5033109095

3.    Potencjalna zdolność do poprawiania kondycji sportowej. Najważniejszym aspektem treningu sportowego jest stały wzrost lub utrzymanie na najwyższym poziomie wydajności gracza i drużyny. W związku z tym należy pamiętać, iż podnoszenie umiejętności sportowych nie jest możliwe w każdym momencie rocznego planu treningowego. W niektórych okresach najważniejsze jest utrzymanie danej kondycji, a czasami nawet jej nieznaczne zmniejszenie w celu stworzenia podstaw pozwalających na późniejszy stały wzrost wydajności. W tym celu należy zdać sobie sprawę z istnienia trzech wymiarów tej kwestii: (i) racjonalności, (ii) integralności i (iii) specyficzności.

1.    Racjonalność. Wzrost umiejętności sportowych graczy lub drużyny jest możliwy wyłącznie wtedy, gdy metody nauczania przygotowane są w sposób racjonalny, a cały proces nie jest przypadkowy ani uzależniony od zewnętrznych okoliczności. Zgodnie z tym tokiem rozumowania, wzrost sprawności sportowej zależy od ćwiczeń treningowych, które odpowiadają danym potrzebom zawodnika i są związane ze specyfiką danej dyscypliny sportowej lub wdrażanego modelu gry.

2.    Integralność. Ćwiczenia treningowe mają na celu: formalizację nauki, osiągnięcie poprawy oraz umożliwienie rozwoju zawodnika/drużyny, powinny także uwzględniać cechy charakteryzujące rozgrywki sportowe. W przeciwnym razie sposób rozumowania, zachowanie (działanie) motoryczne oraz warunki psychoemocjonalne gracza nie przystają do rzeczywistości zawodów sportowych. Oznacza to, że trening sportowy jest także procesem, który dostosowuje przeróżne ćwiczenia do konkretnych wymagań zawodów oraz wdrażanego modelu gry.

3.    Specyficzność. Prawdziwa zdolność graczy i drużyn do rywalizacji wynika z racjonalnej i systematycznej interakcji czynników przygotowawczych oraz z ich zastosowania w rozgrywkach, zgodnie z udoskonalanym i rozwijanym modelem gry. To pojęcie ma kluczowe znaczenie dla całego procesu szkolenia/rozwoju gracza, w trakcie którego stosuje się ćwiczenia treningowe, które dotyczą: (i) sytuacji mniej złożonych niż warunki rozgrywki sportowej, (ii) sytuacji zbliżonych do rzeczywistej sytuacji rozgrywek, (iii) sytuacji identycznych do warunków rozgrywek oraz (iv) sytuacji bardziej złożonych niż te wytworzone przez zawody sportowe.

4.    Organizacja aktywności gracza w kierunku osiągnięcia zamierzonego celu. Głównym założeniem metodycznym ćwiczeń treningowych jest logiczne, systematyczne i zorganizowane powtarzanie różnych działań pozwalających na wypracowanie u graczy głębokiej orientacji w dziedzinie piłki nożnej w oparciu o wiedzę naukową. W tym aspekcie aktywność gracza powinna opierać się na: (i) sekwencji, (ii) organizacji, (iii) orientacji i (iv) modelowaniu.

1.    Sekwencja. Trening sportowy to nie tylko zbiór powtórek ćwiczeń wybranych bez żadnych kryteriów lub pod wpływem chwili. Opiera się na relacji logicznej pomiędzy analizą przeszłych wydarzeń, analizą teraźniejszości i refleksją nad przyszłością. W tym sensie systematyzacja działań gracza wyraża się w ciągłym wykonywaniu tych samych lub różnych ćwiczeń treningowych. Można zaobserwować, że wykonywanie ćwiczeń i jego skutki w teraźniejszości opierają się na praktyce i efektach ćwiczeń wykonywanych w przeszłości, co z kolei przekłada się na praktykę i efekty ćwiczeń wykonywanych w przyszłości.

2.    Organizacja. Trening sportowy jest zorganizowany w specyficzny sposób, co pozwala na wdrożenie zadań mających na celu pogłębienie umiejętności teoretycznych i praktycznych. Poza tym organizacja czasowa, uzależniona od kalendarza sportowego wymaga ustanowienia planów rocznych i kilkuletnich, periodyzacji, mezocyklów, mikrocyklów i sesji treningowych.