach, co stanowi podstawę zastosowania tej techniki.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego"

8