262080709

-Tak, ale...

-Czyli nie ma pewności, że to moje dziecko?

Milczała. Czuła jak łzy napływają jej do oczu.

-No mów do cholery! - zaczynał powoli tracić cierpliwość.

-Chcesz znać prawdę, chcesz?! Wtedy gdy się upiłeś wcale ze sobą nie spaliśmy. Rozebrałam cię tylko i położyłam do łóżka. Byłam już wtedy w ciąży, ale Marcin nie chciał tego dziecka, więc...

-Więc postanowiłaś wrobić mnie, tak?!

-Wiem to było paskudne z mojej strony. Nie chcę cię stracić. Proszę cię wybacz mi. Kocham cię -zbliżyła się do niego i delikatnie musnęła jego usta. On odepchnął ją od siebie i bez słowa wyszedł, zatrzaskując z impetem drzwi. Postanowił udać się nad Wisłę, aby uspokoić skołatane myśli.

Panowała absolutna cisza. Zarówno Marek jak i Basia widzieli, że w takich chwilach lepiej jest milczeć. Trwało to kwadrans może dłużej, aż w końcu była Strosz łamiąc wszelkie swoje założenia podeszła do niego i przytuliła. Marek przywarł do niej mocno. Czuł ciepło od środka. Jakąś wewnętrzną moc. Teraz nie istniał nikt - tylko tych dwoje.

Basia spojrzała przyjacielowi w jego szarozielone oczy. Brakowało w nich tych wesołych iskierek, które zawsze dostrzegała. Przepełniał je smutek.

-Marek ja wiem jak się czujesz...

-Nie wiesz - przerwał jej stanowczym głosem - Tak w ogóle to co ty tu robisz? Nie powinnaś być teraz na swojej nocy poślubnej?

-To już moja sprawa - powróciła do wcześniejszego, zimnego tonu. Zaczęła znowu podchodzić do niego z dystansem.

-Ja ci mówię o wszystkim, a ty najwyraźniej masz przede mną jakieś tajemnice. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.

-Bo jesteśmy, ale zrozum, że to nie takie proste jak ci się wydaje.

-Kochasz go? - chodził wzdłuż brzegu Wisły, a Basia stała nieruchomo. Zastanawiała się, czy aby na pewno decyzja o ślubie nie była zbyt pochopna. Miało pójść jak z płatka. Najpierw zapomina o Marku, zakochuje się w Jacku i jest szczęśliwa. Niestety jak to mówią „Serce nie sługa".

-Basia słyszysz mnie? Co się z tobą dzieje? - zaniepokoił się zachowaniem koleżanki. Była zamyślona, chwilami całkiem nieobecna.

-Coś mówiłeś?

-Pytałem o Jacka. Kochasz go? Muszę to wiedzieć.

-Już ci mówiłam, że to nie takie proste. Nie wszystko jest albo białe albo czarne.

-Akurat w miłości jest bardzo proste. Albo się kogoś kocha albo nie - przystanął kierując swój wzrok na nią. Poczuła jak delikatny dreszcz przeszywa jej ciało. Nie było to za sprawą zimna, a raczej Marka. Milczała. Nie potrafiła okłamywać, nie jego...

-Widzę, że się nie dowiem. No trudno wracam do domu.

-Jak? Przecież nie ma tu twojego samochodu.

-Byłem zdenerwowany, nie chciałem w takim stanie prowadzić. Przejdę się albo wezmę taksówkę. Nie musisz się o mnie martwić, radze sobie - wysilił się na delikatny uśmiech.

-Odwiozę cię - nie czekając na niego ruszyła w kierunku Toyoty. On potulnie podążał za nią. Pomimo tego, że była już żoną Jacka w sercu podkomisarza był cień nadziei. Chciał, żeby znowu była dawną Basią, jego Basią...

-Wskakuj - otworzyła przed Markiem drzwi auta. On uśmiechnął się tylko i usiadł na miejsce pasażera. W tym właśnie momencie dała o sobie znać komórka Baski, dzwoniąc w niebogłosy. Podkomisarz spojrzała na wyświetlacz: „Jacek dzwoni". Odrzuciła połączenie. Nie chciała się teraz tłumaczyć, z resztą nie wiedziała nawet jak. Co miała mu powiedzieć? „Kochanie jestem z Markiem. Zadzwoń później" To przecież nie miało najmniejszego sensu...

-Kto dzwonił? - Brodecki zapytał jakby od niechcenia, ale tak naprawdę bardzo go to interesowało. -Nieważne - odparła przekręcając kluczyk w stacyjce.

-Jacek? - w jego głosie dało się słyszeć zazdrość.

-Proszę cię daj już temu spokój. Jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele się tak nie zachowują -ruszyła z piskiem opon.

-Jak?

-Nie są o siebie zazdrości - mruknęła.

-Sugerujesz, że ja jestem o ciebie zazdrosny?

-A nie jesteś?

-Co cię to obchodzi skoro jesteś mężatką?

-Masz rację nie obchodzi.

-To po co pytasz? - mówił do niej chłodnym i aroganckim tonem.

-Marek możesz w końcu przestać? Nie możesz ze mną rozmawiać normalnie, jak kiedyś?! - w końcu nie wytrzymała i wybuchnęła.