5895614992

236 PRZEGLĄD I OCENA LITERATURY DYDAKTYCZNEJ

lił jako „bardzo cenną”¹¹. Stosunek książki własnej do książki Górskiego ujął autor następująco: „W części wykładowej obecna książka, od pracy Konrada Górskiego o wiele skromniejsza, jest z nią zgodna w głównych tezach, uboższa w szczegółach. Troską autora było wszakże wprowadzenie własnej, ilustrującej tezy egzemplifikacji”¹*. Niestety, dobór przykładów okazał się — moim zdaniem — nieco zbyt „polonistyczny”, tzn. skoncentrowany na tekstach literackich, głównie, poetyckich. Oczywiście, nie można publikacji popularnonaukowej adresowanej do szerokich kręgów miłośników książki robić zarzutów, że nie jest podręcznikiem. Jednakże kto próbuje użyć jej jako podręcznika na specjalizacji edytorskiej dla bibliotekoznawców, musi się liczyć z tym, że studenci mogą mieć kłopoty z wyłuskaniem głównych tez spośród licznych polonistycznych lektur różnego znaczenia i kalibru, wśród których autor obraca się ze swobodą i prawdziwą erudycją, niekiedy jednak przytłaczająco drobiazgową.

Natomiast bardzo słusznie postąpił Starnawski uznając transliterację („oddanie ortografii dawniejszej z całkowitą dokładnością” — s. 47) za przestarzałą formę podania tekstu i zastępując ją transkrypcją („modernizowanie jej” — s. 47), a także rezygnując z dzielenia wydań na typ A, B, C (naukowy, popularnonaukowy, szkolny). Podział ten, opisany w Zasadach wydawania tekstów staropolskich¹³ i w książce Górskiego, miał w połowie lat 50-tych charakter postulatu — ideału, którego z przyczyn praktycznych i ekonomicznych nie zrealizowano nigdzie, poza Biblioteką Pisarzy Polskich. W stosunku do teorii Górskiego Starnawski czyni tu więc wyraźny krok naprzód.

Trzeba wreszcie wspomnieć o dwóch książkach J. Trzynadlowskiego poświęconych sprawom wydawniczym, ale w części także edytorstwu naukowemu. Pierwsza — Edytorstwo. Tekst, język, opracowanie¹⁴ — doczekała się już 2 wydań; obecnie drukuje się wydanie trzecie, znacznie przez autora przerobione. Bezpośrednio z omawianą tu problematyką wiążą się rozdziały Edytorstwo a język i tekst i Edytorstwo wobec utrwalonego przekazu oraz podrozdział 16 Opracowanie (aparat). Natomiast cała książka, w intencji autora adresowana m.in. do studentów bibliotekoznawstwa a obejmująca edytorstwo literatury pięknej „klasycznej”, zawiera wiele elementów teoretycznych łączących się z zagadnieniami różnorodnych definicji tekstu, systematyką wydawnictw, problemami układu i opracowania redakcyjnego książki.

Następna praca J. Trzynadlowskiego Autor, dzieło, wydawca, opublikowana w serii Książki o Książce¹³, ma charakter bardziej popularny, co przejawia się min. w większej liczbie — świetnych niekiedy — aneg-

¹¹    K. Górski: Tekstologla... s. 287.

¹²    J. Starnawski: Piaca... s. 7.

^u Zasady wydawania tekstów staropolskich. Projekt. Wrocław 1955.

^u J. Trzynadlowski: Edytorstwo. Tekst, język, opracowanie. Warszawa 1970; wyd. 2. 1978. Rec. A. Cicński. ,J>tiid. o Książ.” 1979 T. 9 s. 216-220.

“ J. Trzynadlowski: Autor, dzieło, wydawca. Wrocław 1979. Rec. B. Zawierucha, ₉,Stud. o Książ ” 1982 T. 12 b. 222-224.