4597125479

Byd. Biul. Wet. 4(4), 1994 r._ 81

(1)    krajowy kierownik specjalizacji jako przewodniczący,

(2)    dw'ie osoby posiadające tytuł naukowy doktora lub doktora habilitowanego, specjalizujące się w danej dziedzinie weterynarii,

(3)    przedstawiciel Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej,

(4)    przedstawiciel Państwowego Instytutu Weterynaryj nego,

(5)    przedstawiciel Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej.

2. W razie niepomyślnego wyniku egzaminu, przewodniczący zespołu egzaminacyjnego wyznacza ponowny termin egzaminu. Zespół egzaminacyjny może uzależnić dopuszczenie do ponownego egzaminu od odbycia szkolenia uzupełniającego.

§⁶

1. Na wniosek lekarza weterynarii, złożony w terminie dwóch lat od wejścia w życie rozporządzenia, tytuł specjalisty w danej dziedzinie weterynarii może być nadany osobie, która:

(1)    posiada stopień naukowy doktora lub dyplom ukończenia specjalistycznego studium podyplomowego o tematyce związanej z daną specjalnością albo posiada odpowiedni dyplom zagraniczny uznany za równorzędny na podstawie odrębnych przepisów,

(2)    wykonywała co najmniej przez dwa lata zawód lekarza weterynarii w tej dziedzinie.

(3)    Wniosek o nadanie tytułu specjalisty w trybie określonym w ust. 1 powinien zawierać oprócz danych wymienionych w §3 ust. 3 również datę i miejsce uzyskania stopnia naukowego doktora lub dyplomu ukończenia specjalistycznego studium podyplomowego.

§7

1.    Lekarz weterynarii, który' uzyskał tytuł specjalisty, otrzymuje dyplom według wzoru stanowiącego załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2.    Rejestr lekarzy weterynarii, którzy uzyskali tytuł specjalisty prowadzi Weterynaryjne Centrum Kształcenia Podyplomowego Państwowego Instytutu Weterynaryjnego w Puławach.

§8

Koszty uzyskania tytułu specjalisty w danej dziedzinie weterynarii pokrywają zainteresowani lekarze weterynarii lub jednostki organizacyjne kierujące lekarzy weterynarii na szkolenie specjalizacyjne.

§9

Rozporządzenie wchodzi w życic po upływie 14 dni od dnia o-głoszenia.

Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej

A. Śmietanko

Załącznik nr 1

Dziedziny weterynarii, w których lekarz weterynarii może uzyskać tytuł specjalisty

1.    Choroby przeżuwaczy,

2.    Choroby koni,

3.    Choroby trzody chlewnej,

4.    Choroby psów i kotów',

5.    Choroby drobiu oraz ptaków ozdobnych,

6.    Choroby zwierząt futerkowych,

7.    Użytkowanie i patologia zwierząt laboratoryjnych,

8.    Choroby ryb,

9.    Choroby owadów użytkowych,

10. Choroby zwierząt nieudomowionych,

11 .Rozród zwierząt,

12. Chirurgia weterynaryjna,

13. Radiologia weterynaryjna,

14. Prewencja weterynaryjna i higiena pasz,

15. Higiena zwierząt rzeźnych i żywności pochodzenia zwierzęcego,

16.    Weterynaryj na diagnostyka laboratoryjna,

17. Epizootiologia i administracja weterynaryjna.

PRACE PRZEGLĄDOWE, NAUKA

Zofia Klimczak

SYTUACJA EPIZOOTIO LOGICZNA WŚCIEKLIZNY W WOJEWÓDZTWIE BYDGOSKIM, TORUŃSKIM I WŁOCŁAWSKIM (CZ. I).

Zakład Higieny Weterynaryjnej, Al. Powstańców Wlkp. 10, 85-090 Bydgoszcz

Wścieklizna u ludzi i zwierząt, szczególnie u psów, znana była już w starożytności. O częstszym jej występowaniu świadczyć mogą określenia, jakie się znalazły w „Iliadzie” i „Odyseji” -„wściekły pies”, „ledwie się nie wścieknie”, „z ust pianą toczy”. Dane dotyczące postępowania administracyjnego po pogryzieniu człowieka przez psa znajdują się już w Kodeksie Eszuńskim (XX w p.n.e), poprzedzającym Kodeks Hamrnurabiego (XVIII - XVII w p.n.e).

Pierwsza wzmianka o wściekliźnie w Polsce znajduje się w „Herbarzu polskim” (około 1502-1573r.) opracowanym przez Marcina z Urzędowa.

Wścieklizna stale stanowi duże zagrożenie epizootyczne i epi