1830061454

romocje/ Portrety

Przeprowadzę ciebie do sensu istnienia

Podaj rękę.

Przeprowadzę ciebie przez tę wąską kładkę, przez zagubienie i ból.

Jeszcze wczoraj byłaś radosna.

Dzisiaj zwątpiłaś bez wyraźnej przyczyny w sens czegokolwiek.

Podaj rękę, uwierz,

że serca mogą się jednoczyć bez słów.

Nie lękaj się nocy, gdy na Twoje barki spada ciężar jak krzyż.

Syn Boży z krzyżem podnosił się i szedł odkupić człowieczy świat.

Twój świat jak orzech laskowy albo jak niebotyczna myśl, jak przestrzeń bez końca, świat zawieszony między dobrem a złem.

Tylko że prawa grawitacji dają łatwość staczania się w dół.

Podaj rękę.

Po tym zgiełku nagle taka cisza.

Już areny umilkły i święty byk nasycił krwią

żądze spragnionych igrzysk,

już Madonna przyjęła kwiaty zwycięstwa

u stóp,

już opilcy zalegli murawę zroszoną nadmiarem piwa.

Nawet gołąbki-kochankowie zapadli w sen zanurzeni poczynaniem.

Taka cisza do świtu, do pierwszego żebraczego grosza.

A ty o świtaniu

w pół kroku przystajesz

zdziwiona,

że doczekałaś nowego poranka.

A tu tyle drogi do zachodu słońca.

Myślisz i słuchasz, ale świat jest obojętny na twój lęk.

Oto jestem.

Twój przyjaciel.

Więc podaj rękę.

Przeprowadzę ciebie przez wąską kładkę życia,

a dalej pójdziesz o własnych siłach do następnych świtów, pełna wiary w sens istnienia.

18 kwietnia 1995

Stanisław Popek,

Poliptyk czasu. Lublin 2006 [Związek Literałów Polskich. Oddział w Lublinie)

60 wiadomości Uniwersyteckie: grudzień 2006