3848094247

bioakumulacji rtęci pochodzącej z depozycji atmosferycznej, której dopływ tą drogą jest zawsze większy w sezonie grzewczym w porównaniu z sezonem ciepłym (Bełdowska i in. 2007). W tej sytuacji związki rtęci nie opadają na dno zbiornika wodnego, tylko są kumulowane przez fitoplanktonem i włączane w ten sposób do łańcucha troficznego (Bełdowska i in. 2013b). Zmiany klimatyczne w strefie brzegowej południowego Bałtyku wskazują na skracanie okresu zlodzenia (Kożuchowski 2009), co wpływa na krążenie rtęci pomiędzy wodą naddeną, osadami i organizmami bentosowymi (Bełdowska i in. 2013a). Przyczyną takiej sytuacji jest wydłużenie okresu wegetacji makrofitobentosu i aktywności zoobentosu, co w konsekwencji może zwiększać pobieranie zanieczyszczeń z wód naddennych i porowych oraz mieszanie osadów powierzchniowych. W ostatnich latach jest również obserwowany wzrost intensywności ekstremalnych zjawisk przyrodniczych (HELCOM 2013). Częstsze opady i powodzie mogą przyczyniać się do reemisji i remobilizacji rtęci wnoszonej z lądu do morza.

Powyższe obserwacje skłoniły do postawienie następujących celów badawczych:

•    Zbadanie stężenia rtęci w aerozolach, deszczach i rzekach oraz wyznaczenie czynników wpływających na jego wartość, w rejonie południowego Bałtyku.

•    Oszacowanie wielkości dopływu Hg wraz z opadem atmosferycznym i rzekami do Bałtyku oraz czynników kształtujących jego wielkość w rejonie południowego Bałtyku.

•    Oznaczenie stężenia Hg w rejonie polskiej strefy brzegowej, w pierwszych ogniwie morskiego łańcucha troficznego jakim jest makrofitobentos. Podjęto próbę wskazania roli makrofitobentosu jako nośnika rtęci do łańcucha troficznego, dostarczonej do morza współcześnie, jak również w przeszłości.

•    Wyznaczenie tendencji przemian w obiegu Hg w środowisku morskim pod wpływem zmian klimatycznych zachodzących w rejonie południowego Bałtyku.