Struktury administracji rządowej w Polsce XXI w. 111. 2 19
Wiele zmian w strukturze administracji rządowej spowodowanych jest przekształceniami sfery rządu, którego to pojęcia wraz z uchwaleniem Konstytucji w 1997 r. przestano używać zamiennie z pojęciem Rady Ministrów (co zdarzało się w tekście tzw. Małej Konstytucji z 1992 r.). Rząd rozumiany jest w szerszym znaczeniu i zdaniem I. Jackiewicz funkcjonuje w dwóch wymiarach - politycznym i formalnoorganizacyj-nym. Rząd bierze przede wszystkim udział w wypracowywaniu decyzji na poziomie wcześniejszych etapów procesu legislacyjnego i negocjacyjnego, Rada Ministrów tymczasem decyzje te zatwierdza13.
Główny ośrodek władzy, Rada Ministrów, otoczony jest rozbudowanym zapleczem eksperckim, które pomaga w wypracowywaniu ostatecznych rozstrzygnięć. Należą do niego stałe komitety Rady Ministrów, przedkładające rekomendacje do przyszłych decyzji oraz rady i zespoły, powoływane w celu udzielania porad i opinii. Wśród nich funkcjonują także zespoły międzyresortowe, powoływane do rozwiązywania konkretnych problemów (np. Zespół ds. Wdrożenia Reformy Administracji Publicznej). Prezes Rady Ministrów posiada swobodę w ustalaniu liczby wszystkich rodzajów komitetów, zespołów i rad, które powołuje w drodze zarządzenia14. Z tego prawa skorzystał m.in. premier L. Miller, który zastąpił cztery istniejące dotychczas komitety: Komitet Ekonomiczny RM, Komitet Społeczny RM, Komitet Spraw Obronnych RM oraz Komitet Polityki Regionalnej i Zrównoważonego Rozwoju RM, jednym - Komitetem Rady Ministrów, w skład którego wchodzili m.in. liczni wiryliści, jak Przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej, Prezes Rządowego Centrum Legislacji, Prezes Rządowego Centrum Studiów Strategicznych czy Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
13 I. Jackiewicz, Administracja centralna 1997-2001, [w:] I. Jackiewicz (red.), Budowanie instytucji państwa 1989-2001: w poszukiwaniu modelu, Warszawa 2004, s. 96.
14 Ustawa o Radzie Ministrów, Dz. U. z 1996 r., Nr 106, poz. 492, art. 12.