223427626

niż data wydania niektórych opracowań kartograficznych. Wiele szlaków rowerowych tworzona jest przez lokalnych entuzjastów, stosujących autorskie oznaczenia. Brak jednolitego wzoru organizacji przebiegu tras rowerowych utrudnia ich wykorzystanie. Problem pogłębia brak informacji o ich szczegółowym przebiegu w jakichkolwiek opracowaniach turystycznych. Pewnym ułatwieniem dla interpretatora ich przebiegu stanowi prawidłowość wyznaczania szlaków rowerowych wzdłuż dróg, które są zaznaczone na mapach.

Szlaki konne

Podobnie jak w przypadku szlaków rowerowych, także kartowanie szlaków konnych zaleca się powierzyć osobom powiązanym z taką formą rekreacji. Tylko w ten sposób możliwe jest uzyskanie jak największej liczby informacji z punktu widzenia użytkownika. W odróżnieniu od szlaków rowerowych, szlaki konne mogą mieć całkiem niezależny przebieg względem dróg leśnych i innych, co utrudnia ich nanoszenie na podkłady topograficzne. Ze względu na płochliwość koni, zaleca się zwracanie uwagi na potencjalne zagrożenia wynikające z obecności innych użytkowników na trasie -zwłaszcza rowerzystów oraz pojazdów motorowych. Szlaki konne stanowią osobną kategorię turystyki kwalifikowanej, do której powinny być stosowane inne klasyfikacje ułatwień (np. oznaczanie skrzyżowań, ujęć wody itp.) oraz utrudnień (np. gwałtowny hałas, prześwit trasy, występowanie nawierzchni zagrażających kontuzją dla koni)

Ścieżki edukacyjne

Ścieżki edukacyjne są poszerzaniem podstawowej oferty turystycznej, którą stanowią wyznaczone przez PTTK szlaki turystyczne. W lasach najczęściej dotyczą zakresu edukacji leśnej, czasem treści krajoznawczo-kulturowych lub stanowią „ścieżkę zdrowia” z urządzeniami i instrukcjami inspirującymi do aktywności ruchowej. Sposób ich wyznaczenia i treść jest w większości ukierunkowana na potrzeby turystów pieszych. Sposób kartowania tych obiektów powinien odpowiadać kartowaniu pieszych szlaków turystycznych. Różnice polegają na ocenie sposobu przekazu informacji, czyli jakości przekazu informacji edukacyjnych. Bardzo istotne jest wskazanie słabych stron zastosowanych rozwiązań oraz sposobu oznaczenia punktów przystankowych w terenie. Najlepszym źródłem informacji o istnieniu danej ścieżki oraz zakresu prezentowanych zagadnień w ramach ścieżki jest nadleśnictwo lub gmina, z inicjatywy których ścieżka powstała. Brak informacji o obecności ścieżki na mapach turystycznych wynika najczęściej z niedawnego okresu założenia obiektu. Szczególnie przy ścieżkach edukacyjnych warto zwrócić uwagę na ich dostosowanie do potrzeb osób