13
prawnych związanych z zapewnieniem niezawodności budowli - określone jako zarządzanie niezawodnością. Są to działania zorientowane na jakość w ujęciu procesowym tj. stosowaniu odpowiednich procedur nadzoru i kontroli w całym procesie budowlanym.
1.3.2. Wymagania podstawowe
Obiekty budowlane należy zaprojektować i wykonać w taki sposób, aby w zamierzonym okresie użytkowania, z należytym poziomem niezawodności i bez nadmiernych kosztów, przejmowała wszystkie oddziaływania i wpływy, które mogą wystąpić podczas wykonania i użytkowania. Ponadto powinna ona pozostawać przydatną do przywidzianego w projekcie użytkownika. W tym celu wg PN-EN 1990 należy zapewnić jej odpowiednią:
• nośność (wytrzymałość - zdolność przenoszenia oddziaływań, a także odporność ogniową),
• użytkowalność (zdolność użytkową w sensie sztywności),
• trwałość w projektowanym okresie użytkowania tj. kontrolowaną deteriorację (pogorszenie się stanu konstrukcji podczas jej eksploatacji) przez właściwe utrzymanie budowli w trakcie użytkowania,
• integralność strukturalna, czyli nieuleganie nadmiernym zniszczeniom w wypadku zdarzeń wyjątkowych (np. wybuch, uderzenie) tj. nie uleganie zniszczeniom, których konsekwencje (szkody) byłyby niewspółmierne do początkowej przyczyny.
Kanwę metodologiczną sprawdzanie niezawodności konstrukcji budowlanych wg PN-EN 1990 stanowi znana już i powszechnie stosowana metoda stanów granicznych i współczynników częściowych.
Aby zminimalizować potencjalne zniszczenie konstrukcji budowlanej należy przyjąć jedno lub kilka z następujących zabezpieczeń:
• ograniczyć, eliminować lub redukować zagrożenia, na które może być narażona,
• wybrać ustrój nośny, który jest mało wrażliwy na rozpatrywane zagrożenie,
• przyjąć takie rozwiązania ustroju nośnego by przetrwał mimo awaryjnego uszkodzenia pojedynczego elementu lub pewnej jego części,
• unikać, tak dalece jak to możliwe, ustrojów konstrukcyjnych, które mogą ulec zniszczeniu bez uprzedzenia,
• wzajemnie powiązać (stężyć) elementy konstrukcji.