3197489372

umożliwia wielostanowiskowy, zautomatyzowany pomiar zdjęć stereoskopowych. Powierzchnie przygotowuje się do fotografowania przez narzucenie gęstej tekstury (za pomocą projektora). Ciekawym i zasługującym na kopiowanie, jest sposób dokonywania rejestracji: zamiast obierać wokół obiektu wiele stanowisk (wyznaczając ich współrzędne), ustawia się obiekt na obrotowej platformie, wykonując kolejne zdjęcia jedną kamerą - przy różnych, dokładnie znanych kątach skręcenia platformy (rys. 1.1). Do analitycznego opracowania wyników zastosowano program samokalibracji. Ważny rozdział w rozwoju fotogrametrii bliskiego zasięgu zapisał niemiecki fotogrametra Wester-Ebinghaus. Przedstawił on wnioski z zastosowania wielkoformatowej kamery z płytą „reseau” do wysokoprecyzyjnych pomiarów 3D [Wester-Ebinghaus, 1990], Określił techniczne warunki osiągania dokładności pomiaru wyższej od 1:100000 rozmiarów obiektu: wielkoformatowe, długoogniskowe kamery, specjalne techniki sygnalizacji mierzonych punktów (retrorefleksyjne), podmikrometrowe dokładności pomiaru obrazów, „mocne” sieci fotogrametryczne, stosowanie samokalibracji. Wielkoformatowe kamery analogowe nie mogą jeszcze być zastąpione przez kamery cyfrowe z powodu małych formatów matryc CCD, oraz niewystarczającej rozdzielczości obrazów cyfrowych. Obrazy analogowe muszą być przetwarzane na cyfrowe, aby umożliwić automatyczny pomiar obrazu i osiągnięcie wysokiej dokładności.

Kontynuował ten wątek C.S.Fraser w swojej ważnej pracy pt. „Fotogrametryczne pomiary o dokładności 1:1000000” [Fraser, 1996], stwierdzając:

-    fotogrametria jest techniką optycznej triangulacji; podstawą pomiaru są kierunki (tu - określane nie na podstawie pomierzonych kątów, ale na podstawie pomierzonych współrzędnych tłowych). Ażeby osiągnąć dokładność względną 1:500000 (stosunek błędu do rozmiarów obiektu) niezbędne jest określanie kierunku z dokładnością 1" (Amerykanie z tego względu stosowali bardzo drogie płyty fotograficzne ze szkła szlifowanego, o płaskości 3-5 pm),

-    sięganie po takie dokładności jest uzasadnione jedynie w szczególnych przypadkach; zazwyczaj wystarcza dokładność względna 1:100000 do 1:200000, ale na przykład pomiar wielkiej anteny wymaga dokładności 1:1000000.

W przypadku fotogrametrii cyfrowej, osiągnięcie wysokich dokładności umożliwiają:

- wysokorozdzielcza, precyzyjnie skalibrowana kamera cyfrowa o wysokiej stabilności i powtarzalności rejestracji obrazu (lub wysokorozdzielczy skaner laboratoryjny do cyfrowego zapisu fotogramów),

- oprogramowanie umożliwiające automatyczny pomiar z podpikselową dokładnością, oraz optymalizujące obliczenia (np. program samokalibracji).

Większość prac poświęconych fotogrametrii bliskiego zasięgu ukazywała intensywne poszukiwanie metod spełniających warunki: dokładności, szybkości (RTP - ang. real time photogrammetry) i automatyzacji pomiaru.

W 1996 roku, na Kongresie w Wiedniu prezentowano już głównie cyfrowe zastosowania:

-    Japończycy zaproponowali kompletny system do pomiaru powierzchni; składają się nań: dwie kamery cyfrowe na wspólnej bazie, projektor rzucający deseń teksturowy, stacja robocza wraz z oprogramowaniem kalibracji kamer. Pomiar wykonywany jest automatycznie; wszystkie wyniki uzyskuje się w postaci typowych zbiorów AutoCAD,

-    Johnson szeroko opisał różne zastosowania fotogrametrii w przemyśle okrętowym, stwierdzając jej przewagę nad metodami konwencjonalnymi, zwłaszcza przy zastosowaniu techniki modelowania CAD i komputerowych wizualizacji wyników pomiaru,

-    kilka prac poświęcono inwentaryzacji instalacji przemysłowych: stosując różne kamery CCD wraz z niezbędnym oprzyrządowaniem (karty frame grabber), stacjami roboczymi lub PC, uzyskiwano w czasie prawie rzeczywistym informacje z dokładnością wyższą od 1 mm, przy odległościach rzędu 4 m,

10