3109102632

E-learning jako sposób akademickiego kształcenia dla społeczeństwa informacyjnego

istotną cechą obywatela informującego się jest umiejętność określenia tej relewancji. Ma to szczególne znaczenie w dobie wykorzystywania internetu jako źródła informacji.

Obywatel informujący się musi posiadać umiejętność szybkiego czytania. Zdolność szybkiego czytania ewoluuje. O ile kilkadziesiąt lat temu absolwenci szkół wyższych potrafili czytać z szybkością kilkudziesięciu słów na minutę, to obecnie nie zaskakuje absolwent czytający z prędkością 200 do 300 słów na minutę. Nieskomplikowane ćwiczenia pozwalają na zwiększenie tej prędkości do około 1000 słów na minutę, przy zadowalającym poziomie zrozumienia czytanego tekstu. Zadziwiające, dlaczego sztuka szybkiego czytania nie jest tematem nauczanym w szkołach. Podobnym problemem jest powszechna nieumiejętność bezwzrokowego pisania na klawiaturze komputera, w tak przemyślany sposób przygotowanej właśnie do dziesięciopalcowe-go korzystania z niej.

Wykształceni obywatele informujący się będą mogli cieszyć się niższymi kosztami życia, nie będą narażeni na wykluczenie informacyjne.

Obywatele komunikujący się

Obywatela komunikującego się odróżnia od obywatela informującego się umiejętność wykorzystania poznanej technologii teleinformatycznej do komunikacji z innymi osobami. W szczególności, obywatel komunikujący się potrafi rozróżnić i dokonać wyboru pomiędzy narzędziami komunikacji synchronicznej i asynchronicznej. Korzystanie z wielu kanałów informacyjnych oznacza konieczność podejmowania decyzji, jaki komunikat ma trafić do kogo i w jakim czasie. Wpływ na to powinna mieć kolejna umiejętność obywatela komunikującego się, umiejętność określania ważności i pilności zadań. Zadanie pilne, to nie zadanie, które należy wykonać jak najszybciej. Oprócz pilności zadania istotna jest jeszcze jego ważność. Zadanie ważne i niezbyt pilne będzie miało priorytet nad zadaniem pilnym, lecz nieważnym. Ta umiejętność rozróżniania pozwala na efektywne planowanie czasu obywatela.

Ważną umiejętnością obywatela komunikującego się jest zdolność do wykonywania wielu zadań w tym samym czasie. Chodzi tu o wielozadaniowość podobną do tej wykorzystywanej w komputerach osobistych. Procesor komputera w jednym momencie wykonuje tylko jedno zadanie, jednak, jeżeli zadań jest więcej, przełącza się pomiędzy nimi zgodnie z ustalonymi wagami. Podobnie w przypadku człowieka. Sztuką jest przerwanie wykonywanego zadania w celu przejścia do ważniejszego i bardziej pilnego zadania, po to żeby po pewnym czasie wrócić do pierwotnego zadania. Umiejętne alokowanie zasobów jest konieczne do sprawnej pracy grupowej. Trudnym zadaniem jest tu nie odpowiednie delegowanie zadań, ale umiejętne ich przyjmowanie i odpowiedzialne wykonywanie, z uwzględnieniem zakresu, ograniczeń zasobowych i czasowych zadania.

Obywatel komunikujący się musi znać języki naturalne. Do podstawowych języków, poza językiem ojczystym, należy lingua franca społeczeństwa informacyjnego, język angielski. Źródłem przewagi konkurencyjnej obywatela jest jednak znajomość także innych języków. Aspekt geograficzny wskazuje na konieczność poznania języków sąsiadów, aspekt ekonomiczny (konkurencyjności) wskazuje z kolei na konieczność nauczenia się języków rzadkich. Znajomość innych języków naturalnych jest wstępem do bardzo istotnego zadania - poznania innych kodów kulturowych, ponieważ komunikacja w innym języku to nie tylko inny słownik i gramatyka, ale przede wszystkim inna kultura.

Obywatel komunikujący się musi umieć zarządzać informacją. Cykl zarządzania informacją obejmuje wyszukiwanie informacji, jej organizowanie, wnioskowanie oraz tworzenie no-