5521243701

* t TT. - GLOS POLSKI - 1923 r Nr. 50

r#>/<

TOMASZ WEHR

GODZINA

7a

r*rl

SZCZĘŚCIA

V,

Przeloty! MAR T.

Tomaaz Srrhalski, buchalter mej była w domu! A nie zapomną Banku ekonomicznego, opuścił z sera!

oburzeniem czerwony ołówek. Geho zamknęły się drzwi od którym kontrolował co sobotę sieni, książkę wydatków swej żony i potarł z rozpaczą łysinę.    j N* dworze mżył deszcz; nie

—    Mam wrażenie, że jesteś nie-    parasola. Ech -- temu ata-

apełna rozumu, rozumiesz? Tu —.rami. wypłowiałemu kdp-lwzO^W

—    lu! — rozzłoszczony pukał o- ««<= «9 nic stanic.Drobne piórka na łówkiem w otwarty zeszyt, pokie-,™" z wachlarza anartej crofc? icrrowany czerwonymi kr>xhuni. Napcwno Tomasz spekulował, t.*-

—    Zapomniałaś już rachować, ery niąc: się z nią, na spadek po dot-eo? Odką diet o 58 a 7 jest 64?-. ^cc. ^kl*ry z adła później inflacja — •\ to co? tramwaje — 80 groszy! a teraz mówi. te to jej szczęście. Przecież to oczywisty nonsens, je- * ^si<5 ^{z oż}«^Qił« inafWij mogła-icli bilet kosztuje 18 groszy — £7 . sprzedawać zapałki na uiicyl arzccict suma musi być podrclo- SmljtóncL

na orzcz .18. cci za ptasi mózg!... | _t    naprzód. P^U-

n    .. datiąc się od czasu do czaati w

O.urzony buchalter poprawił o- _wył._!awtch .klopowych, ktiłary 1 liczył dalej.    j _{0 nJc mój pan};_{e! Nic} ^ jęs_X_

—    A!c'teraz to już dopswdy czc tak źle! Gdyby tytko chciała *lrr: iłe m cierpliwość! Tu jest po- — dziesięciu mogłaby mieć za nie-•:ycja zbiorowa „różne" — ba- go jednego! Wogólc, głupia jest, że

‘ ieemie — trzy złote! To już po- dotrzymuje wierności temu nędz-* prosta zbrodnia!    I nemu pantoflarzowi. Ileż to razy

. Młoda blondyna, stojąc* z dru-' “^cf*P^ia» W - ] to hic byłe kto— fi’=. sifiny stolic z trudem wstrzy-    wytworni panowie!

mywała się od płaczu. To było do- ^N,«^W*i_|£^k wc^ora,. Tak. był wyprą wdy nt* do zniesienia! Przeciąż ^sokV ^w ,^fut”^{c ł}VT^^on(^ ^u‘ nic wydawała ani grosza napróż- P^am °Y^dnfj    ^{ło b}>'^la

no: dlaczegóż nic zawierzyć j? po- '* jego strony - ale... produ tefiUk Promnej sumyL Wyprostowała ,»ę

To jest tycie! Szerokie, wspaniałe życicl Młodość, piękność, złoto L.. miłość! „Los sprzyja odważnym" — mówi szatyn i śmieje się demonicznie, połyskując białymi zębami... Podczas wspaniałego balu na swym zamku ebee złowić Manolitę w swe sidła. Hrabia przeczuwa co się święci — zamierza zdemaskować oszusta — wtem, napad na samochód w ciemnym lesie! Strzały! — ..Gdy kocham, nic znam przeszkód!"

Obraz pochłania ją coraz więcej zapomina o przykrościach życia codziennego, ma uczucie, jakby dusza jej zrzuciła krępujące ją I kajdany...

J Była może ósma godzina. Jeszcze pięć aktów!

• • •

—    Przepraszam panią uprzejraię — zgubiła pani torebkę!

Wzdrygnęła się. zawstydzona bierze z ręki sąsiada wytartą skórzaną torebkę, która wysunęła jej się podczas ostatniego aktu.

—    Dziękuję — nieśmiało.—Nie zauważyłam — dziękuję panu.

On śmieje się.

Pochlebna krytyka dla filmu! Jednak z góry wiadomo, że piękny hrabia jest pewnie ty’ko lck-

tre ma rady!    I ^-jeżdiaT Odradza ją na prawdll mówiąc, więcej mam sympatii dla

było poproełu wściekła. Czyż lewo; ale ona też odpłaca mu pię- ^l«*° odważnego chłopca, który polo poświęciła najpiękniejsze knem za nadobne — i to zm-!^"’* *^{ob5c 1} prwżądów i bierze swe lata lemu... durniów:, który ją wiązką!    | życie lakiem, jakie ono jest w rzc-

teraz tyramzujc?

— Nie dziwiłbym

Nagle, na mokrym troluarzc ja- ^CZywiłtoici'

Mim o woli

słucha z zajęciem, życia, płynący z żywe

.    ...»    się wcale, kat ogromna czerwona plama. _n    ,    ,    ,

guybys. w łej rubryce ukrywała Ach tok — to przecież refleks rc- ^Goi*?7, *j u,*⁷ Jm"

•*W.    w«h!lril    kl.ray kina ,.K»l«lnnia"l Zwolniła    Manol.l, wywolu-o

.maik, - ^lyJnin... |₈los kl!o kroki pcayrtancla przód obrar-    na bi.dn, raawycia,

•■lawa! .i, córa; wyi«_Zy i <*tr„,- kami - .Samom Urzccko. wapót-    ^T° ^ ^P,,l<”";

.a,-) - cukiernia i_ kino! Cry ia eremy dramal .poleeany w drie- ^pc?“"' ^tr?.’^{cm 0}    *^vc,u

wiem zresztą, na co ty wyrzucasz sięciu aktach!" Oczywiście film a- ^uC^^eoncra:    ....

mo;> dorrko rapracowane pienia- merykafcki - jakie ładne rdie-' Wyiwme to wyrwało ,«l a.,

dal Właśnie .iódm. - poerąf* '^,r*^w’^e m«w,«d<,m,c-dop,ero te-

W małe, kobietce rósł bunt . u- pro^amu. A‘u zar^kaą^lc- _{Mj d} ^ bardzo elegancki

pór. Gdyby tak módz rzucić mu w Tfl^zaotkanc ^P    mężczyzna, wygojony, z czarną

warz wsz>fl.ko, ro ina na >*rcu!    . perłą, w wytwornym krawacie je-,

^Ja*    z nią obchodzi? Gorzej.' Lecz me szła dalej. Tylko nie    do    dwabnym. (Czy lei perła praw-

•ak z jaką    dziewką! Nigdy żadnej    oomul Poprostu nie mogła!... Król-    dz.wa?...) — Nie patrząc na    nią.

rozrywki,    najmniejszego kieszon-    namysł — moment wahania    —    _{m6wi da!ę}j _>wym miękkim    gło-

kowego —    gdyhy szło po jego my-    n « ««nia jak «ę to sUło,    że    _scra.

• li to mogłaby chodzić w worku. P° chwili siedzi w miękkim fotelu i _ _{Tcn lai<}j_łk Mauricc posiada Jeżeli zas jeitczc wyglądała inko kina „Kaledonja". Włnsnrc gasną, _{to cr€tfo nłm lak} często brakuje tako, znwdrięczała to swym zręcz- światła.-    —odwagę odrzucenia wdanym

nym paluszkom 5 — wyprostowała' Z pierwszych obrazów nie zdaje momencie całej przeszłości i zoim-'ię roimowoli — jeszcze wcale tobie zupełnie sprawy. Mój Boże zgrabnej postaci, mimo trzydziestu — com ja zrobiła? Jakże będę się Ul skończonych    I mogła Wyżłomaczyć z tego złotego

Ale czyż on widaUl to wszyst-!¹ pisćdzicsiąt gror.zy? O policzc-ko? Czy ma on jwzeze w ogóle ^n,u P^rzV' «•» innem mowy niemo, krew w żyłach, ten zasuszony nic- ?rzcaeż on zna na wylot wszyst-do!ęga? Tak. niedołęga! Stary niedołęga I

Powtarza to *.łowo kilkekrolnic

piegowatą!'¹ fcWlĄmlS!:    ^kŁriki 1 P"V»'om««o;.a.t_yo. / nimo^ti-

kio cenyl Przy „trajuwajach" będzie można dobić parę groszy... Może przy towarze na załatanie podszewki przy żakiecie? Ale to

prowizowania nowego życia, ufając ślepo swej gwieżdzic szczęścia i miłości!

Nagle odwraca się do niej, ona zaś mimowoli tonie w głębokicm spojrzeniu dwojga pięknych, błyszczących oczu. uśmiechniętych zuchwale i zwycięsko.

Pozatem ma piękne zęby — i wogólc bardzo jest podobny do

U wyłfci*. szofer oSwletlonot wewnątrz, piękne; limuzyny przykłada rękę do czapki. „Pozwoli

pani..."

Poduszki kryte jasnym jedwabiem, przy oknach wazki kryszU* łowe. w nich żywe kwiaty... Potem bajecznie oświetlony pałac, cicha muzvka—purpurowe wino w przepięknych kielichach, wy-twornc towarzystwo, dyskretni kelnerzy, tańczące pary... Piękny sen. którego obrazy mieszają się w jej głowic, podczas, gdy w kika godzin później — idzie w deszczu kawałek drogi od rogu ulicy do doma.

Skrzypiąca brama o pękniętej szybie zapada za nią z trzaskiem po raz ostatni! Gdyż jutro, jutro zacznie się nowe życic.

, — Pojedziemy do Paryża! Tam wypoczniemy i będziemy bardzo szczęśliwi!

To nie był sen! Jeszcze czuję na ustach ostatni, gorący pocałunek przy pożegnaniu, zanim wysiadła z nula...

Był piękny i dumny — i bogaty! Co tam banknotów było w tym czerwonym portfelu!...

Chciała wyiąć k^łucz z torebki. Przy blasku zapałki widzi dwie— trzy setki, które nieznacznie włożył do jej biedn?i torebki z imitowane; skóry. To nie by? sen... W następnej godzinie rozstrzygnie się wszystko!

Cicho otwiera drzwi. Uderza ją zaduch potraw' i dymu tytoniowego.. Czy też on...

• • •

Na broniowej ceracie odblask wiszącej lampy. Pokój jest pusty, w sypialnym jednak słychać kroki. Teraz otwierają się drzwi, zjawia się on. Tomasz, w zniszczonej za-rzutce letniej, która mu służy jako szlafrok — z pod niej widać związane białymi tasiemkami kalesony. na nogach ma olbrzymie pantofle zielone.

Wchodzi niepew-nie — oczy bez okularów mrugają, nic wygląda wcale zachwycająco.

— Godzina druga..,, skąd wracasz o tej norze? Gdzieś... ty była? — wykrztusza zgorączkowa-ny.

Ona wyprostowana opiera obie dłonie o stół i patrzy z góry na lego człowieka, który jest jej tak obcy. na tego tyrana, na tcgo.„ nicaołęgę.

„Obchodziłeś się ze mną niegodnie. traktowałeś mnie gorzej sługi. Więdłam tu i schłam przy tobie! Ale mam tego dosyć, rozumiesz, dosyć! Jestem młoda i mam

przed sobą całe życie! Opuszczam twój dom i Możesz sobie przecież przyjąć gospodynię!”

Osłupiał. Bezradnie podniósł ramiona. poczcm ciężko opadł na krzesło.

„Tybyś chciała... gospodynię?...**

„Będzie cię to kosztować jakieś trzydzieści złotych miesięcznic! Ale masz przecież stanowisko i nic wydajesz i tak całej swej pensji-Pocóż więc to skąpstwo, przy któ-rcm... dusza wysycha i... nic można sebie nawet sprawić nowego kostiumu?... Tę parę groszy iedwic starczy na kiepską strawę! W dodatku najmniejszej przyjemności, na marniejszego klejnotu... a mięso tylko raz na tydzień... I ten twój czerwony ołówek, a wieczne niezadowolenie — mam tego dosyć, słyszysz?".

Siada również i mechanicznie kawałkiem gazety ściera ze stołu popiół z papierosa.

„Ależ Milko, proszę cię!... („Milko" nie mówił nigdy! Zwykle przemawiał do niej:    „Słuchaino’’ lub

..stara").- Jeżeli oszczędzałem, ło tylko dla ciebie!"

Ona śmieje się z goryczą. „Dla mnie! To dobre sobie! A cóż ja miałam z tego twojego sknerstwa? Pokaż mi. jeśli potrafisz!"

' W%tał ociętale. podszedł do bittr .ka l otworzył szufladę, z której ' wyjął zawinięta w papier pudełko. Kładzie je przed nią na stole. „Przecież jutro są twoje imieniny!"

Z niechęcią, lecz przecież ciekawa, odwija papier. Co to może być? Otwiera pudełko — „Ależ to zegarek na rękę!”

Tak bardzo życzyła sobie takiego zegarka! Był lo azczyt jej marzeń. Z niedowierzaniem obraca ‘zegarek... srebro pozłacane. Tego , się po nim doprawdy nie spodziewała. Czyżby ją przecież na swój sposób kochał? Z pod oka obserwuje nieszczęśliwego „tyrana", który, zupełnie złamany na ciele i duszy, osunął się wc fotel.

Mechanicznie zakłada na rękę czarną wstążeczkę i bawt się blaskiem zegarka. Na wieczku pudełka czyta firmę jubilera z przeciwka. Zna doskonale ceny. studiując jc często po wystawach. Zegarek kosztował napcwno trzydzieści do czterdziestu złotych... Powoli rozgląda się po pokoju...

Biekżmorka z gipsowymi biustami Mickiewicza i Kościuszki, mały kredens z zastawą do czarnej kawy, czerwona kanapa i dwa foteli — wszystko takie zgrabne i czy ste... Czyż ma to wszystko zosta

y.

zabrakło jej odwagi.-

—    Żeby mi to było po raz ostatni... — zwyczajny refren, poezem świeża „tygodniówka"—34.75 zło-•ych pojawia się na broniowej ceracie stołu w „bawialnym".

Zgarnia papierki i drobne.

—    Muszę jeszcze wyjść, kupić coś na wieczór!

Tomasz napycha już świeżą fajkę. W gruncie rzeczy, lę scenę

kasy...

Wtem zainteresował ją film: Bohaterka kupuje w Paryżu wyprą-wę ślubną. Manekiny defilują w przepysznych toaletach. „Manoli-U nic lubi długo wybierać” — objaśnia tekst na ekranie. Rzeczywiście — najpiękniejsze klejnoty u jubilera zgarnia obiema rękami. Ach Boże, ten naszyjnik periowyi Ma chyba z metr długości!... Manolitę kocha dwu młodych kaws

obrachunkową uważał za dosko-₁lerów. Hrabia — wyrmukły blon-aah sposobność, by swój autory- dyn. doskonały sportowiec, wyj*ż-tet męża i doświadczonego ur~ę- dza z nią do lasku 3u!ońskiego. dnika .,zademonstrować ad ocu- Przystojny mężczyzna!... Ale len W - juk mawia zawsze nan dy- drugi — azatyn o przepięknych

rektor. Gdv milcząco podała mu ..Gazetę Wieczorną", zawołaj na nią fcizczc surowo:

— Żebyś mi punkt wpół do ó*-

zębach — to właściwie osławiony zbrodniarz, który, udając markiza, trwoni swe bogactwa, zebrane w i'ki* nieczysty sposób.

tego bronił tak gorąco!.-

żyrandol znów gaśnic. Manolitę opętał w zupełności piękny Mauricc. który tymczasem en pa&sant obrabował kasę bankową i znowu wydaje czeki w fantastycznej wy-sckoici. Tak. ma szeroki gest, ten Mauricc!...

Zdaje się, że westchnęła mimo-woli — czuje teraz jak mocna, gorąca ręka ściska jej dłoó i — poddaje się tej niezwykłej dla niei

pieszczocie.-

W końcu następnego aktu zjawia się faktycznie wyleczony z* swej rany hrabia.

— Jak *-ię pani zapatruje na

myśl ustąpienia teraz pola ⁿj*^ błaganie tryumfującej moralności? Be terrz już nic czeka nas tu chyba nic ciekawegc-ł

$

i,

SJ

A