1941126675

się robić imprezę, która byłaby takim dużym programem ciągle rozbudowywanym - nie tylko same przedstawienia, ale również warsztaty, happeningi, imprezy towarzyszące."

W 1970 roku na VII Łódzkich Spotkaniach Teatralnych pokazano „Spadanie" Teatru STU i „W rytmie słońca" Teatru „Kalambur”. Rok później

f

do Łodzi przyjechali: Teatr Ósmego Dnia z przedstawieniem „Jednym tchem". Teatr 77. który pokazał „Koło czy tryptyk" oraz Teatr STU z „Sennikiem polskim". Żaden z tych „spektakli pokoleniowych" nie został zaprezentowany w Lublinie. Na pytanie dlaczego. Andrzej Rozhin odpowiedział: „Mogło być tak. że pewne teatry były teatrami Łódzkich Spotkań, a inne teatrami Studenckiej Wiosny. / drugiej strony jeżeli pewne grupy pokazały się już w Łodzi, nie było sensu ich zapraszać do Lublina. Wiadomo było. że i tak ten festiwal by wygrali. Nie chcieliśmy pokazywać tego. co już zostało nagrodzone. Traktowaliśmy te przeglądy jako imprezy o jakimś obliczu indywidualnym. Nie chodziło przecież, żeby w ogóle coś pokazać, tylko żeby pokazać coś nowego." „Mieliśmy w Lublinie takie założenie - potwierdza Leszek Nieoczym - że nie będziemy zapraszać spektakli już gdzieś nagrodzonych, tylko spektakle premierowe.”

Pomimo powyższych zastrzeżeń, wielu przyjeżdżających do Lublina gości wyrażało niezwykle pochlebne opinie na temat festiwalu. Dużo pisano o wspaniałej atmosferze, dobrej organizacji i ogromnym zainteresowaniu ze strony lubelskich studentów. Chyba najlepsze recenzje uzyskała VI edycja festiwalu, o której Krzysztof Mroziewicz napisał, że była jednym z najciekawszych wydarzeń teatralnych ostatnich lat."

Na zakończenie warto przytoczyć zdanie dyrektora festiwalu - Andrzeja Rozhina. na temat roli i rangi imprezy: „Dla Lublina w tamtym czasie znaczenie Wiosny było ogromne. W swojej powojennej historii miasto do tego momentu miało pierwszy teatr studencki - „Dren 59". później „Gong 7.30" - „Gong 2". I oczywiście Teatr Akademicki KUL. Więcej już nic. Ja jestem absolutnie przekonany, że gdyby nie Studencka Wiosna Teatralna i ten okres, to nie mielibyśmy potem w Lublinie „zagłębia ruchu teatralnego", którego powstanie musiało mieć swoją przyczynę, swoje podglebie. Gdyby UMSC chciał zrobić rachunek sumienia - czym może się szczycić w dziedzinie kultury, to z pew nością właśnie „Gongiem 2". Studencką Wiosną Teatralną i dalej zespołem Stasia Leszczyńskiego' - i tyle. Reszta wynikała właśnie z tych początków .

¹ Historia lubelskiego festiwalu pokazuje, i/ powyższe założenie nie zawsze było przestrzegane. Na IV LST (grudzień 1967) ST “Gliwice" pokazał "Wiosnę" wg B. Schulza, który to spektakl otrzymał III nagrodę. To samo przedstawienie zostało nagrodzone na III SWT (październik 1968) W czasie VI LST (grudzień 1969) Teatr Ósmego Dnia zaprezentował "Escurial" wg. M. de Ghelderode. natomiast Teatr 38 "Księgę Hioba" (VI LST nic miały charakteru konkursu). Oba te spektakle zostały pokazane w Lublinie na V SWT (maj 1970). wprawdzie "Księga Hioba" była prezentowana poza konkursem, jednak werdykt jury V SWT głosił, iż Teatr 38 otrzymuje I nagrodę za wszystkie pokazane spektakle. Podczas VII LST (grudzień 1970) ST "Gliwice" wystąpił ze spektaklem "Podróżni", który pokazał także w czasie VI SWT (kwiecień maj 1971). Lubelskie jury zadecydowało, że spektakl nie może zostać włączony do konkursu i w swoim w erdykcie podkreśliło jedynie wybitne w artości tego przedstawienia. W czasie X LST (grudzień 1973) i IX LWT (maj 1974) pokazano dwa te same spektakle: "Versuchte Pferde" wg Borowskiego ST "Misterium" i "Straż pożarna by nie zmogła..." Teatru “Pleonazmus”. Ten ostatni spektakl otrzymał w Lodzi Główną Nagrodę Roku 1973. Festiwal w Lublinie nie miał już w tym czasie charakteru konkursu.

^: K. Mroziewicz. “Wiosna teatralna nie tylko z nazwy", [w:] "ITD”, nr 22. 30.05.1971. s. 13: Zespół Tańca Ludowgo UMCS:

107