1907967670

przyjęcia do tej oceny wartości przetworzonych - błędów średnich współrzędnych lub nieprzetworzonych - elementów elips błędów średnich. Identyfikacja realizowana jest najczęściej poprzez sprawdzenie czy wielkość składowej wektora przemieszczenia nie przekracza, co do wartości bezwzględnej, k - krotności wielkości błędu średniego wyznaczenia tej składowej (związanych z prawdopodobieństwem jej nieprzekroczenia) [Deska, 2013]. W przypadku standaryzowanego rozkładu normalnego najczęściej wartość współczynnika k to 2 lub 2,5, a wyjątkowo nawet 3. Istotność wielkości składowej przemieszczenia punktu sieci odniesienia jest pochodną wielu czynników m.in. dokładności sprzętu i metody pomiaru, a także pośrednio warunków pomiaru i właściwości obiektu.

Podstawy zagadnienia wyznaczania przemieszczeń w literaturze polskiej zawarte są między innymi w cytowanych już wcześniej pracach [Laz-zarini, 1977; Bryś, Przewłocki, 1989; Prószyński, Kwaśniak, 2006], a także w literaturze zagranicznej m.in. [Caspary, 2000 - pierwsze wyd. 1987]. Technika i organizacja pomiarów mających na celu wyznaczanie przemieszczeń ścian osłonowych była (od praktycznie ponad 20 lat) przedmiotem wielu prac polskich autorów. Należałoby chociażby wskazać autorów i część ich prac [Janusz, 1981; Janusz, Janusz, 1998; Prószyński, Woźniak, 1998; Prószyński, 1999; Janusz, Janusz, 2000; Janusz, 2001] dotyczących tej tematyki. Zestawienie metod identyfikacji układu odniesienia i ocenę ich skuteczności zawarto między innymi w [Chrzanowski, 1981], różnych stosowanych w wyznaczeniu przemieszczeń i odkształceń modeli i sposobów identyfikacji [Heunecke, Pelzer, Welsch, 1998]. Na szczególną uwagę zasługują także, związane z tą tematyką, wyniki badań przedstawione w pracy [Kwaśniak, 2012] dotyczącej wpływu niezawodności wewnętrznej sieci geodezyjnej na efektywność metod wykrywania błędów grubych obserwacjach i różnych strategii diagnostycznych czy możliwości zastosowania w tym procesie różnych metod odpornych estymacji, przedstawionych też w [Banaś, 2012b].

Wyraźnie należy jednak stwierdzić za [Prószyński, Kwaśniak, 2006], iż nie ma zalecanej czy też najskuteczniejszej i najszybszej metody identyfikacji stałych punktów sieci odniesienia. Wybór metody, strategii - ciągu kolejnych przetworzeń zależy w dużej mierze nie tylko od intuicji wykonawcy i jego zdolności do trafnej interpretacji wyników pośrednich uzyskiwanych w tym procesie, ale równie często od apriorycznego oszacowania osiągniętej dokładności pomiaru i wszystkich istotnych czynników na nią się składających. Tym samym tematyka ta jest nadal aktualna, czego potwierdzeniem mogą być również aktualnie prowadzone badania [Banaś 2012a, Deska 2013] oraz prezentowane wyniki prac o charakterze aplikacyjnym m.in. [Lisiewicz, 2014].

14