Część I
Audiowizualność sztuki współczesnej stała się jej dominującą cechą, uchylając klasyczny problem korespondencji sztuk w imię komple-mentarności środków wizualnych i werbalnych, współtworzenia przez nie „dzieła całościowego”, odmiennego niż tradycyjna literatura czy malarstwo.
(Waldemar Okoń)1
Termin „dzieło integralne”, „całościowe” świetnie odpowiada współczesnej rzeczywistości książki, zwłaszcza dla najmłodszego odbiorcy. W czasach, w których kładzie się nacisk na wielozmysłowe oddziaływanie na dziecko, uruchamianie kilku kanałów percepcyj-nych2, także literatura musi poszukiwać nowych rozwiązań. Nowe możliwości techniczne pozwalają na „obudowywanie” tekstu literackiego coraz liczniejszymi „tekstami”, w których nośnikiem znaczenia jest nie tylko zapisane słowo. Dlatego pierwsza część tej pracy została poświęcona książce literackiej, traktowanej jako dzieło wielowymiarowe, w którym utwór literacki i towarzyszący mu obraz stanowią wymiar najważniejszy, ale nie jedyny. Wszystkie inne omawiane poniżej elementy składają się w pewnym sensie na tę specyficzną formę, jaką jest literatura dla najmłodszych, modyfikując jej odbiór, ukierunkowując interpretację. W kolejnych rozdziałach badam
W. Okoń, Literatura a sztuki plastyczne, w: Słownik literatury polskiej XX wieku, red. A. Brodzka i in., Wrocław 1993, s. 559.
Pisze o tym m.in. A. Ungeheuer-Gołąb, Tekst poetycki w edukacji estetycznej dziecka, Rzeszów 2007, s. 34-37. Autorka powołuje się na książkę D. Markowej i A. Powell, Twoje dziecko jest inteligentne. Jak poznać i rozwijać jego umysł? (Warszawa 1998) oraz badania D. Kwaśniewskiego i K. Krasoń.