3893820427

11

•    Dysponujemy też wiedzą potoczną, czerpaną z opinii, własnych doświadczeń, którą uogólniamy i konfrontujemy z wiedza naukową.

•    Animatorzy prowadzą badania na poziomie sondażowym /małe populacje/. Pozyskana wiedzę weryfikujemy poprzez podejmowane działania, sprawdzając, czy istnieje zapotrzebowanie na proponowane formy aktywności.

Jakie czynniki różnicują potrzeby? Możemy je podzielić na:

•    demograficzne /wiek, płeć miejsce zamieszkania, zawód, wykształcenie/;

•    społeczne /status społeczny, przynależność do grup/,

•    ekonomiczne /status ekonomiczny, preferencje w wydatkach/;

•    kulturowe /kompetencje kulturowe [semantyczne, aksjologiczne, normatywne], tożsamość kulturowa, przynależność do kręgu kulturowego.

Potrzeby różnicuje:

•    Przynależność do:

•    grupy wiekowej /pokoleniowej/, społecznej, zawodowej;

•    kręgu kulturowego, subkultury, kultury etnicznej.

•    Wspólne doświadczenie: estetyczne, społeczne, kataklizmu.

•    Styl życia, który jest wyrazem różnych uwarunkowań.

Podatność na zmiany potrzeb.

•    Świadomość związku pomiędzy potrzebami a działaniem, które prowadzi do zaspokojenia.

•    Cechy osobowe: otwartość, elastyczność, ciekawość, odwaga, poczucie bezpieczeństwa.

•    Odkrycie w sobie nawyku i dążenie do jego przezwyciężenia, zmiany.

Perspektywa zmiany otwiera się, gdy:

•    dokonamy oceny dotychczasowego życia;

•    przeżyjemy doświadczenie nowego otwarcia na siebie, swoje możliwości, świat;

•    spotkamy ludzi o innych niż nasze potrzebach i staną się dla nas wzorem Potrzeba jako kategoria ekonomiczna

•    Potrzeby / pragnienia/ kulturalne są wyrazem zależności człowieka od wytworów kultury materialnej (potrzeba mieszkania, lodówki, samochodu) a także wytworów kultury duchowej (potrzeba książki, filmu, sztuki teatralnej).

•    Potrzeby instrumentalne są związane z realizacją określonych celów czy wykonywaniem pewnych zadań (potrzeba młotka do wbicia gwoździa); znikają w momencie osiągnięcia celu.

Motywy

Działalność kulturalna, animacja sprowadza się do tworzenia sytuacji /zbioru warunków/, w których jednostka, grupa, społeczność lokalna podejmuje aktywność o kulturowym charakterze. Uczestnicy wymienionych sytuacji muszą mieć motyw, aby tę aktywność podjąć. W metodyce DK musimy przewidzieć pobudzanie motywu osób, aby stały się uczestnikami sytuacji animacyjnych.