2150625523

Pełne odwołanie do woluminu fizycznego powinno być poprzedzone nazwą serwera, na którym został on zainstalowany, a separatorem dzielącym nazwę serwera od nazwy woluminu jest znak '/' lub 'V. Tak więc poprawne odwołanie do fizycznego woluminu VOLl: ma postać: SERWER_N/V OL 1:

Tak podawane nazwy woluminów w serwerach NetWare są często określane jako tzw. nazwy fizyczne woluminów, gdyż określają one gdzie fizycznie, tj. na dyskach którego serwera te woluminy się znajdują i jak się nazywają. Takie nazewnictwo było zupełnie wystarczające w starszych wersjach systemu NetWare (poniżej 4.0), gdzie dostęp do woluminów był zawsze możliwy tylko poprzez dostęp do konkretnego fizycznego serwera, który zawierał dane woluminy. Jednak koncepcja sieci bazującej na NetWare w wersji 4.0 i wyższych jest zupełnie inna - mianowicie dostęp do systemu uzyskuje się przez dostęp do całej sieci (drzewa), a nie do poszczególnych serwerów. Idąc dalej za tym rozumowaniem, dla przeprowadzanie operacji na danych wcale nie jest potrzebny dostęp do serwera, który ma na swoich dyskach zainstalowany dany wolumin, lecz tylko dostęp do woluminu jako takiego. Stąd też wyodrębniono w systemie NetWare dwa obiekty logiczne. Jeden to serwer wraz z jego własnościami, a drugi to wolumin, który oprócz własności opisujących go, posiada interesujący nas system plikowy. W tej sytuacji dla dostępu do woluminu w NDS nie należy posługiwać się nazwami fizycznymi (bo te wiążą serwer z woluminem) lecz nazwami logicznymi (które określają tylko wolumin). Zasada budowania nazw logicznych jest nieskomplikowana - nazwę woluminu pozbawia się dwukropka i dla jednoznaczności nazw poprzedza nazwą serwera ze znakiem podkreślenia. Jest to domyślny sposób nazywania woluminów, aczkolwiek mogą być nazwane zupełnie inaczej.

Jak wspomniano, w trakcie instalacji serwera wraz z woluminami, zawsze jeden z nich musi nazywać się SYS:. Nie jest to przypadek, gdyż w tym właśnie woluminie zakładane są specjalne katalogi z plikami obsługującymi system. Zanim zostanie omówiona rola poszczególnych katalogów, trzeba wyjaśnić dwie istotne sprawy. Po pierwsze pełna ścieżka w sensie struktury katalogów, określająca przykładowy podkatalog o nazwie 'DOS' brzmi: CN=SSERWER_SYS.OU=SERWIS.O=FIRMA:\PUBLIC\DOS

Po drugie, struktura NDS kończy się na obiekcie SSERWER SYS (kolor czerwony oznacza adres w NDS), a dalej w głąb struktury mamy do czynienia z systemem plikowym (kolor zielony oznacza ścieżkę w systemie plików), również uporządkowanym hierarchicznie. Ten wszakże system plikowy nie jest częścią struktury NDS, jakby to mogło się mylnie wydawać. A zatem specyfikacja pliku lub katalogu w sieci składa się z dwóch części. Pierwsza część, tzw. obiektowa, zawiera poprawną według konwencji przyjętych w NDS specyfikację obiektu, jakim jest wolumin. Druga część, związana ze strukturą plikową zawiera poprawną według konwencji przyjętych w systemie DOS specyfikację pliku lub katalogu zawartego w woluminie, przyjmując umownie za szczyt struktury plikowej właśnie ten wolumin. Obie części specyfikacji oddziela się znakiem dwukropka. Jak widać jednak na przytoczonym przykładzie, specyfikacja katalogu może być bardzo długa i skomplikowana. Dlatego sposób odwoływania się do plików i katalogów przez podanie ścieżki do nich jest mało praktyczne i z tego powodu twórcy systemu wprowadzili kilka mechanizmów upraszczających takie odwołania. Mechanizmy te bazują na tym, że użytkownik w czasie sesji pracy w sieci na ogół korzysta z kilku, najwyżej kilkunastu katalogów na różnych woluminach. Proponowane rozwiązanie (zresztą bardzo skuteczne) polega na tymczasowym nazwaniu tych katalogów literami alfabetu i odwoływanie się do nich poprzez te symbole, zamiast podawania całej specyfikacji. Technika ta zwana jest mapowaniem dysków lub przypisywaniem napędów.

Rejestrowanie się w systemie - logowanie

Każdy użytkownik na początku pracy w sieci musi zostać rozpoznany i zaakceptowany przez system. Użytkowanie sieci polega na realizacji jednej lub wielu sesji pracy z siecią.