6355536795

100

doliny. Spostrzeżenia te potwierdzają badania stacjonarne prowadzone nad spłukiwaniem i spływem powierzchniowym (m.in. Gil 1976, 1986, 1999; Froehlich, Słupik 1980; Bochenek 2002). Według J. Święchowicz (2002b) w warunkach pogórskich materiał odprowadzany z pól ornych w większości jest akumulowany u podnóża stoku. Tylko w czasie największych opadów może być dostarczony do koryta cieku. W badanym terenie większość dróg łączy się z ciekami, jeśli nie bezpośrednio to za pośrednictwem rowów. W czasie kartowania rozpoznano drogi prostopadłe do nachylenia stoku łączące się z korytem, które transportowały materiał pochodzący jedynie z nich samych (ryc. 36.5)). Potwierdzają to badania prowadzone przez W. Froehlicha (1982) mówiące, że drogi polne w Karpatach są znaczącym źródłem sedymentu. Materiał na nich uruchamiany jest pierwszym, który dociera do koryta w czasie wezbrania (Krzemień 1976; Wemple i in. 2001). Odrębnych badań wymaga sprawdzenie jaki udział w bilansie sedymentacyjnym zlewni pogórskiej ma materiał wynoszony jedynie z dróg polnych.

□ □

1)    żwir gruby / coarse gravel (16 mm s <p)

2)    żwir średni I drobny / coarse and medium gravel (2 mm s <p < 16 mm)

3)    piasek gruboziarnisty / coarse sand (0.5 mm i <p < 2 mm)

4)    piasek średnlozlamlsty / medium sand (0,25 mm s q> < 0.5 mm)

5)    piasek drobnoziarnisty / flne sand (0,063 mm s <p < 0.25 mm)

6)    pyt grubo- i średnlozlamlsty / coerse and medium sili (0,02 mm s <p < 0.063 mm)

7)    pył drobnoziarnisty / fine sitt (0.004 mm £ <p < 0.02 mm)

6) ił / c/ey (<p < 0.004 mm)

Ryc. 36. Bruzdy i drogi polne jako źródło i trasa transportu zwietrzeliny Rilis and unmetalled roads as source and waste transport lines

7.2. DROGI POLNE JAKO UZUPEŁNIENIE NATURALNEJ SIECI DRENAŻU

f

Źródłem danych dotyczących parametrów zlewni są najczęściej wielko-skalowe mapy topograficzne bądź zdjęcie lotnicze. Parametry wyliczane na ich podstawie stanowią ważną składową modeli odpływu, takich jak GIUH (Geomorphologiccd Instuntuneous Unit Hydrograph). Danymi wejściowymi są m.in. geomorfologiczne wskaźniki praw Hortona (bifurkacji, długości cieków i powierzchni zlewni cieków), które określają hierarchię cieków i ich obszarów zlewiskowych. Punktem wyjścia do określenia wskaźników jest nadanie