Głównym zadaniem terapeuty środowiskowego jest wielokierunkowa opieka w warunkach pozaszpitalnych nad pacjentem w starszym wieku z zaburzeniami funkcji poznawczych, nastroju oraz z zaburzeniami świadomości. Zadanie to realizowane jest poprzez:
o planowanie i organizowanie systemu wsparcia wobec osoby starszej z zaburzeniami psychicznymi;
o planowanie i organizowanie pomocy wobec osoby z otępieniem, z uwzględnieniem dostosowania zakresu tej pomocy do stopnia zaawansowania procesu chorobowego, współistniejących zaburzeń zachowania oraz możliwości rzeczywistego opiekuna osoby starszej;
o prowadzenie interwencji środowiskowych dotyczących pacjenta;
o udzielanie wsparcia emocjonalnego rodzinie/opiekunowi chorego, a także udzielanie informacji dotyczącej specyfiki zaburzeń, metod postępowania w określonych sytuacjach związanych z procesem chorobowym;
o udzielenie porad w przystosowaniu pomieszczeń w domu do postępującej niesprawności psychofizycznej;
o określenie zasad postępowania oraz przeciwdziałania niebezpieczeństwom związanym z agresją i autoagresją osoby starszej;
o profilaktykę upadków, udzielanie pomocy przy zmianie pozycji, wstawaniu i przemieszczaniu się osoby niedołężnej, organizowanie przestrzeni wokół pacjenta oraz znajomość technik bezpiecznego poruszania się, także z użyciem sprzętu wspomagającego;
o stosowanie elementów terapii motywującej;
o współpracę z pozostałymi osobami uczestniczącymi w leczeniu i opiece w ramach interdyscyplinarnego zespołu terapeutycznego sprawującego holistyczną opiekę nad pacjentem psychogeriatrycznym;
W celu realizacji powyższych zadań terapeuta środowiskowy musi uzyskać odpowiednie kompetencje i doświadczenie w zakresie postępowania z pacjentem psychogeriatrycznym. Terapeuta środowiskowy powinien:
o posiadać umiejętność nawiązywania kontaktu z pacjentem w starszym wieku z zaburzeniami psychicznymi w starszym wieku, rozpoznania jego problemów psychosomatycznych, emocjonalnych, rodzinnych, socjalnych, oceny możliwości
18