1933501767

Można powiedzieć, że historia pięściarstwa towarzyszy człowiekowi niemal od zawsze, początkowo jako jeden z elementów sztuki wojennej, później jako dyscyplina sportowa. Pierwsze wzmianki o zastosowaniu w walce elementów sztuki pięściarskiej można znaleźć w literaturze starogreckiej, gdzie boks przybrał formę uznanej konkurencji sportowej; uprawianej nie tylko ze względu na zalety widowiskowe, ale przede wszystkim utylitarne. Rozwijał się w wyniku realnych potrzeb społecznych. Pięściarze starożytni uczestniczyli w igrzyskach istmijskich, nemejskich i innych o charakterze lokalnym. Po raz pierwszy na Igrzyskach Olimpijskich zawody bokserskie odbyły się w 688 r. p.n.e. na XXIII Olimpiadzie. Początkowo pięściarze walczyli gołymi rękami, a od V wieku p.n.e. wprowadzono miękkie pasy skórzane o długości o długości około 3m, zawijane na kości śródręcza i nadgarstka, do których z czasem dodawano drewniane korki lub ołowiane płytki. Aby uniknąć kontuzji uszu, używano podczas walk treningowych tzw. nauszników, odpowiadających dzisiejszemu kaskowi ochronnemu. Natomiast w celu ochrony zębów, by redukować siłę uderzenia stosowano kawałki bawełny, gąbki oraz małe kawałki drewna, które wkładano między zęby oraz pod wargi i policzki (Nowak W., 1983), (Reed R.V., 1994).

Mimo wcześniejszych tradycji kształt współczesnego boksu jako dyscypliny ukształtował się w kręgu kultury anglosaskiej, najpierw w Anglii, następnie w USA. W 1719 roku James Figg, uznawany za twórcę nowożytnego pięściarstwa założył w Londynie szkołę boksu, która stała się wzorem dla kolejnych placówek w Anglii. W 1741 roku po śmierci jednego z bokserów, opracowano przepisy ograniczające brutalność tej konkurencji. Najistotniejsze zmiany w przepisach wprowadzono w 1872 r., to jest: 3 minutowe rundy z 1 minutową przerwą oraz 10 sekundowe odliczanie. Tak opracowane zasady otworzyły drogę do powstania boksu amatorskiego i jego rozpowszechnienia. Z czasem zaczęto również organizować zawody dla zawodników uprawiających boks amatorsko. Pierwsze mistrzostwa Europy w boksie amatorskim rozegrano w 1925 r. w Sztokholmie, a Mistrzostwa Świata w 1974 r. w Hawanie, natomiast do programu Igrzysk Olimpijskich boks trafił dopiero w 1904 r. w Saint Louis. Od 1946r. ujednolicono w boksie amatorskim zasady ochrony zawodnika oraz przeprowadzania walk, np. wymuszono używanie kasków na głowę, bardziej amortyzujących rękawic, przeprowadzanie krótszych rund itd. Później do kalendarza światowego wprowadzano sukcesywnie mistrzostwa krajowe, kontynentalne oraz mistrzostwa świata. W 1920 roku powstała Międzynarodowa Federacja Boksu Amatorskiego (FI BA), przekształcona w 1946 roku

7