Miron Białoszewski (1922-1983)

Poeta, prozaik, dramatopisarz. Studia polonistyczne rozpoczął na tajnym UW,
kontynuował je po wojnie. Przeżył powstanie warszawskie i opisał je po upływie
ćwierć wieku w "Pamiętniku z powstania warszawskiego" (1970). Po upadku
powstania został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Pracował dorywczo
(na poczcie, jako reporter, jako autor tekstów i piosenek dla dzieci),
debiutował jako poeta dopiero w 1956 r. tomikiem "Obroty rzeczy", który od razu
przyniósł mu rozgłos. Kolejne tomiki to "Rachunek zachciankowy" (1959), "Mylne
wzruszenia" (1961), "Było i było" (1965), "Odczepić się" (1978), "Oho" (1979)
oraz tomy prozy: "Donosy rzeczywistości" (1973), "Szumy, zlepy, ciągi" (1976),
"Zawał" (1977).
Był współtwórcą eksperymentalnego Teatru na Tarczyńskiej (1955-1963), a swoje
utwory dramatyczne opublikował w 1973 r. pt. "Teatr Osobny". Tym epitetem
nazwać by można całą twórczość Białoszewskiego, jest ona "osobna", nie mieści
się w żadnym nurcie literatury współczesnej: jest lingwistyczna, metafizyczna i
realistyczna