Mając tę wiedzę, nie można nie dostrzegać następujących problemów:
• Czy istnieją sprawne i efektywne mechanizmy wzajemnych powiązań i relacji pomiędzy siłami zbrojnymi i pozamilitarnymi elementami tego systemu?
• Czy funkcjonuje dysponująca właściwymi prerogatywami instytucja ponadresortowa, która zapewniałaby wspólne kierowanie i zbieżność działań sektora wojskowego i pozamilitarnego, a także stanowiłaby centrum koncepcyjno-planistyczno-koordynacyjne w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego?
• Czy organizacja systemu dowodzenia siłami zbrojnymi jest spójna i umożliwia efektywną współpracę ze strukturami podsystemu pozamilitarnego, które są powiązane z administracją terenową (np. woj ewództwami) ?
• Czy funkcjonujące w podsystemie militarnym i pozamilitarnym systemy transmisji informacji zapewniają szybką, pewną i niejawną wymianę informacji pomiędzy wojskiem a policją, strażą pożarną, strażą graniczną itp.?
Słabością obecnego systemu prawnego w tworzeniu ram dla organizacji bezpieczeństwa narodowego jest jego fragmentaryczność i niespójność. Rola sił zbrojnych w tym obszarze jest określona w różnych dokumentach. Na szczeblu strategicznym jest ona zdefiniowana przepisami Konstytucji RP oraz Strategii bezpieczeństwa narodowego. Zadania wojska, jako jednego z podmiotów odpowiedzialnych za zapewnienie bezpieczeństwa państwa, określone są także kilkoma ustawami, w tym przede wszystkim ustawą o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, trzema ustawami o stanach nadzwyczajnych czy ustawą o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa.
• Zgodnie z art. 26 Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiąj służą ochronie niepodległości państwa i niepodzielności jego terytorium oraz zapewnieniu bezpieczeństwa i nienaruszalności jego granie.
• Istotne postanowienia odnoszące się do Sił Zbrojnych RP jako elementu systemu bezpieczeństwa narodowego znajdują się również w przepisach konstytucyjnych dotyczących prezydenta RP jako zwierzchnika armii.
35