5192604755

— 3

11/10.

Zjazdy

523

ZJAZDY

46. Zjazd Chirurgów Francuskich

Paryż 4 — 9 października 1937 r.

Zjazdy chirurgów francuskich odbywają się ^w myśl regulaminu Towarzystwa chirurgów francuskich corocznie, zawsze w Paryżu, w październiku, przed rozpoczęciem roku szkolnego.

Posiedzenia odbywają się tylko w godzinach popołudniowych (od 14-tej aż do wyczerpania programu), co daje możność uczestnikom z poza Paryża zwiedzania w godzinach porannych szpitali, urządzeń oraz oglądania pokazowych opera-cyj. Posiedzenia odbywają się na prawach publicznych, tj. wstęp mają wszyscy.

Zjazdy odbywają się w gmachu Wydziału lekarskiego uniwersytetu: obrady odbywają się w wielkiej sali wykładowej (amfiteatrze), a w obszernych korytarzach oraz w przyległych salach wykładowych jest urządzona doroczna wystawa narzędzi chirurgicznych, aparatów, urządzeń sal operacyjnych, itp., jednym słowem całkowity przegląd wytwórczości przemysłu farmaceutycznego i lekarskiego.

Przewodniczącym 46-go Zjazdu był prof. Gre-goire z Paryża. Zjazd otworzył członek Akademii francuskiej Duhamel, po czym przewodniczący wygłosił przemówienie wstępne, dając ogólną syntezę rozwoju chirurgii. Przechodząc do spraw aktualnych, poruszył ogólnie zadania, które czekają medycynę, a w szczególności chirurgię francuską, wobec dokonywujących się przemian struktury społecznej. Sprawozdanie z prac T-wa zdał sekretarz generalny, prof. Mondor.

Nastąpiły obrady: I referat programowy: „Fizjologia patologiczna i leczenie świeżych rozległych oparzeń skóry” wygłosili prof. Duval z Paryża (fizjologia) i Mourgue-Molines z Montpellier (leczenie).

P. Duval: Fizjologia patologiczna świeżych rozległych oparzeń skóry.

Referat Duvala to studium patologii początkowego okresu rozległych oparzeń skóry. Zaburzenia, jakie powstają po oparzeniu skóry mają charakter ogólny („choroba z oparzenia”). Że początkowe burzliwe objawy ogólne nie są następstwem zakażenia, mamy ną to dowód doświadczalny: oparzenia podskórne mięśni, wywołane doświadczalnie w warunkach aseptycznych, dają taki sam odczyn chorobowy, jak oparzenia zewnętrzne. Pierwszy okres po oparzeniu, który trwa 2-4 dni, jest okresem wyłącznie zatrucia; później dopiero może się dołączyć zakażenie, które¹ posiada naogół znacznie mniejszą rolę dla rozwoju sprawy chorobowej, niż pierwotne zatrucie.

Studium Duvala zostało oparte z jednej strony na spostrzeżeniach klinicznych, z drugiej na doświadczeniach na zwierzętach. Zdaniem autora, doświadczenia na zwierzętach są wybitnie miarodajne w studium oparzeń, ponieważ tak w oparzeniach u ludzi, jako też w doświadczalnych oparzeniach u zwierząt, mamy do czynienia z istotami, które przed oparzeniem posiadały pełnię równowagi biologicznej ustroju.

Referent omówił kolejno: 1. umieralność, 2. zespół objawów chorobowych w ciężkich oparzeniach. 3. zmiany anatomiczne miejscowe i narządów odległych, 4. odczyny biologiczne (krew, mocz).

Umieralność. W oparzeniach, zajmujących od 25 — 30% powierzchni ciała, umieralność wynosi 40%, w oparzeniach, zajmujących 40% powierzchni ciała i więcej, równa się 100%. Różnice dotyczą w pierwszym rzędzie okolicy ciała, która uległa oparzeniu; wiadomo, że oparzenia twarzy, głowy, szyi, górnej części klatki piersiowej są stosunkowo łagodne, podczas gdy oparzenia brzucha i pleców przebiegają bardzo ciężko (sąsiedztwo rdzenia, wątroby, jelit).

Do obliczenia powierzchni ciała służy tablica Berkowa: powierzchnia głowy i szyi stanowi 6% całkowitej powierzchni ciała; powierzchnia tułowia — 38% (przednia powierzchnia 20%, tylna — 18%); kończyny górne 18% (w tym U ręce); kończyny dolne 38% (*/« uda, ²/« podudzia, 7« nogi).

Według Wilsona 60% przypadków śmierci przypada na pierwsze 6 — 24 godz. po oparzeniu.

Obraz kliniczny początkowego okresu zatrucia. Początkowo spostrzegamy krótki okres podniecenia, po którym następuje prostracja, a w przypadkach straconych — śpiączka i śmierć; ciśnienie tętnicze, które spada bezpośrednio po oparzeniu, podnosi się dopiero w dniach następnych; tętno ulega zawsze znacznemu przyspieszeniu, arytmii nie spostrzegamy. Spotykamy niekiedy oligurię,