3870137156

PROFESOR SUCHARDA I JEGO SZKOLĄ 173

i ważne z punktu w idzenia zarów no chemicznego jak i biochemicznego. Ma bogaty dorobek naukowy, a spośród siedmiu doktorów, których wypromował, dwóch juz się habilitowało.

Współpracownikiem Suchardy we Lwowie (i we Wrocławiu) był Leonard Kuczyński, późniejszy' profesor Wydziału Farmaceutycznego Akademii Med\cz-nej (dziekan, rektor). Współpracę rozpoczęli od pracy na temat sulfokwasów sulfonów aromatycznych, a kontynuowali we Wrocławiu w badaniach nad działaniem kwasu azotowego na pinen (terpeny) oraz nad ulepszeniem metody spalań związków organicznych (analiza ilościowa). W pracach L. Kuczyńskiego wielokrotnie przewija się tematyka pirydynowa. Zarówno jeszcze w okresie pracy na Politechnice Wrocławskiej dotyczącej ruchliwości chlorowców- w pochodnych pirydyny, wspólnej z Płażkiem, jak i później dotyczącej np. syntezy' uroselektanu B z 2.6-lutydyny, a także metod rozdziału frakcji pikolinow'ej zasad pirydynowych, czy wreszcie syntezy nowych pochodnych pirydynowych o spodziewanym działaniu leczniczym.

Leonard Kuczy ński wypromował kilkunastu doktorów (wielu spośród pracowników' przemysłu farmaceutycznego), trzech z nich uzyskało stopnie profesorskie. Profesorowie: Adam Nawojski, Tadeusz Zawisza i Zdzisław Machoń (promotorzy odpowiednio: dwóch, jednego i trzech doktorów) prowadzili syntezy związków heterocyklicznych aktywnych biologicznie. Posiadają znaczący dorobek we wdrażaniu nowych leków w przemyśle farmaceutycznym.

U T. Zawiszy habilitował się Edwin Wagner - doktorant B. Bobrańskiego. Większość prac Wagnera związana jest z pochodnymi kwasu barbiturowego i dia-zynami. Prof. Wagner kieruje obecnie Zakładem Technologii Leków A.M. we Wrocławiu.

Druga całkowicie odrębna dziedzina zainteresowań prof. Suchardy, to analiza ilościowa związków organicznych. Wspólnie z B.Bobrańskim opracowali w roku 1927 modyfikację ebulioskopu W.Świętosławskiego pozwalającą na wykonyw anie oznaczeń dla centygramowych ilości próbek. W 1928 r. zaprezentowali kompletną metodę oznaczania zawartości w'ęgla i wodoru w związkach organicznych dla próbek 0,02-0,03 g. Równocześnie zaadoptowali metodę Pregla (oznaczanie azotu) również dla skali centygramowej. Prace te wywołały ogromne zainteresowanie na całym świecie, czego dowodem jest wydanie wyników' w formie książkowej w kilku językach.

Do tematyki tej powrócił Sucharda po dziesięciu latach i wspólnie z C. TVosz-kiewicz (1938) opublikował metodę oznaczeń ( węgla i wodoru) opartą na spalaniu w tlenie w obecności katalizatorów. A po wojnie, we Wrocławiu (1946), wobec ogromnych trudności aparaturowych opracował wspólnie z L. Kuczyńskim modyfikację metody spalań Liebiga.

Tematyka „analityczna” Suchardy jest wyraźnie kontynuowana w pracach samodzielnych B. Bobrańskiego zarówno jeszcze we Lwowie (1937), jak i już we Wrocławiu (1955-64). B. Bobrański opublikował na ten temat 5 prac, a także opracowanie monograficzne (tłumaczone na języ k rosyjski).