5815002505

Dlaczego (-a)x(-b) równa się axb ?

Około 1600 roku Christopher Clayius, twórca kalendarza Gregoriańskiego, wprowadza nawiasy i symbole algebraiczne.

W wydanej w 1608 roku Algebrze dowodzi, że (-2)x( -3) = 2x3 jest prawdą dla liczb, ale nie dla symboli. Pisze też:

"Umysł ludzki nie jest w stanie uchwycić powodów, dla których niewiadome i ich znaki zachowują się w taki sposób." (link ???)

Dopiero w 1830 roku w G. Peackok w Treates of Algebra definuje "symboliczną naukę" którą de Morgan nazywa "zaczarowanymi symbolami szukającymi w świecie swojego sensu" (D.M. Burton, History of Mathematics: An Introduction. McGraw Hill 2007).

Problem Gottfrieda Wilhelma Leibniza: jak większa liczba dzielona przez mniejszą, może dać to samo co mniejsza przez większą?

Np. -1/+1 = +1/-1. Liczby ujemne to jakieś bzdury!

To samo pisał Pierce o równaniu Eulera; dopiero matematyka koRnitywna wyjaśniła jego sens.

Jak to możliwe, by woda H₂0 = H₂ + O rozkładała się na wybuchowe gazy?

Filozof może uznać taki pogląd za pomyłkę kategorialną: gazy i ciecze mają zupełnie inne własności, jak z gazów może powstać ciecz? Jak głos może zamienić się w prąd, a obraz w układ dziurek na płycie?

Podobnie mózgi i umysły mają zupełnie inne właściwości; jak świat wewnętrzny może powstać z pobudzeń neuronów?

Max Planck w 1900 roku odkrył kwanty, ale nigdy nie mógł się do swojego własnego odkrycia przekonać, traktując je jako matematyczny trik.

W "Scientific Autobiography" napisał: "Nowe idee nie zostają zaakceptowane dzięki temu, że starsi uczeni się do nich przekonują, tylko dzięki temu, że wymierają."