5460978852

7

Umożliwienie ekspresji, autentycznej (symetrycznej) wymiany myśli (dialogu) i odczuć prowadzącej do wzajemnego zrozumienia i porozumienia

Dwa nurty wyprzedzające animację:

•    potrzeb zrodzonych z poczucia samotności i bezsilności jednostek i grup globalnych społeczeństw i kultur,

•    „szkoły aktywnej” , „niedyrektywności” i ekspresji, ducha liberalnego i demokratycznego w wychowaniu.

Animuje się to co jest martwe. Potrzeba animacji odnosi się zawsze do jakiegoś braku, do

jakiejś nieobecności. Animacja była niegdyś sposobem życia, była tkanką samego życia.

Dopiero gdy zanikła zaczęto o niej mówić.

Pole działania animacji obejmuje, struktury i organizacje

Animacja działa w przestrzeni systemu /sektora/ społeczno-kulturalnego. Można wyróżnić

siedem cech tego sektora:

•    Bazą systemową są stowarzyszenia, organizacje ochotnicze /wolontariat/; instytucje społ.-kulturalne, które sytuują się obok innych instytucji życia publicznego /instytucje samorządowe, gospodarcze, usługi/;

•    Sektor zakłada jedność czasu, stąd zajmuje się zarówno pracą zawodową jak i czasem wolnym. W tym ostatnim przypadku nie ogranicza się do rekreacji rozrywki, konsumpcji dóbr; wprowadza aktywność edukacyjną, twórczą, odnoszącą się do samorozwoju;

•    W praktykach generowanych przez sekto /animacja/ nie przewiduje się zajęć typu konsumpcyjnego, sektor ten implikuje aktywność na poziomie wyboru i realizacji;

•    Instytucje i praktyki sektora nastawione są na nowość i zróżnicowania aktywności. W tak rozumianej propozycji, „wszystko jest możliwe”;

•    Cechą istotną jest różnorodność instytucji i praktyk działających w ramach sektora;

•    Pochodzenia instytucji sektora społeczno-kulturalnego trzeba szukać:

• W aktualnych zmianach społecznych,