4597125485

Byd. Biul. Wet. 4(4), 1994 r._ 87

byłby wynik leczenia, gdyby zastosowano je wcześniej. Daleko posunięta miażdżyca naczyń mózgowych kobiety powodowała powtarzające się zaniki pamięci aż do utraty świadomości i kontaktu z otoczeniem, doprowadzając w końcu do śmierci.

Do czynników etiologicznych nowotworów skóry i błon biologicznych zalicza się m. in. wirusy. Niektóre z nich mogą wywoływać brodawki. Biorąc pod uwagę wyniki leczenia skóry u ludzi, można przyjąć, że oprócz typowych właściwości wykazuje biotropina skuteczność w leczeniu niektórych nowotworów zewnętrznych, szczególnie nowotworów skóry. Nie wykluczone, że w niedalekiej przyszłości, po gruntownym zbadaniu, biotropina będzie mogła być podawana także w iniekcji.

Kolejnym moim doświadczeniem z biotropiną, było pozbycie się wykwitów' skórnych usytuowanych na klatce piersiowej i przedramionach.

Twory te według klasyfikacji makroskopowej zaczerpniętej z podręcznika „Choroby skóry” prof. Stefanii Jabłońskiej i prof. Tadeusza Chorzelskiego można określić jako grudki (papula), guzki (noduli), guzy (tuberculum) albo znamiona naskórkowe (nasvi epidemiales), ewentualnie stany przedrakowe (dermatosis senilis). Bez badania histologicznego nie można ściśle zakwasy-fikować wykwitu, dlatego wymieniłem aż tyle rodzajów' zmian, które mogły przypominać obserwowane u mnie.

Twory te nie były bolesne, ich rozrost prawie niezauważalny. Jedynie wokół nich oraz najbliższej ich okolicy dały się wyczuwać pod naskórkiem bardzo liczne gnizelki, które w trakcie wcierania bardzo się powiększyły, później zaś wraz z wykwitem zniknęły. One to właśnie powodowały swędzenie oraz zaczerwienienie skóry wokół wykwitu.

Podobnie jak w poprzednich doświadczeniach wczesna reakcja na lek pojawiła się w ciągu pierwszego tygodnia leczenia. Po dwóch tygodniach zmiany na skórze ustąpiły, a na ich miejscu pojawił się ubytek naskórka i krwawienie o charakterze wysiękowym. Krwawiący ubytek naskórka, po osuszeniu wacikiem nie pokrywał się strupem, a po paru dniach ulegał zagojeniu, nie pozostawiając blizny. Jednak zaczerwienienie i świąd utrzymywał się, choć jego intensywność była mniejsza. Wcieranie leku kontynuowałem nadal, aż do całkowitego ustąpienia zaczerwienienia, świądu oraz pojawienia się naturalnego zabarwienia skóry. Proces ten trwał około jednego miesiąca. Biotropinę wcierałem przeważnie 2 razy' dziennie, częstotliwość wcierek można jednak zwiększyć do 3^1 na dobę.

Przedstawione przypadki nic są naturalnie dostatecznym dowodem na jednoznaczne określenie przydatności biotropiny w leczeniu zmian nowotworowych skóry. T'rudno też, bez niezbędnych badań histologicznych, ocenić, w' których rodzajach nowotworów i zmian skórnych skuteczność leku jest najwyższa. Jedno nie pozostawia wątpliwości: biotropina — lek weterynaryjny, w spomagający odporność organizmu, może być skuteczny w leczeniu kilku rodzajów wykwitów skórnych u ludzi. Jest nadto lekiem bezpiecznym, nie powoduje podrażnień, oszczędza pacjentowi nieprzyjemnych, bolesnych, często niebezpiecznych zabiegów, do których należy zamrażanie chorobowo zmienionych tkanek, clektrokoagulacja, lyżeczkowanie, przyżeganie azotanem srebra itp.

Uwzględniając jego mniej znane właściwości, być może warto nim zainteresować szersze kręgi medyczne, by tą drogą pacjentom nadzieję na skuteczne leczenie przynajmniej niektórych zmian nowotworowych skóry'.

Jerzy Janikowski

PRZYDATNOŚĆ DIAGNOSTYKI LABORATORYJNEJ W PRAKTYCE KLINICYSTY

WETERYNARYJNEGO

Obserwowany szybki postęp w wiedzy i technice laboratoryjnej oraz coraz częstsze możliwości interpretacyjne wynikające z rozwoju nauk klinicznych stwarzają ciągle nowe możliwości i potrzeby zasadniczego wprowadzania do praktyki nowych metod diagnostyki lekarsko-weterynaryjnej. Dla klinicysty prawidłowa interpretacja uzyskanych wyników badań laboratoryjnych warunkowana jest dobrą znajomością procesów fizjologicznych w organizmach zwierząt. Przydatność kliniczna uzyskanych wyników badań laboratoryjnych uzależniona jest od precyzji i dokładności wykonanych badań, stosowanej metodyki i przyjętych wartości referencyjnych. Obecnie lekarz weterynarii ma szerokie możliwości kierowania prób do badań laboratoryjnych w celu rozpoznania choroby, monitorowania jej przebiegu i rokowania. Badania laboratoryjne w większości przypadków' umożliwiają potwierdzenie lub wykluczenie choroby rozpoznanej klinicznie.

Laboratoryjnie można określić zakres choroby, stopień uszkodzenia organizmu lub poszczególnych jego organów', stadium rozwoju choroby i sprawdzić skuteczność leczenia, monitorować los leku w' organizmie w czasie leczenia i po jego zakończeniu. Dlatego lekarz powinien znać strukturę dostępnych mu laboratoriów', profili wykonywanych badań oraz organizację przyjmowania prób. Diagnostycznie rzeczą bardzo ważną jest stosowanie się do wskazanych przez laboratorium technik pobierania prób materiału biologicznego. Niestaranne lub wadliwe pobieranie prób materiału do badań może zasadniczo zmienić wynik badania, a nawet uniemożliwić przeprowadzenie badań. W skali międzynarodowej obserwuje się tendencję do pobierania prób we własnym zakresie przez laboratoria, które w tym celu powołują zespoły doświadczonych pracowników laboratorium. Zlecenie do wykonania badań pow inno być skierowane do określonego labo-