4261639326

fotochromowymi można stwierdzić, że są one, co najmniej o jeden rząd krótsze (na poziomie pojedynczych milisekund), co jest niewątpliwie jednym z najlepszych osiągnięć na świecie. Dodatkowo pokazuję, że zastosowanie biopolimeru, jako matrycy, w której można umieścić molekułę luminezującą, w znacznym stopniu obniża próg występowania wzmocnionej emisji spontanicznej w porównaniu do powszechnie znanych matryc jak polimetakrylan metylu) czy poliwęglan, a także zauważono znaczne wzmocnienie intensywności luminescencji.

Oprócz biopolimerów wiele ośrodków na świecie bada także polimery ciekłokrystaliczne, w których również istnieje możliwość generacji dynamicznych reorientacji molekularnych w skali milisekundowej, jak w przypadku domieszkowanych biosystemów, jednakże obserwuje się znacznie większe wydajności dyfrakcji w porównaniu do matrycy biopolimerowej i stąd też moje zainteresowanie tego rodzaju materiałami.⁴

Badania przeprowadzone przeze mnie, jak mogłem się przekonać m.in. podczas prezentacji dotychczas uzyskanych wyników na międzynarodowych konferencjach, mogą w znaczny sposób przybliżyć nas do stworzenia urządzeń fotonicznych, w których istniałaby możliwość laserowania i/lub gromadzenia i szybkiego przetwarzania bardzo dużej ilości informacji, a także bardzo łatwa utylizacja wytworzonego materiału.

Przedstawione w niniejszej rozprawie materiały, jak już zostało wspomniane na początku Rozdziału, można podzielić na trzy grupy, ze względu na mechanizm fotoindukowanych zmian współczynnika załamania:

a)    hybrydowe panele ciekłokrystaliczne, których podstawę konstrukcji stanowi nematyczna mieszanina ciekłokrystaliczna i polimer fotoprzewodzący,

b)    fotochromowe polimery ciekłokrystaliczne,

c)    biopolimer oparty na modyfikowanym DNA i domieszkowany molekułami fotochromowymi i luminezującymi.

Wszystkie wyniki eksperymentalne przedstawione w niniejszej rozprawie zostały uzyskane w Laboratorium Optyki Nieliniowej w Instytucie Chemii Fizycznej i Teoretycznej Politechniki Wrocławskiej oraz w Laboratorium POMA Uniwersytetu Angers we Francji w grupie prof. Bouchty Sahraoui. Symulacje Monte Carlo zostały wykonane dzięki uprzejmości dra hab. Antoniego Mitusia, prof. PWr i dra inż. Grzegorza Pawlika z Instytutu Fizyki Politechniki Wrocławskiej. Materiały do badań pochodziły m.in. z Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, Czeskiej Akademii Nauk w Pradze, Chitose Institute w Japonii oraz POLITECHNICA Bucharest w Rumunii.

Y. Yu, T. Ikeda, J. Photochem. Photob. C, 5, 247-265 (2004)