2910489657

Polonista w Wilnie

Z profesorem Tadeuszem Bujniclam rozmawia Halina Stankiewicz

Zasadniczą kwestią staje się zakres oddziaływania Wilna na zewnątrz. Dokładnego zbadania i opisu wymaga bogate czasopiśmiennictwo wileńskie, ruch wydawniczy, różne aspekty życia literackiego — mówi profesor Tadeusz Bujnicki, kierownik Katedry Kultury Literackiej Pogranicza UJ

Halina Stankiewicz:

Wilno jest niezwykłym miastem, prawie wszystko jest w nim historią. Cela klasztoru bazylianów, tablice na domach, gdzie mieszkał Mickiewicz, zasłużona Alma Mater_y Rossa, można tak wymieniać bardzo długo. Historię czuje się wszędzie. Czym jest to miasto dla Pana, Panie Profesorze?

Tadeusz Bujnicki:

— Wilno jest moim rodzinnym miastem. Miastem, które pamiętam jako wspomnienie dzieciństwa. To także miasto, gdzie tragicznie zginął mój ojciec. Opuszczone w 1945 roku na długie lata i zamazywane w pamięci. Ale teraz często wracam do Wilna. Tym razem nie są to tylko „podróże sentymentalne”, bowiem od dłuższego czasu (a ściśle — od 1993 roku), swoje badania naukowe wiążę z tradycją i historią literacką Wilna. Odwiedzając wcześniej miasto w 1970, 1987 i 1989 roku bywałem tu jako „delegat” Uniwersytetu Jagiellońskiego i jako turysta. Natomiast w 1993 r. rozpoczęła się moja najważniejsza „przygoda” wileńska: zajęcia na nowo powstałej polonistyce, badania w bibliotekach i archiwach wileńskich, kontakty z środowiskiem polskim i litewskim. Ten związek trwa dotąd — w Wilnie bywam, krócej lub dłużej, przynajmniej cztery razy w roku. I oczyw iście „smakuję” miasto, ciągle odkrywam je dla siebie od nowa. Nie potrafię się już wyzwolić od Wilna. I myślę, że tak będzie do końca...

Wiadomo, że skromny stan wiedzy o przedwojennym Wilnie jest konsekwencją uwarunkowań politycznych. Dlatego ze zrozumiałych

Prof. Tadeusz Bujnicki ur. 14 II 1933 r. w Wilnie, historyk literatury, krytyk literacki i edytor. W kręgu zainteresowań badawczych przede wszystkim twórczość H. Sienkiewiaa (np. Trylogia Sienkiewicza na tle tradycji polskiej powieści historycznej, 1973; Sienkiewicz i historia, 1981; Sienkiewicza powieści z lat dawnych, 1996), teoria prozy historycznej, tradycja literatury lewicowej (0 poezji rewolucyjnej, 1978; Bunt żywiołów i logika dziejów.

W kręgu idei polskiej lewicy, 1984 i in.). Od I. 80. zajmuje się systematycznie literaturą polskiej emigracji oraz literaturą i kulturą Kresów Wschodnich, dążąc m.in. do całościowego opracowania twórczości literackiej Wilna.

powodów zainteresowanie życiem kulturalnym Wilna wzrosło w ostatnich latach i sukcesywnie się nasila. Sądzę, że wiele jeszcze