[348] O MOWIK LUDOWEJ W KRZĘCINIE. 17
Przed o w środku wyrazu rozwija się dźwięk u, zwłaszcza po spółgłoskach gardłowych i zębowych: tno (to), ktuoy gąorkt (gorący), ch\\ory: k\\oral\ ale objaw ten należy do rzadkich, sporadycznych, podobnie jak zębowe wymawianie ł.
Na końcu wyrazu rozwija się t w juzt (już) i dzejst (z dziś — widzis).
7. (Znikanie spółgłoski), a) Na początku wyrazów.
d ginie z dla, stąd w Krz. Id (n. p. Id cego, la kogo).
Wyr. dy, dyć (zn. a przecież) pochodzi z wżdy a nie od gdy. cka de zn. mieć czkawkę; u Reja jest forma szczka, stąd wniosek, że i w Krz. było pierw. sckd.
,3) W środku wyrazów giną spółgłoski po największej części z grup spółgłoskowych, trudnych do wymówienia (n. p. garka z garnka, derć z sierść), powtóre przez pewnego rodzaju dyssymilacyą (n. p. jarmak dla uniknięcia dwóch r), wreszcie pomiędzy dwiema samogłoskami.
k ginie w ctivy, ctiv 1«, clt\rió: despet, despetny, uodecncfć (ocknąć się), z dwóch kk w /elu, po /e&a; — g i to razem z n w wyr. v Koce-menu zn. w oka mgnieniu, w st. poi. do XVII. w. to ocemgnienin. z w zavdg.
j w formach słownych puda, pryde. d£ w zóuo i doadća (dwadzieścia).
^ w óerć.
Z w umysnyt umydne, lekomydne, aźtieta. r w jarmak, drybny, bernaden, bernat. z w zadrod, zadrosnyy merlaoy (mierzlawy).
£ w dozpudńtk, lcodńica, kfedńica, padwisko, bogastoo (bogatstwo), napasnonć, wopasuo (napaść, napadło, z napastnąć, napastło), (tor
kolejowy, strecke), (wartko, prędko); — w vele (wedle), garno,
garldc, chamy, gxiznąć, feljeber.
n w idpektór, istygovaćy garka gar\d garbem, garcek, garca (gen. do garniec), wicenty, ifanteryjd, lajtant.
u w jabko, jamuzna, gupi^stuc, zagóoek (poduszka), pau^ovec (pa-łogłowiec), putory (półtory); zresztą trudno odróżnić, czy przed to u zginęło, czy nie.
v w "obaranelc, persy, w przymiotnikach jak krakoski^ tWosla, kroleski, zydosYu, miedzy samogłoskami: s/iow, d£a\\clia\ — ów $ra z trzeba.
y) Na końcu wyrazów.
Jeśli na końcu wyrazu znajduje się grupa spółgłosek, to ostatnia z nich ginie. I tak: